Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Ο Γιώργος Παύλου που δέχτηκε χτυπήματα από γκλομπ στο κεφάλι, περιγράφει όσα έγιναν στον υπόγειο σταθμό της Ομόνοιας.


Με μοναδική αγριότητα και μεθόδους που παραπέμπουν ευθέως σε άλλες εποχές οι δυνάμεις καταστολής -υπό τις εντολές Χρυσοχοΐδη- την Τρίτη (29/6), μετά το τέλος της μεγάλης διαδήλωσης, εξαπέλυσαν μια καλά οργανωμένη επίθεση εναντίον του κόσμου που αποχωρούσε από την πορεία μέσα στο σταθμό του μετρό στην Ομόνοια.

Συνεχίζοντας την προκλητική επίδειξη «δύναμης» που ξεκίνησαν από το Σύνταγμα και στο πλαίσιο της -όπως αποδεικνύεται- καλά οργανωμένης προσπάθειας τρομοκράτησης όσων αγωνίζονται, οι «ράμπο» του Χρυσοχοΐδη, μπήκαν στο σταθμό του μετρό, απειλούσαν, έβριζαν και χτυπούσαν αλύπητα. Υπό τις αποδοκιμασίες πλήθους κόσμου, που οργισμένος παρακολουθούσε, οι ορδές των πάνοπλων αστυνομικών κυνηγούσαν τον κόσμο ακόμα και στις αποβάθρες, ενώ εισέβαλαν και μέσα σε συρμό για να κάνουν τις «απαραίτητες» συλλήψεις.

«Παραβιάζει την νομιμότητα η ΕΛ.ΑΣ. με τις μαζικές προσαγωγές»


Την καινοφανή πρακτική της αστυνομίας, που προσχωρά σε μαζικές προσαγωγές πριν και κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων, καταδικάζει η Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Με αφορμή συνεχή τον τελευταίο καιρό κρούσματα μαζικών προσαγωγών (π.χ. 800 προσαγωγές μόνο στις 6 Δεκεμβρίου 2009, επέτειο της δολοφονίας του Αλ. Γρηγορόπουλου, αλλά και προληπτικές συλλήψεις κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων), η Ενωση ξεκαθαρίζει ότι η ΕΛ.ΑΣ παραβιάζει τη νομιμότητα στον βωμό προφανών σκοπιμοτήτων. Εν όψει μάλιστα των νέων συγκεντρώσεων και διαμαρτυριών, τονίζει πως «η αντιμετώπιση της διογκούμενης έντασης της κοινωνικής διαμαρτυρίας στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης ούτε δικαιολογεί ούτε επιτρέπει την αναίρεση των εγγυητικών λειτουργιών του Συντάγματος στο πλαίσιο της προσαγωγής». «Δεν υπάρχει "ολίγη" παραβίαση των δικαιωμάτων, ούτε η παραβίαση μετριέται σε ώρες ταλαιπωρίας του πολίτη. Πολύ περισσότερο που η προσωρινή σύλληψη αφήνει ίχνη στη ζωή των πολιτών, αφού ο -και μία φορά- προσαχθείς θα είναι πάντα, για τις διωκτικές και δικαστικές Αρχές, προσαχθείς, δηλαδή "ύποπτος που τη γλίτωσε"», αναφέρεται στην ανακοίνωση της Ενωσης. Σύμφωνα με την Ενωση (αλλά και τον Συνήγορο του Πολίτη), η προσαγωγή, που είναι στην πραγματικότητα ολιγόωρη σύλληψη, πρέπει πάντα να είναι επαρκώς αιτιολογημένη, με αναγωγή σε εξατομικευμένες υπόνοιες τέλεσης συγκεκριμένου ποινικού αδικήματος. Δεν μπορεί να διενεργείται σε νομικό κενό, χωρίς εγγυήσεις και χωρίς παρουσία δικηγόρων (με το πρόσχημα του προσωρινού χαρακτήρα της). Ούτε φυσικά μπορεί να βασίζεται σε μια γενική αίσθηση επαγγελματικού ενστίκτου των αστυνομικών οργάνων, αδιόρατη διαίσθηση ή αφηρημένη υποψία τους, αλλά θα πρέπει να είναι επαρκώς αιτιολογημένη και απολύτως εξατομικευμένη», επισημαίνεται χαρακτηριστικά. Πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την Αγγλία όρισε πως για την έρευνα και προσωρινή σύλληψη πολιτών πρέπει να είναι εξατομικευμένοι λόγοι που να τους καθιστούν ύποπτους για τέλεση συγκεκριμένων αδικημάτων. Δεν αρκεί η γενική αναιτιολόγητη αστυνομική έκφραση περί υποψιών, γιατί μια τέτοια κρίση είναι τόσο αόριστη και υποκειμενική, που είναι πιθανό να καθορίζεται από το χρώμα, την εμφάνιση ή την περιοχή στην οποία κινείται ο δήθεν «ύποπτος».

Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α Πάτρας διοργανώνει πολιτική συγκέντρωση - συζήτηση στην πλατεία Όλγας την Παρασκευή,2 Ιούλη, στις 7.30 μμ.

Η εκδήλωση παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον τόσο εξ αιτίας του θέματος που έχει επιλεγεί ( "Η Οικονομική Κρίση,Το Δημόσιο Χρέος, η Αριστερά και το Εργατικό Κίνημα"), όσο και των ομιλητών σε αυτή.

Το θέμα θα αναπτύξουν,

ο δημοσιογράφος και αναλυτής Πέτρος Παπακωνσταντίνου,

ο οικονομολόγος Δ. Καζάκης,

και εκ μέρους του ΑΝΤΑΡΣΥΑ ο Π Γκαργκάνας.

Στη συνέχεια στον κατάλληλα διαμορφωμένο χώρο θα ακολουθήσει συζήτηση. Σε ανακοίνωση της το συντονιστικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί όλους όσους ενδιαφέρονται για το που και προς τα που θα πάνε τα πράγματα στην Ελλάδα, να συμμετάσχουν στην εκδήλωση.

ΕΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ VIDEO ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΓΡΑΨΕΙ ΤΗΝ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΜΑΤ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΙΤΙΕΣ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΩΝ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΔΙΟΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΚΑΙ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΓΓΕΛΗ- ΔΗΜΑΚΗ

Οι Επιτροπες Αγωνα Κατοικων, Πολιτων και Εργαζομενων Εναντια στα Διοδια, καταγγελουν την καθεστωτικη τρομοκρατικου χαρακτηρα παρανομη συλληψη του συναγωνιστη των επιτροπων μας Δημήτρη Αγγελή- Δημάκη.

Ο Δημήτρης , παρών σε όλους τους αγώνες μας τόσο στα διόδια Αφιδνών , όπου είναι μόνιμος κάτοικος της περιοχής, όσο και στις κεντρικές δραστηριότητες των Επιτροπών Αγώνα, συνελήφθη , την Τρίτη 29-6-10 , ενώ συμμετείχε ειρηνικά, στην πορεία της Γενικής Απεργίας με το μπλοκ των Επιτροπών Ενάντια στα Διόδια. Η σύλληψη του έγινε τελείως αναίτια και μάλιστα την στιγμή που η πορεία τελείωνε. Κατά την στιγμή της σύλληψης, ξυλοκοπήθηκε, προπηλακίστηκε και εξυβριστηκε με χυδαίες εκφράσεις απο τους ροπαλοφόρους των ΜΑΤ.

