Συγκέντρωση αλληλεγγύης στη Μαρία Περαχά και τον Νίκο Μαλαπάνη Δευτέρα 1 Νοεμβρίου, 9 π.μ.

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στη Μαρία Περαχά και τον Νίκο Μαλαπάνη Δευτέρα 1 Νοεμβρίου, 9 π.μ.
 
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Ενώ εντείνεται η επίθεση της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, εγχώριου και διεθνούς, κατά των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, στο «παρασκήνιο» της προεκλογικής επικαιρότητας και υπό τη σκιά των πρωθυπουργικών εκβιασμών στην κοινωνία, διεξάγεται ένας ιδιότυπος πόλεμος, χαμηλής δημοσιότητας μεν, αλλά υψηλής εντάσεως. Πρόκειται για τον πόλεμο που έχουν κηρύξει οι μηχανισμοί καταστολής (και οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους) εναντίον του αναρχικού χώρου και ιδιαίτερα σε βάρος εκείνων των τμημάτων του τα οποία θεωρούν ότι «συνοδοιπορούν με την τρομοκρατία», επομένως συνιστούν απειλή για την εμπέδωση του «νόμου και της τάξης», που τόσο χρειάζεται το καθεστώς σε καιρούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.

Επειδή δεν συνηθίζουμε να κινδυνολογούμε, ούτε να κάνουμε αυθαίρετες γενικεύσεις, ακριβολογούμε όταν αναφερόμαστε σε «πόλεμο» και εξηγούμαστε.

Με αφετηρία την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα και στους επτά μήνες που ακολουθούν λαμβάνει χώρα μια πρωτοφανής, για τα ελληνικά μεταπολιτευτικά δεδομένα, διαδικασία, η οποία υπερβαίνει κατά πολύ το πεδίο της τήρησης δικαιωμάτων και δικονομικών εγγυήσεων. Αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένα χαρακτηριστικά της: Πλήρης κατάργηση του τεκμηρίου της αθωότητας και της αναλογικότητας των μέσων· απόλυτη υπαγωγή της διαδικασίας της ανάκρισης στον αστυνομικό σχεδιασμό ή, ορθότερα, μετάλλαξη της ανακριτικής αρχής σε αστυνομική υπηρεσία· συνειδητή ανάδειξη των προσωπικών σχέσεων σε ποινικά κολάσιμες πράξεις και συγκρότηση της γενικής πεποίθησης ή της αόριστης υποψίας των διωκτικών μηχανισμών σε βαρύτατα κατηγορητήρια· και το χειρότερο και εντελώς καινοφανές, εν ψυχρώ αποδοχή από τις αρχές ότι μια ειδική κατηγορία κατηγορουμένων και κρατουμένων δεν (πρέπει να) έχει δικαιώματα, διότι αυτό εξυπηρετεί το «γενικό συμφέρον», δηλαδή την «πάταξη της τρομοκρατίας».

Βεβαίως, και κατά το παρελθόν αντιμετωπίσαμε πλευρές των προαναφερθέντων, ιδιαίτερα στην υπόθεση 17 Νοέμβρη, ωστόσο αυτή η εξέλιξη συνιστά τομή ως προς το εύρος των αυθαιρεσιών, την τιμωρητική εκδικητικότητα, την επέκταση πρακτικών ποινικοποίησης αποκλειστικά για φρονηματικούς λόγους και κυρίως την επιμονή των διωκτικών αρχών να παρακάμψουν κάθε δικονομικό περιορισμό προκειμένου να πετύχουν το επιθυμητό (καταδικαστικό) αποτέλεσμα. Ορισμένα μόνο παραδείγματα που φωτίζουν την άποψή μας:

•Οι προφυλακισμένοι κατηγορούμενοι ως μέλη της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς, Χάρης Χατζημιχελάκης, Τάκης Μασούρας και Κωνσταντίνα Καρακατσάνη, οδηγούνται σε δίκη με μοναδικό «στοιχείο» ίχνη πυρίτιδας σε μια κατσαρόλα (!) που βρέθηκε στο σπίτι του πρώτου στο Χαλάνδρι. Και όμως, για το πιο γελοίο κατηγορητήριο από τη Μεταπολίτευση νέοι άνθρωποι φυλακίζονται μόνο και μόνο για να παρουσιάσουν οι μηχανισμοί καταστολής «αντιτρομοκρατικό» έργο και να παραδειγματιστεί η «γενιά του Δεκέμβρη».

•Οι Σαράντος Νικητόπουλος, Χριστόφορος Κορτέσης και Βαγγέλης Σταθόπουλος, κατηγορούμενοι για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα, διώκονται και προφυλακίζονται απλώς επειδή είχαν συναντηθεί και συνομιλήσει τηλεφωνικά με τον Νίκο Μαζιώτη, ο οποίος αποδέχεται τη συμμετοχή του στην οργάνωση. Μάλιστα, το αρμόδιο Συμβούλιο αρνείται την αποφυλάκιση του Νικητόπουλου με το επιχείρημα ότι στο σπίτι του βρέθηκαν μια αντιασφυξιογόνος μάσκα, μια αποκριάτικη περούκα και η εφημερίδα «Ποντίκι» που δημοσίευε προκήρυξη του Επαναστατικού Αγώνα!