Ταυτόχρονα καθώς άλλα μέλη των επιτροπών αγώνα, σύντροφοι του ΕΕΚ καθώς και διερχόμενος κόσμος διαμαρτυρόταν τόσο για την παράνομη και αναίτια σύλληψη, όσο και για την κακοποίηση του Δημήτρη, οι ΜΑΤατζήδες «φιλοδώρησαν» με γκλομπιές, κλωτσιές και βάναυσα χτυπήματα με τις ασπίδες τους, τους συμπαραστεκόμενους πολίτες. Οι φωτογραφίες και τα βίντεο που ανεβαίνουν συνεχώς στο διαδίκτυο είναι αδιαψευστοι μάρτυρες για την βαναυσότητα των «προστατών του πολίτη».

Ο Δημήτρης ακολούθως ,σιδεροδέσμιος πισθάγκωνα, μετήχθη με περιπολικό στην ΓΑΔΑ, από όπου μεταφέρθηκε την άλλη μέρα στο Αυτόφωρο. Η δίκη προσδιορίστηκε για την 14 Ιούλη , και ο συναγωνιστής Δημήτρης αφέθηκε ελεύθερος.

Οι κατηγορίες που του αποδόθηκαν είναι: Αντίσταση κατά της αρχής , διατάραξη κοινής ειρήνης, απρόκλητη φθορά, απόπειρα πρόκλησης επικίνδυνων σωματικών βλαβών.

Η δίωξη αυτή είναι φρονηματικού χαρακτήρα. Προσπαθούν να κάμψουν το ηθικό των νέων ιδιαίτερα αγωνιστών, που μπαίνουν μπροστά στα κινήματα για καλύτερη ζωή και για υπεράσπιση των δικαιωμάτων του πολίτη. Τόσο η παρουσία πολλών δεκάδων αλληλέγγυων σε όλες τις διαδικασίες , από την σύλληψη έως το αυτόφωρο, όσο και τα συνεχώς αναπτυσσόμενα κινήματα δείχνουν ότι τα σχέδια της κυβέρνησης της τρόικας, θα αποτύχουν. Οι εργαζόμενοι και οι ενεργοί πολίτες αυτής της χώρας, όχι μόνο δεν κάμπτονται , αλλά σαν μια γροθιά , θα ανατρεψουν αυτούς που θέλουν να μας γυρίσουν στον μεσαίωνα.

ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΟΙΚΩΝ, ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΔΙΟΔΙΑ

Προς το αρχείο οδεύει η εγκληματική επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα



Πρόταση να τεθεί στο αρχείο η δικογραφία για την επίθεση με βιτριόλι που είχε δεχθεί τον Δεκέμβριο του 2008 η συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα υπέβαλε ο εισαγγελέας Πρωτοδικών Ιω. Σακκάς προς το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών.


Ο εισαγγελέας ζητά να τεθεί στο αρχείο η υπόθεση ως «κατ' αγνώστων δραστών», καθώς από την έρευνα που διενεργήθηκε δεν κατέστη εφικτό να προσδιοριστούν οι δράστες της επίθεσης που είχε δεχθεί η Κ. Κούνεβα στις 22 Δεκεμβρίου 2008, στα Πετράλωνα. Υπενθυμίζεται ότι η συνδικαλίστρια  υπέστη πολύ σοβαρές βλάβες στην υγεία της και χρειάστηκε να νοσηλευτεί επί μακρό χρονικό διάστημα και να υποβληθεί σε πολλαπλές χειρουργικές επεμβάσεις.

Οι συνήγοροι Πολιτικής Αγωγής, Κ. Παπαδάκης και Δ. Βαγιανού, σε δελτίο Τύπου που απέστειλαν με αφορμή την εισαγγελική πρόταση, κάνουν λόγο για «ελλιπέστατη ανακριτική και προανακριτική διαδικασία» και τονίζουν ότι είναι επιτακτική ανάγκη «να συνενωθεί με την υπάρχουσα δικογραφία η επίσης εκκρεμής αστυνομική έρευνα, που διεξάγεται κατόπιν εισαγγελικής εντολής για το ίδιο ουσιαστικά περιστατικό, ώστε να έρθουν σε γνώση μας τα στοιχεία, που έχουν προκύψει, και να συνεχιστεί με νέα δυναμική η ανάκριση για την αποκάλυψη των δραστών».

Οι δύο ποινικολόγοι αναφέρουν ότι θα διατυπώσουν και σε υπόμνημά τους το αίτημα για συνένωση των δικογραφιών που σχετίζονται με την υπόθεση και τη συνέχιση της ανάκρισης και καταλήγουν: «Επισημαίνουμε και πάλι ότι σε μία υπόθεση με τεράστιες κοινωνικές διαστάσεις, που έχει ευαισθητοποιήσει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και έχει κινητοποιήσει χιλιάδες συνδικάτα, κοινωνικούς και πολιτικούς φορείς, καμία ολιγωρία και παράλειψη δεν συγχωρείται».

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ: ΠΕΙΝΑ, ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ ,ΡΕΜΟΥΛΕΣ, ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Οι φιέστες των Ολυμπιάδων και των μουντιάλ,δεν είναι μόνον το μεγάλο φαγοπότι των πολυεθνικών κύρια στον τομέα των κατασκευών, των τηλεπικοινωνιών και του στρατιωτικού υλικού σε βάρος πολιτών (''ασφάλεια''). Για τις εξαρτημένες καπιταλιστικές χώρες-διοργανώτριες, σημαίνουν τη διόγκωση του τεράστιου χρέους τους, την επιδείνωση της εξαθλίωσης των εργαζόμενων, το όργιο ρεμούλας των ντόπιων καπιταλιστών μεσαζόντων/υπεργολάβων, καθώς και των πουλημένων αστών πολιτικών διαχειριστών-υπηρετών των μονοπωλίων..
Σαν συνέπεια όλων αυτών, ακολουθεί πάντα ένα κρεσέντο φασιστικοποίησης , στο όνομα της ασφάλειας και στη προσπάθεια να φιμωθεί, η λαϊκή φωνή της απόγνωσης.
Τα βιώσαμε και στην Ελλάδα όλα αυτά και θα βιώνουμε για δεκαετίες ακόμη τις συνέπειες της Ολυμπιάδας της ντροπής.
Στη Νότια Αφρική -αιχμή του δόρατος για την εκμετάλλευση ολόκληρης της Αφρικής- με τη μετάβασή της από το καθαρόαιμο ναζιστικό απαρτχάιντ στην πιο ήπια και κύρια οικονομική πια εκδοχή του, η διοργάνωση του μουντιάλ, κόστισε τουλάχιστον 3,5 δις ευρώ*
Η χώρα φορτώθηκε ένα δυσβάσταχτο χρέος που ξοδεύτηκε για γήπεδα, ξενοδοχεία και άλλες τουριστικές ''υποδομές'', βελτίωση των συγκοινωνιών και των τηλεπικοινωνιών μόνο για το προσβάσιμο από τη ντόπια αστική τάξη και τους ξένους καπιταλιστές τμήμα της χώρας ( κύρια στο νότο) και βέβαια για συστήματα παρακολούθησης και καταστολής ενάντια στον ''εχθρό λαό''.
Η χώρα με το 43% των κατοίκων ( που φυσικά αποτελείται όλο από μαύρους), κάτω από το όριο φτώχειας, με το 65% χωρίς πρόσβαση σε καθαρό νερό, αποχέτευση και περίθαλψη , με αιχμή του δόρατος τα εκατομμύρια αβοήθητων προσβεβλημμένων από το AIDS, ( στοιχεία της Υ.Α του ΟΗΕ του 2004), κυριολεκτικά -όπως και ολόκληρη η Αφρική- αφανίζεται.
Οι τηλεθεατές ''κάτι καταλαβαίνουν'', βλέποντας τις άδειες από ντόπιους εξέδρες σε μιαν απέραντη χώρα, δείγμα της φτώχειας και της ανέχειας.
Οι επισκέπτες ''κάτι βλέπουν η μαθαίνουν'', για τις καθημερινές βίαιες κι αιματηρές διαδηλώσεις στο Ντέρμπαν, τη Πρετόρια, το Κέιπ Τάουν, το Γιοχάνεσμπουργκ.

Καθημερινές διαδηλώσεις για πληρωμή των δεδουλευμένων μηνών, από μακροχρόνια άνεργους που ειδικά αυτή τη περίοδο προσλήφθηκαν για την ασφάλεια των γηπέδων και τώρα τους ξηλώνουν απλήρωτους , βάζοντας στη θέση τους, το στρατό και την αστυνομία. Μόλις στις 17 του Ιούνη μια ακόμη γυναίκα διαδηλώτρια στο Κέιπ Τάουν, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ έξω από τα γραφεία της ιδιωτικής εταιρίας σεκιούριτι, κατά τη διάρκεια μεγάλης διαδήλωσης από σφαίρα αστυνομικού. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης περνάνε ''στα ψιλά'', πως οι εξεγέρσεις εντείνονται, πως οι συλλήψεις είναι καθημερινό φαινόμενο, όπως είναι και οι νυχτερινές επιδρομές μέσα στα σπίτια των πεινασμένων, με συχνές τις επιτόπου μαζικές εκτελέσεις από στρατιωτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις.
.............η Αφρική η μήτρα όλης της γης και στις φιέστες των κεφαλαιοκρατών που γίνονται τάχατες για την ανάπτυξή της, ΠΟΝΑΕΙ
*Τα 3,5 δις ευρώ αρκούσαν για ν αποκτήσουν αρχική πρόσβαση σε φτηνά αλλά συνεχούς θεραπείας φάρμακα, τα εκατομμύρια ασθενών της χώρας που έχουν προσβληθεί από AIDS.

Αντισυνταγματικές βασικές ρυθμίσεις του νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό

Αντισυνταγματική έκρινε κατά πλειοψηφία η Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου την περικοπή της σύνταξης στους συνταξιούχους του δημοσίου τομέα, οι οποίοι εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα καθώς και την υπαγωγή των υπαλλήλων της Βουλή στο ΙΚΑ.

Ανακοίνωση της Αντιεθνικιστικής Κίνησης για την ποινική δίωξη του διακεκριμένου δημοσιογράφου Τάκη Μίχα εξαιτίας των αποκαλύψεών του για τους 'Ελληνες εθελοντές του πολέμου της Βοσνίας και σχετική συνέντευξη του Τάκη Μίχα.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ



Στις 29 του Σεπτέμβρη σύρεται στο δικαστήριο ο διακεκριμένος δημοσιογράφος Τάκης Μίχας, επειδή είχε το θάρρος να αμφισβητήσει την τρομοκρατία που έχει επιβάλλει στην Ελλάδα το βαθύ κράτος με το βιβλίο του «Ανίερη Συμμαχία», όπου αποκαλύπτει την συμμετοχή Ελλήνων παραστρατιωτικών στις επιχειρήσεις του σερβοβοσνιακού στρατού που, όπως έχει αναγνωρίσει η διεθνής κοινότητα, ευθύνεται για την εθνοκάθαρση της πρώην Γιουγκοσλαβίας από του μουσουλμάνους κατοίκους της και ιδιαίτερα για την γενοκτονία στην βοσνιακή πόλη Σρεμπρένιτσα. Μηνυτής είναι ένας από τους παραστρατιωτικούς που με τον βαθμό του συνταγματάρχη και υπό τις διαταγές του καταζητούμενου για εγκλήματα πολέμου Σέρβου στρατηγού Μλάντιτς σχεδίασε και εκτέλεσε τις επιχειρήσεις αυτές. Αυτός είναι ο Σταύρος Βιτάλης, που όχι μόνο δεν ανακρίθηκε για πιθανή συμμετοχή του στα παραπάνω εγκλήματα πολέμου από τις ελληνικές δικαστικές αρχές (όπως δεν ανακρίθηκε και κανένας άλλος μολονότι αυτό ζητήθηκε επίσημα από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία) αλλά αγκαλιάστηκε από την ελληνική υπερεθνικιστική ακροδεξιά και σήμερα εμφανίζεται σαν εκπρόσωπος του υπερεθνικιστικού κόμματος Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο.

Όσο και να προσπαθεί η εθνικιστική ακροδεξιά τρομοκρατία να κλείσει τα στόματα όσων προσπαθούν με τον λόγο τους και την πράξη τους να αντισταθούν στα εγκλήματα πολέμου και να οδηγήσουν στην φυλακή τους ηθικούς και τους φυσικούς αυτουργούς τους, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι με αξιοπρέπεια, θάρρος και ηρωισμό να υψώνουν το παράστημα τους απέναντι στους εγκληματίες πολέμου και να ζητάνε την σύλληψη και την καταδίκη τους, όπως έκανε πριν από μερικά χρόνια το κόμμα της μακεδονικής μειονότητας «Ελεύθερη Ευρωπαϊκή Συμμαχία - Ουράνιο Τόξο», ο σημερινός προέδρου της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου Κωστής Παπαϊωάννου, ο πρώην υπουργός Ανδρέας Ανδριανόπουλος και άλλοι λιγότερο γνωστοί. Σε αυτούς διεκδικεί την τιμή να συμπεριλαμβάνεται και η Αντιεθνικιστική Κίνηση, η οποία δηλώνει ότι δεν πτοείται από καμιά ακροδεξιά τρομοκρατία και από τις σκοτεινούς κύκλους της ελληνικής δικαιοσύνης που της συμπαραστέκονται και την καλύπτουν.

Η Αντιεθνικιστική Κίνηση είχε το θάρρος να συμπαραταχθεί με τις ελεύθερες φωνές που σηκώνουν το παράστημά τους απέναντι στην τρομοκρατία των ελλήνων εγκληματιών πολέμου της Βοσνίας με σχετική ανακοίνωσή της ήδη από τον Ιούλη του 2005, όταν αναδημοσίευσε άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου με τίτλο «H μνήμη του αίματος και οι κρυφές ενοχές». Και αν και από τότε η ατιμωρησία των εγκληματιών πολέμου όχι μόνο συνεχίζεται αλλά μαζί με αυτούς ο κάθε είδους φασισμός σηκώνει κεφάλι και οδηγεί σε δίκες τους αντιφασίστες, όπως την «Αντιναζιστική Πρωτοβουλία» που μήνυσε ο πασίγνωστος, ήδη από την εποχή της χούντας 1967-1974 ναζιστής Πλεύρης, η Αντιεθνικιστική Κίνηση του βγάζει την γλώσσα και τον προκαλεί να οδηγήσει και αυτήν σε δίκη, όπως οδηγεί τον Τάκη Μίχα, την «Αντιναζιστική Πρωτοβουλία» και όλους όσους στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον μένουνε πιστοί στο σύνθημα «Δεν θα περάσει ο φασισμός».