•Ο Κώστας Γουρνάς (και μαζί του ο Νίκος Μαζιώτης) αναγκάζεται να κάνει πολυήμερη απεργία πείνας για να μεταφερθεί στις Φυλακές Κορυδαλλού, όπου κρατούνται συγκατηγορούμενοί του, ώστε να μπορεί να βλέπει τα νήπια παιδιά του… Και το καταπληκτικό: Αντί οι αρχές να ικανοποιήσουν, ως όφειλαν, το στοιχειώδες αυτό αίτημα, απαγγέλλουν κατηγορίες για συμμετοχή στον Ε.Α. στη σύζυγό του Μαρία Περαχά και στον κουμπάρο του Νίκο Μαλαπάνη χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο – με την πλήρη έννοια του όρου. Αν αυτό δεν είναι εκβιασμός, εκδικητικότητα και μικροπρέπεια, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.

•Ίσως όμως πιο ανησυχητικό και από όλα τα πρωτοφανή προηγούμενα είναι οι δεκάδες κλήσεις για ανάκριση που γίνονται τις τελευταίες μέρες σε αναρχικούς ή οικογενειακούς φίλους των κατηγορουμένων. Πρόκειται κυριολεκτικά για «βιομηχανία κλήσεων», η οποία ουδεμία σχέση έχει με το ανακριτικό έργο συλλογής στοιχείων για την υπόθεση, αλλά συνιστά αποκλειστικά επίδειξη ισχύος των μηχανισμών καταστολής, επιχείρηση εκφοβισμού του αναρχικού χώρου και, κυρίως, εφαρμογή της φασιστικής αρχής της «συλλογικής ευθύνης», για πρώτη φορά στη δημόσια σφαίρα σε βάρος ενός νόμιμου πολιτικού χώρου όπως (θεωρούμε ότι) είναι ο αναρχικός.

Πιστεύουμε ακράδαντα ότι μπορεί αυτός ο πόλεμος να στρέφεται εναντίον των αναρχικών, ωστόσο επ’ ουδενί αφορά μόνο αυτούς. Όχι μόνο γιατί ο νέος τρομονόμος προβλέπει αντίστοιχο πλαίσιο πολιτικοδικαστικοαστυνομικής ασυδοσίας σε βάρος ευρύτερων συνδικαλιστικών και κινηματικών πρακτικών, αλλά και επειδή όλα όσα προαναφέρουμε αποτελούν τετελεσμένα, διαμορφώνουν «δίκαιο», δηλαδή δικαστικές και αστυνομικές κατακτήσεις και δικαιώματα, όπως, π.χ., το «δικαίωμα στην ελεύθερη καταστολή», και εντέλει εξοικειώνουν την κοινωνία στην (αυτοκαταστροφική) αποδοχή της εξόντωσης του «άλλου», αυτού που δεν γνωρίζει ή δεν συμπαθεί. Με αυτή την έννοια, τουλάχιστον η Αριστερά οφείλει να αντιληφθεί την ουσία της πραγματικότητας που περιγράφουμε, να μην περιμένει η συρρίκνωση της αστικής νομιμότητας να αποβάλει και τμήματά της για να κινητοποιηθεί –θα είναι πολύ αργά– και οπωσδήποτε να παραδεχτεί ότι η κατηγορηματική αντίθεσή της με τις ένοπλες οργανώσεις μόνο ως φύλλο συκής μπορεί να εκληφθεί όταν σιωπά εκκωφαντικά απέναντι στην καταστροφή δικαιωμάτων και ελευθεριών που συνήθως συντελείται μετά την εξάρθρωσή τους ή, πλέον, κατά την επιχείρηση συντριβής των θεωρούμενων «συνοδοιπόρων» τους.

Και επειδή ξεκινήσαμε αποκαλώντας αυτή τη σταυροφορία πόλεμο, θα κλείσουμε με μια παραδειγματική αντιστοιχία με τον πραγματικό πόλεμο: Προφανώς, η φάση του κοινωνικού πολέμου στην οποία αναφερόμαστε δεν αντιστοιχεί στην ένταση που είχαν το Ανατολικό Μέτωπο ή η Απόβαση της Ιβοζίμα στον πραγματικό πόλεμο, αλλά σίγουρα είναι πιο προχωρημένη από τους «πολέμους των λουλουδιών» στη Ρηνανία, την Αυστρία και τη Σουδητία με τους οποίους ο Χίτλερ προλόγισε το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο… Δυστυχώς, ο «εσωτερικός πόλεμος» έχει αρχίσει και καμία μάχη δεν πρέπει να χαθεί!

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στη Μαρία Περαχά και τον Νίκο Μαλαπάνη

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου, 9 π.μ., Εφετείο (Λουκάρεως)

ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