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΗ ΠΟΥΖΙΑΡΙΤΗ

Ο καλύτερος τρόπος περιορισμού των ελευθεριών και νομοθετικής επισφράγισης της περαιτέρω καταστολής του κοινωνικού συνόλου ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι η δημιουργία ενός εσωτερικού εχθρού. Η καταστρατή γηση κάθε δικαιώματος και κάθε αξιοπρέπειας είναι μέσα στους τρόπους εφαρμογής της “δημοκρατίας” τους (sic). 
Ο ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΗΣ ΠΟΥΖΙΑΡΙΤΗΣ είναι ο τελευταίος συλληφθέντας από τον Δεκέμβρη του 09’ που βρίσκεται έγκλειστος στα ελληνικά κολαστήρια αναίτια και χωρίς καμιά αιτιολόγηση. Το κράτος τον κρατά δέσμιο, λάφυρο της εκδικητικότητας τους. Ένα ακόμη θύμα όλης της αυθαιρεσίας και της δικτατορικής συμπεριφοράς του ξοφλημένου κράτους απέναντι στους πολίτες του. Παρακάτω παραθέτουμε το γράμμα του ίδιου που εξηγεί ακριβώς όλη την συκοφαντία που άσκησε το κράτος.

"Σήμερα, στις 17 Ιουνίου 2010, μετά από 6 ½ μήνες προφυλάκισης, για αδικήματα που δεν διέπραξα, πληροφορήθηκα την απόφαση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης που απέρριψε για 2η φορά την αίτησή μου για άρση της προφυλάκισης. Κατηγορήθηκα ότι στις 6 Δεκέμβρη του 2009  θλιβερή επέτειος απ’ τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου  ήμουν επικεφαλής ομάδας κουκουλοφόρων, η οποία δρούσε από το χώρο του ΑΠΘ Θεσσαλονίκης και συγκρούονταν με δυνάμεις καταστολής.
Αντίφαση 1η΄ : Παρότι φέρομαι ως επικεφαλής ομάδας κουκουλο- φόρων δεν υπάρχει πειστήριο κουκούλας ούτε κατηγορία σύμφωνα με τον περίφημο κουκουλονόμο. Σύμφωνα με τις καταθέσεις των αστυνομικών, αναγνώρισαν τον επικεφαλή της ομάδας κουκουλοφόρων κατά την έξοδο του απ’ το Πανεπιστήμιο εξαιτίας του χαρακτηριστικού του κουρέματος. 
Αντίφαση 2η : Αυτό συνεπάγεται ότι ο επικεφαλής της ομάδας των κουκουλοφόρων όντας ο ίδιος «ασκεπής» και ακάλυπτος κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων παρόλο το χαρακτηρι- στικό του κούρεμα, αμέριμνος και αφελής κίνησε για την επι- στροφή στο σπίτι του. Με κατηγόρησαν για «κατοχή εκρηκτικών υλών». 
Αντίφαση 3η : Δεν υπάρχει πειστήριο που να αποδεικνύει την παραπάνω κατηγορία (σακίδιο με μολότοφ). Είναι γνωστή η τακτική της αστυνομίας να ενοχοποιεί διαδηλωτές «φορτώ- νοντας» τους «ορφανά» σακίδια με σκοπό να δικαιολογήσουν συλλήψεις. Στην περίπτωση μου η αστυνομία δεν κράτησε ούτε τα «προσχήματα» (πιθανόν δεν υπήρχε κάποιο σακίδιο με μολότοφ διαθέσιμο εκείνη τη στιγμή). 
Είμαι κάτοικος Αλεξάνδρειας Νομού Ημαθίας και δεν εμπλέκομαι ούτε έχω εμπλακεί σε καμία πολιτική ομάδα είτε στη Θεσσαλονίκη είτε στην Ημαθία. Η σύλληψή μου έγινε όταν απομακρυνόμουν από το χώρο των Πανεπιστημίων και κατευθυνόμενος προς το σιδηροδρομικό σταθμό για να επιστρέψω στον τόπο μου, τη στιγμή που επικρατούσε απόλυ- τη ηρεμία εντός και εκτός Πανεπιστημίου. Ο λόγος που βρισκόμουν στο χώρο των Πανεπιστημίων είναι η φιλική σχέση που διατηρώ με δύο φοιτήτριες του Α.Π.Θ. που είναι και οι βασικοί μάρτυρες για την υπόθεσή μου. Κατέθεσαν από την πρώτη στιγμή ότι δεν έχω καμία σχέση με όσα με κατηγορούν, αλλά η κατάθεσή τους θεωρήθηκε λιγότερο αξιόπιστη από την κατάθεση των αστυνομικών που μου προσάπτουν ψευδές κατηγορητήριο. Εκτός του ότι κρατούμαι αδίκως στη φυλακή, όντας θύμα του υπερβάλλοντα ζήλου απ’ την πλευρά των δυνάμεων καταστολής ώστε να δικαιολογήσουν την ύπαρξη και το έργο τους, με μοναδικά στοιχεία ότι βρισκόμουν στο λάθος μέρος τη λάθος ώρα και με “λάθος” κόμμωση, στις επανειλημμένες αιτήσεις μου για άρση της προφυλάκισης που υπέβαλα ενώπιον του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης, το Συμβούλιο με συνεχή βουλεύματα τις απέρρι- πτε στον βωμό της αποτροπής της εκ νέου τέλεσης παρό- μοιων “κακουργημάτων” από μέρους μου. Το κλίμα μετά τις επανειλημμένες αστοχίες της Ελληνικής Αστυνομίας (“τα σαμπουάν που έγιναν μολότοφ”, “Φοιτητής με τις πυτζάμες”, “πράσινα παπούτσια”, “Ζαρντινιέρα” κ.α.) θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερα βεβαρημένο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα - ιδίως μετά την κατάθεση μήνυσης για τον άγριο ξυλοδαρμό που δέχθηκα κατά τη σύλληψή μου τη συστηματική προσπάθεια από το μέρος των αστυνομικών και δικαστικών αρχών κατασυκοφάντησής μου, ώστε να αποδείξουν ότι η αστυνομία και η δικαιοσύνη δεν έκανε άλλη μία φορά “λάθος”. Αγνόησαν ακόμα και το σοβαρό γεγονός ότι ως πρώην τοξικοεξαρτημένος παρακολουθούσα πρόγραμμα απεξάρτησης, το οποίο μετά τη φυλάκισή μου μοιραία διακόπηκε, με αποτέλεσμα να είναι ορατός ο κίνδυνος υποτροπιασμού, καθώς στις φυλακές δεν υπάρχει καμία υποστήριξη ή πρόγραμμα . Ενόψει όσων εκτέθηκαν, δεν έχω άλλο μέσο να παλέψω παρά μόνο το ίδιο μου το σώμα. Όσοι άδικα φυλακιστήκαν, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, όσοι έζησαν την «απομόνωση» εντός και εκτός των τειχών, όλοι όσοι αντιλαμβάνονται τα σημάδια των καιρών και όσοι αγωνίζονται για ένα δίκαιο κόσμο, είναι αυτοί που θα με κατανοήσουν, θα μου συμπαρασταθούν και θα με δικαιώσουν. 
Από τώρα τους ευχαριστώ." 
ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΗΣ ΠΟΥΖΙΑΡΙΤΗΣ 
Δικαστικές Φυλακές Διαβατών. 

Η προσπάθεια καταστολής που ξεκίνησαν μας αφορά όλους και πρέπει να μας βρει πεισματικά απέναντι τους, όλους εμάς που υπερασπιζόμαστε την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. 

Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» ΤΟΥΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΜΑΣ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕΙ, ΜΟΝΟ ΤΑ ΔOΝΤΙΑ ΤΗΣ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΜΑΣ ΔΕΙΞΕΙ. Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» ΤΟΥΣ ΚΡΥΒΕΙ ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΠΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΙ. 

Αυτόνομο Κοινωνικό Στέκι Baruti

Προβολή ταινίας στην Terra Incognita

Αποκλεισμένο το κτίριο της ΕΡΤ από συμβασιούχους τεχνικούς

Στον αποκλεισμό του κτιρίου της ΕΡΤ έχουν προχωρήσει από νωρίς σήμερα το πρωί συμβασιούχοι τεχνικοί και διοικητικοί των οποίων οι συμβάσεις έργου λήγουν σήμερα. Οι συμβασιούχοι έχουν αποκλείσει όλες τις εισόδους του μεγάρου της ΕΡΤ εμποδίζοντας την είσοδο σε αυτό.

Kατάληψη Σινιάλο


Μετά από 4 περίπου χρόνια δράσης στην περιοχή, η Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω προχώρησε στην κατάληψη δημοτικού χώρου στις παλιές εργατικές πολυκατοικίες στο Κάτω Αιγάλεω. Η γειτονιά στην συντριπτική της πλειονότητα αγκάλιασε το εγχείρημα πολύ εγκάρδια και η κίνηση της κατάληψης πλαισιώθηκε από καινούργιους ανθρώπους παρ’ ότι δεν είχε ακόμη επίσημα δηλώσει την παρουσία της. Με δεδομένη την μεγάλη επιθυμία την Πρωτοβουλίας να δημιουργήσει μια ακόμη περισσότερο διευρυμένη συλλογική πολιτική υποδομή στην περιοχή και στο πλαίσιο του αδιάκοπου αγώνα ενάντια στην κυριαρχία, επιλέγει να αυτοδιαλυθεί μέσα στην συνέλευση της κατάληψης «Σινιάλο». Φυσικά, το σχεσιακό αξιακό σύστημα της Πρωτοβουλίας περνάει στα αδιαπραγμάτευτα χαρακτηριστικά της κατάληψης που αποτελούν ένα εφαλτήριο για το εγχείρημα, το προχώρημα από ένα σημείο και μετά: από τον Δεκέμβρη του 2008. Έτσι κι αλλιώς, θεωρούμε την εξεγερσιακή εμπειρία του Δεκέμβρη σημείο αναφοράς για την συγκρότηση πειραματικών συλλογικών υποκειμένων πάνω σε μια συγκεκριμένη πολιτική και κοινωνική βάση που αποκλείει : τη θεσμική συνδιαλλαγή με το καθεστώς, τη νομιμοποίηση της πολιτικής και κοινωνικής διαμεσολάβησης, τις χειραγωγικές και ποδηγετικές τεχνικές στο πλαίσιο των όποιων συλλογικών διαδικασιών, τους πλαστούς διαχωρισμούς μεταξύ των καταπιεσμένων, την αυτονόητη αναπαραγωγή των εμπορευματικών σχέσεων , την κοινωνική ιεραρχία και τα κυριαρχικά στερεότυπα. Θέλουμε το «σινιάλο» να αποτελέσει μια πολιτική υποδομή για την συλλογικοποίηση όλων αυτών των ανθρώπων της περιοχής μας που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στα ανατρεπτικά χαρακτηριστικά της δεκεμβριανής εξέγερσης.

Στην ουσία, η Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω επιλέγει την κοινωνική διαστολή του εγχειρήματος του «σινιάλου» χωρίς να υποστέλλονται ούτε στο ελάχιστο τα προτάγματα της αναρχικής αντίληψης. Είμαστε πλέον άτομα που δρουν μέσα στη συνέλευση της κατάληψης κι όχι ομάδα που λειτουργεί ως συγκροτημένη συνιστώσα της. Συνεχίζουμε διαστέλλοντας διαρκώς την συλλογική ταυτότητα όχι με σκοπό να χάσουμε την αναρχική μας προταγματική αλλά να εμπλουτίσουμε το όμορφο παιχνίδι της ανατροπής αυτού του παρηκμασμένου πολιτισμού. Από τη γειτονιά ως το σύμπαν.

Το μπλογκ της Πρωτοβουλίας Αναρχικών θα παραμείνει ανοιχτό για αρχειακούς λόγους και στο εξής θα βρισκόμαστε και πάλι σε κινηματική ψηφιακή υποδομή στο μπλογκ της κατάληψης «σινιάλο»:


http://sinialo.espiv.net

email: sinialo@espiv.net

 Το ιδρυτικό κείμενο της κατάληψης :
 «Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που θα υπάρξει. Αν υπάρξει μία, είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα, που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί. Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλιτώσεις από το μαρτύριό της. Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς: δέξου την κόλαση και γίνε μέρος της έτσι που να μην την βλέπεις πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί διαρκή επαγρύπνηση και γνώση: ψάξε και μάθε να αναγνωρίζεις: ποιος και τι, στη μέση της κόλασης, δεν είναι κόλαση, κι αυτά κάνε να διαρκέσουν, δώσ’ τους χώρο»

Ιτάλο Καλβίνο, «Οι αόρατες πόλεις»



Θέλουμε να δώσουμε χώρο στην γνώση, την επαγρύπνηση, σε όποιον και οτιδήποτε δεν είναι κόλαση στη μέση της κόλασης που κατοικούμε κάθε μέρα.

Κι έτσι παίρνουμε ένα χώρο από μόνοι μας χωρίς να τον ζητήσουμε από αυτούς που επιβεβλημένα θέλουν να διαχειρίζονται τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τη ζωή μας
…από αυτούς που κάθε σκέψη και θέλω μας τα βάζουν στο προκρούστειο κρεβάτι των κρατικών νόμων, της κυρίαρχης ιδεολογίας και της ανυπόφορης αστικής ηθικής

Δεν έχουμε ούτε αρχηγούς ούτε αντιπροσώπους, δεν είμαστε ούτε κομματικά γραφεία ούτε μη κυβερνητική οργάνωση ή μαζικός φορέας

Δεν είμαστε ούτε «ντόπιοι» ούτε «ξένοι», ούτε έλληνες ή μετανάστες, ζούμε στο Αιγάλεω των σερραίων, των πακιστανών, των βλάχων, των αλβανών, των σαρακατσαναίων, των ιρακινών, των κρητικών, των κούρδων, των ηπειρωτών, των ασσυρίων, των ρωσοπόντιων, των αφγανών, των ανθρώπων που γεμίζουν τα σπίτια, τις γειτονιές και τις πλατείες από την Καβάλας μέχρι την Πέτρου Ράλλη κι από την Αγίας Άννης μέχρι την Πλαταιών, των ανθρώπων που δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε πέρα από τους ψεύτικούς διαχωρισμούς που δημιουργεί η εξουσία ανάμεσά μας

Απεχθανόμαστε τις έμφυλες διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων όχι γιατί πρεσβεύουμε γενικά κι αόριστα την ισότητα των φύλων αλλά γιατί επιδιώκουμε πολύ συγκεκριμένα την καταστροφή των ρόλων, επιθυμούμε το ξερίζωμα της πατριαρχίας, εναντιωνόμαστε στην χειραγώγηση της σεξουαλικότητας

Δεν έχουμε ούτε χορηγούς ούτε πάτρωνες, λειτουργούμε με την ελεύθερη οικονομική συνεισφορά καλύπτοντας τις συλλογικές μας ανάγκες με τις δικές μας δυνατότητες, αγωνιζόμαστε για την αποδόμηση των εμπορευματικών σχέσεων που δυναστεύουν την καθημερινή ζωή

Πιστεύουμε στην αυθόρμητη κι ανιδιοτελή δημιουργία κι όχι στην «τέχνη» που φτιάχνεται για να πουληθεί, στηρίζουμε την προσωπική και συλλογική έκφραση που βγαίνει στους δρόμους για να δοκιμάσει και να δοκιμαστεί κι όχι στην αργυρώνητη δεξιοτεχνία που μαντρώνεται στις γκαλερί, προωθούμε μια τέχνη που δεν διαχωρίζεται με κανέναν τρόπο από την καθημερινή ζωή

Θεωρούμε αυτονόητο ότι σε αυτόν τον χώρο μπορεί να στεγαστεί κάθε πρόταση για την ανατροπή αυτού του κόσμου χωρίς να χρειάζεται ιδεολογικό διαβατήριο. Κάθε εξεγερμένος ή αμφισβητίας, κάθε αναζητητής ή οδοιπόρος για το πέρασμα σε μιαν ελεύθερη κοινωνία είναι ευπρόσδεκτος. Και αντιθέτως, κάθε κομματική συνταγή ή ιδεολογικός αυταρχισμός είναι ανεπιθύμητα. Ως καταληψίες έχουμε θέσει τα βασικά χαρακτηριστικά του εγχειρήματος ως έναν αδιαπραγμάτευτο τρόπο, έναν καταλυτικό προσανατολισμό για να επιλύονται οι αντιφάσεις και οι συλλογικές αντιθέσεις χωρίς να προσδιορίζονται ή να επιβάλλονται επ’ ουδενί οι κατευθύνσεις και οι αποφάσεις του εγχειρήματος. Έχουμε θέσει το «πώς» κι όχι το «τί».

Αυτό που επιδιώκουμε είναι να φτιαχτεί ένα συλλογικό εργαστήρι
-για την καταστροφή όλων των κοινωνικών σχέσεων που βασίζονται στην αγωγή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, στην αγωγή των διακρίσεων και των διαχωρισμών, στην αγωγή της ιεραρχίας και των κοινωνικών αποκλεισμών
-για την πειραματική οικοδόμηση νέων κοινωνικών σχέσεων, ελεύθερων και αυτόνομων, ισότιμων και ανεξάρτητων, ανοιχτών και ανιδιοτελών, αυθεντικών και αλληλέγγυων

Δεν θεωρούμε την κατάληψη νησίδα ελευθερίας, αυτάρκειας και αυτοκατανάλωσης αλλά ανοιχτή πρόταση που ξεκινά από το έδαφος της κατάληψης και διεκδικεί όλον τον κλεμμένο από την εξουσία χωρόχρονο της καθημερινής μας ζωής, επιτίθεται σε ό,τι περιορίζει της ανάγκες και τις επιθυμίες των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων αυτού του κόσμου

Το Αιγάλεω, ένα μητροπολιτικό προάστιο που είναι από καταβολής του ταξικά προσδιορισμένο, θα εισπράξει και αυτό τα ποσοστά που του αναλογούν ως απότοκα της τρέχουσας συστημικής κρίσης. Η λεηλασία που θα ακολουθήσει την χυδαία επίθεση των καπιταλιστικών μηχανισμών θα είναι απάνθρωπη. Η επιλογή μας να καταλάβουμε έναν χώρο είναι η απαρχή μιας σειράς προτάσεων που έχουν σαφώς να κάνουν και με την τρέχουσα δυσμενή κοινωνική συνθήκη και που θα κατατεθούν ανοιχτά στην περιοχή για την αντίσταση, την ανατροπή και την αντιστροφή των συνεπειών αυτής της λεηλασίας. Πρέπει να δρομολογήσουμε τόσο πράξεις συλλογικής άρνησης στην επιβολή των νέων «μέτρων» όσο και κινήσεις κοινωνικής αλληλεγγύης και αλληλοστήριξης στις γειτονιές μας. Θα είναι μια απάντηση στον κοινωνικό κανιβαλισμό που προωθούν οι κυρίαρχοι μηχανισμοί με σημείο αναφοράς την κουλτούρα της εξατομίκευσης και του διάχυτου φόβου.

Θέλουμε να αξιοποιήσουμε την κατάληψη ως ένα απελευθερωμένο έδαφος των συναντήσεων και των συλλογικών πειραματισμών σε αυτές τις κατευθύνσεις. Ψυχή της κατάληψης είναι η ανοιχτή συνέλευση που λειτουργεί με το πνεύμα της αυτοοργάνωσης και της ισοτιμίας, ορίζεται κάθε φορά -είτε τακτικά είτε έκτακτα- σύμφωνα με τις επιλογές των καταληψιών και αποφασίζει όχι μόνο για τα διαχειριστικά ζητήματα αλλά και για τις δράσεις και τις στοχεύσεις του εγχειρήματος. Σκοπεύουμε να κάνουμε την κατάληψη έναν χώρο αυτομόρφωσης για όλο το φάσμα -ει δυνατόν- της γνώσης, έναν χώρο που θα καταλύει την άκριτη σχέση δάσκαλου και μαθητή, ειδήμονα και αδαή και θα αποκαθιστά την διαδικασία της μάθησης στα ανθρώπινα μεγέθη της κριτικής σχέσης και της αδιαπραγμάτευτης αυταξίας των ατόμων. Τόσο η (αντι)πληροφόρηση όσο και η δράση της κατάληψης προς τις στοχεύσεις που έχουν τεθεί έχουν ένα τοπικό βεληνεκές αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι διεκδικήσιμες και επιθυμητές οι πολιτικές και κοινωνικές διασυνδέσεις με άλλα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα ανά την επικράτεια. Θα είμαστε στους δρόμους του Αιγάλεω αλλά δεν θα λείπουμε απέναντι από εκεί που παίρνονται οι κυριαρχικές αποφάσεις. Θα είμαστε στους δρόμους του Αιγάλεω αλλά δεν θα λείπουμε δίπλα από κάθε συλλογικότητα και άτομο στον δύσκολο αγώνα για την κατάκτηση της προσωπικής και κοινωνικής ελευθερίας.


Μέσα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς με τις εξουσίες να επιβουλεύονται όπως ποτέ άλλοτε την καθημερινή μας πραγματικότητα…

…Μπορεί να είμαστε θλιμμένοι αλλά δεν χάνουμε το κέφι μας. Μπορεί να είμαστε οργισμένοι αλλά δεν χάνουμε την ψυχραιμία μας. Μπορεί να είμαστε απελπισμένοι αλλά κρατάμε αποστάσεις από την απόγνωση.





Είναι «δυνατοί» αλλά εύθραυστοι
Είμαστε «αδύνατοι» αλλά άθραυστοι

Είμαστε εδώ
Και είμαστε ακόμη στην αρχή


σινιάλο




"Φασιστική απαγόρευση της θεατρικής παράστασης «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie» από τον Δήμο Ηλιούπολης! "


"Ο δήμαρχος της Ηλιούπολης, Γιάννης Αναγνώστου, απαγορεύει την παρουσίαση της παράστασης «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie» στο δημοτικό θέατρο Ηλιούπολης, διότι, όπως ο ίδιος δήλωσε, θεωρεί το ανέβασμα της συγκεκριμένης παράστασης «πολιτική κίνηση».
Αντιπρόσωποι πολιτιστικού φορέα της Ηλιούπολης σε συνεργασία με το επίσημο πολιτιστικό κέντρο...

του δήμου ενδιαφέρθηκαν για το ανέβασμα της παράστασης στο δήμο Ηλιούπολης. Η παράσταση είχε προγραμματιστεί για τις 7 Ιουλίου 2010. Ενώ, όμως, είχαν συμφωνηθεί όλα τα διαδικαστικά, είχαν οριστεί οι ημερομηνίες των τεχνικών προβών και διευθετούνταν τα επιμέρους τεχνικά ζητήματα, ο κ. Αναγνώστου αποφάσισε να ακυρώσει την παράσταση.

Ο πολιτιστικός φορέας του δήμου έδωσε διορία στο δήμαρχο και τον αντιδήμαρχο να αναθεωρήσουν τη θέση τους μέχρι την Κυριακή 28 Ιουνίου. Ωστόσο, η θέση του δημάρχου δεν έχει αλλάξει.

Ακυρώνει προγραμματισμένη θεατρική παράσταση απαγορεύοντας τη φιλοξενία της στο δημοτικό θέατρο. Απαγορεύει την παράσταση "Το όνομά μου είναι Rachel Corrie", μία παράσταση της Μάνιας Παπαδημητρίου που παρουσιάστηκε όλο το χειμώνα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, μία παράσταση που πήρε δύο παρατάσεις και που θα συνεχίσει να παρουσιάζεται και για δεύτερη χρονιά.

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Αυτοδιαχείριση η απάντηση στην κρίση - Αυτοδιαχειριζόμενο λειτουργεί το εστιατόριο barθelonika στην Θεσσαλονίκη

Από τις 7 Ιουνίου το εστιατόριο barθelonika, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ,λειτουργεί αυτοδιαχειριζόμενο από το προσωπικό του. Όλα ξεκίνησαν όταν ο ιδιοκτήτης του καταστήματος ανακοίνωσε στο προσωπικό ότι το εστιατόριο θα κλείσει για τρεις μήνες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και το Σεπτέμβρη θα αποφασίσει σχετικά με την τύχη του. Οι εργαζόμενοι από την πλευρά τους ισχυρίζονται ότι η επιχείρηση είναι κερδοφόρα και δεν συντρέχει κανένας λόγος αναστολής της λειτουργίας της.
Έτσι προχώρησαν σε μια άτυπη συμφωνία που προβλέπει ότι το ίδιο το προσωπικό θα αναλάβει τη λειτουργία του καταστήματος για δύο μήνες προκειμένου να μην μείνουν χωρίς δουλειά.
Πλέον, όπως μας λένε, το barθelonika «λειτουργεί κανονικά χωρίς αφεντικά, υπεύθυνους και σχέσεις ιεραρχίας. Όλοι και όλες μαζί αποφασίζουμε για τα πάντα, βρίσκουμε τους προμηθευτές και συντηρούμε τον χώρο.
Στο περιβάλλον της κρίσης αν δεχτούμε τις αποφάσεις των αφεντικών, χωρίς να αντιδράσουμε θα οδηγηθούμε στην εξαθλίωση», τονίζουν.
Οι εργαζόμενοι αμέσως μόλις ανέλαβαν τη διοίκηση του εστιατορίου προχώρησαν σε μείωση 30% σε όλα τα πιάτα και κάλεσαν την κοινωνία της Θεσσαλονίκης να στηρίξει το αυτοοργανωμένο εγχείρημα. Την Κυριακή η κουζίνα του barθelonika μεταφέρεται στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, στο οποίο οι εργαζόμενοι πήραν απόφαση να συμμετέχουν και να μαγειρέψουν για τους επισκέπτες.

Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ξεκίνησε στις 15 Ιουνίου

 Την ώρα που η Ελλάδα αρνείται κατηγορηματικά ότι υπάρχει περίπτωση αναδιάρθρωσης ή επαναδιαπραγμάτευσης όλου ή τμήματος του χρέους της και ενώ η πιθανότητα αυτό να συμβεί ή όχι απασχολεί καθημερινά εδώ και μήνες τα ελληνικά και τα διεθνή ΜΜΕ, παρέχοντας μία πρώτης τάξεως ευκαιρία στους διεθνείς κερδοσκόπους για παιχνίδια εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ στην πλάτη της χώρας, μοιάζει να έχει ξεφύγει της προσοχής των ΜΜΕ αλλά όχι και των συμμετεχόντων στις χρηματοπιστωτικές αγορές, ότι η επίσημη αναδιαπραγμάτευση του ελληνικούς χρέους έχει, ήδη, ξεκινήσει στο εσωτερικό της χώρας, στις 15 Ιουνίου.
Ένα κράτος μπορεί να οδηγηθεί σε αναδιάρθρωση του χρέους του όταν αδυνατεί να ανταποκριθεί εις ολόκληρο και στην ώρα του στις οικονομικές υποχρεώσεις του απέναντι σε έναν ή περισσότερους από τους πιστωτές του. Σε αυτήν την περίπτωση το κράτος προχωρά σε παύση πληρωμών προς το συγκεκριμένο πιστωτή και αμέσως σε συζητήσεις μαζί του με την ελπίδα για την κατάληξη σε μία νέα συμφωνία, η οποία θα του επιτρέψει να αρχίσει ξανά την αποπληρωμή του χρέους του.

Η νέα αυτή συμφωνία περιέχει ευνοϊκότερους, απ’ ότι η αρχική, όρους για το κράτος και δυσμενέστερους για το δανειστή, τουλάχιστον ως προς το σύνολο του πληρωτέου κεφαλαίου και το χρόνο εξόφλησης του. Κατά κανόνα, μειώνεται κατά ένα ποσοστό το ύψος του οφειλομένου κεφαλαίου και παρέχεται παράταση στο χρόνο αποπληρωμής του, ενώ μπορεί να γίνει συμφωνία και για αύξηση του αριθμού των δόσεων και μείωση του ύψους τους ή ακόμη και για μείωση του επιτοκίου που καταβάλλει το κράτος στον πιστωτή, με παράλληλη, συχνά, εξασφάλιση του και με άλλους τρόπους πληρωμής ή και με εμπράγματη ασφάλεια στην περιουσία του κράτους.

Ένας από τους σημαντικότερους πιστωτές του ελληνικού δημοσίου είναι οι προμηθευτές των ελληνικών νοσοκομείων, στους οποίους και χρωστά 7 δις ευρώ, με συσσωρευμένα χρέη που ξεκινούν από το 2005 και φτάνουν μέχρι το σήμερα. Το ελληνικό δημόσιο δήλωσε, επίσημα, την αδυναμία αποπληρωμής του συγκεκριμένου χρέους του εις ολόκληρο και στην στην ώρα του και ξεκίνησε συζητήσεις με τους πιστωτές για την αναδιάρθρωσή του, το πρώτο στάδιο των οποίων και κατέληξε σε συμφωνία στις 15 Ιουνίου.

Η συμφωνία ορίζει πως τα χρέη των ετών 2005 και 2006 θα πληρωθούν τοις μετρητοίς ενώ για τα χρέη του 2007 θα δοθούν άτοκα ομόλογα 1 έτους, ύψους 1,1 δις ευρώ, για το 2008 άτοκα 2ετή ομόλογα ύψους 2,2 δις ευρώ και για το 2009 θα δοθούν άτοκα ομόλογα 3ετούς διάρκειας, ύψους 2,05 δις ευρώ.

Τα ομόλογα αυτά θα δοθούν με μεσοσταθμική «έκπτωση» της τάξης του 15% και οι προμηθευτές θα μπορούν να τα προεξοφλήσουν άμεσα από τις τράπεζες οι οποίες με τη σειρά τους θα τα ενεχυριάζουν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), για να αντλούν ρευστότητα.

Έτσι, η νέα συμφωνία επιτυγχάνει τόσο α) τη οριστική απάλειψη κάθε νόμιμου τόκου στο χρέος του ελληνικού δημοσίου προς τους συγκεκριμένους πιστωτές του όσο και β) τη μεταφορά της πληρωμής του σε μεταγενέστερη ημερομηνία αλλά και το κυριότερο γ) τη μείωση του χρέους, καθώς οι δανειστές θα λάβουν, περίπου, 6 δις ευρώ έναντι 7 δις που είναι πραγματική οφειλή. Το αποτέλεσμα είναι να πληρείται η ‘αντικειμενική υπόσταση’ της πράξης της αναδιάρθρωσης χρέους, ασχέτως του τρόπου με τον οποίο αυτή η εξέλιξη παρουσιάστηκε προς τα ΜΜΕ.

Η πρώτη, αυτή, πράξη αναδιάρθρωσης, αποτελεί και έναν από τους βασικούς λόγους που οι τιμές των ασφαλίστρων ελληνικού χρέους από το ενδεχόμενο πτώχευσης της Ελλάδας μέσα στα επόμενα 5 χρόνια (CDS), έχουν καταγράψει το ισχυρότερο ράλι στην ιστορία τους μέσα στον Ιούνιο, ξεπερνώντας, για πρώτη, φορά τις 1000 μονάδες βάσης, καθώς οι συμμετέχοντες στη διεθνή χρηματοπιστωτική αγορά έλαβαν το πρώτο, σαφές, μήνυμα ότι μετά το πακέτο στήριξης και τη λήψη των πρώτων μέτρων μείωσης του ελλείμματος, ο κύβος για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ερρίφθη.

Πάνος Παναγιώτου – διευθυντής ΕΚΤΑ, 3FVIP.com

Ανάληψη ευθύνης για το εμπρηστικό μπαράζ στην Θεσσαλονίκη

“Η Ζωή που η κοινωνία μας προσφέρει δεν είναι μια ζωή γεμάτη, ελεύθερη και γιορτινή. Είναι μια ζωή καταπνιγμένη, ακρωτηριασμένη και ταπεινωμένη. Εμείς πρέπει να την αρνηθούμε.

Αν δεν έχουμε τη δύναμη και την ικανότητα να αποσπάσουμε βίαια από τα χέρια της εκείνη την ανώτερη και ρωμαλέα ζωή που τόσο έντονα εμείς την αισθανόμαστε, ας πετάξουμε εκείνο το φάντασμα στο βωμό της θυσίας και της οριστικής παραίτησης.

Καλύτερα να ανεβούμε στις φλόγες της πυράς και να πέσουμε με το κρανίο κομματιασμένο από μια ριπή ενός τυφλού εκτελεστικού χτυπήματος, παρά να δεχθούμε το φάντασμα μιας ειρηνικής ζωής που δεν είναι τίποτα άλλο από μια κακή παρωδία της.

Ως εδώ φίλοι με τη δειλία. Φτάνει ω σύντροφοι η αφελής ψευδαίσθηση “ Της ηρωικής πράξης του πλήθους”. Φτάνει”

Ξεκινάμε από το μηδέν.

Γεννηθήκαμε μέσα σε μία εμπόλεμη συνθήκη.

Μεγαλώνοντας κανείς μέσα στον πιο ολοκληρωτικό και συγχρόνως ύπουλο, πιο βίαιο και συγχρόνως διάχυτο πόλεμο, αυτόν που διεξάγεται διαταξικά, διαφυλετικά και διαπερνά οριζόντια και κάθετα τον κοινωνικό ιστό υλοποιώντας το ρητό ‘’ΟΛΟΙ ΕΝΑΝΤΙΩΝ ΟΛΩΝ’’, έρχεται όπως και σε κάθε πόλεμο το μεγάλο δίλλημα:

Ή θα παραιτηθείς και θα δεχθείς τις συνέπειες του ως άμαχος πληθυσμός.

Ή θα οπλιστείς και θα γίνεις κομμάτι του δίνοντας τα δικά σου χαρακτηριστικά σ’ αυτόν, τουλάχιστον στο όσο σου αναλογεί.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την κοινωνία όχι ως κάτι καλό ή ως κάτι κακό αλλά ως ένα πεδίο μάχης στο οποίο εκτυλίσσεται ο παραπάνω πόλεμος. Μη μένοντας λοιπόν αμέτοχοι, παίρνοντας συνειδητά θέση σε αυτόν, αναμενόμενο είναι να προσπαθούμε διαρκώς να εντοπίζουμε τις κινήσεις του εχθρού, τα σχέδια του, τις αντιφάσεις του, αλλά και τις διαφορετικές εκφάνσεις του, μιας και δεν αποτελεί μια στατική αντίπαλη δύναμη αλλά διάχυτο ιδεολόγημα στις κοινωνικές σχέσεις. Κι αν εργαζόμαστε με πείσμα πάνω σε αυτήν την χαρτογράφηση είναι για να σφυρηλατήσουμε τα μυαλά μας στο αμόνι της κριτικής σκέψης, έτσι ώστε να καταφέρουμε (έχοντας αναλύσει και αποδομήσει μέσα μας τη λειτουργία της εξουσίας ως θεσμό και ταυτόχρονα ως κοινωνική σχέση) πιο καίρια πλήγματα στο τερατούργημα που αν δεν το καταστρέψουμε πρώτοι θα καταστρέψει τις ζωές μας.

Οπότε θέλοντας να ορίσουμε κάπως τον όρο ¨κοινωνία¨, θα αναφερόμασταν περισσότερο σε ένα σύμπλεγμα σχέσεων μεταξύ ενός ανθρώπινου συνόλου και των ρόλων και των καταστάσεων που το διέπει.

Τα κύρια χαρακτηριστικά που απαρτίζουν την κοινωνία είναι από τη μία το κοινωνικό σύνολο (άτομα) και από την άλλη τα στοιχεία της κοινωνικής ζωής (θρησκεία, σχολείο , εργασία, εμπόρευμα κ.α.) . Με βάση ορισμένες σχέσεις διαμορφωμένες πάνω σε αξιακούς και ηθικούς κώδικες που συνδέουν τα παραπάνω σύνολα, κάθε άτομο συμμετέχει στην διαδικασία ομαλής συμβίωσης με τους υπόλοιπους υιοθετώντας κάποιους ρόλους. Μιλώντας για την καπιταλιστική κοινωνία οι ρόλοι με ένα πολύπλοκο σύστημα βαθμομέτρησης ιεραρχούνται. Έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι: κάθε σχέση μεταξύ των μελών του κοινωνικού συνόλου είναι εξουσιαστική και αλλοτριωμένη (όσον αφορά το ποιος εξουσιάζει ποιον και σε τι βαθμό εξαρτάται από τον στιγμιαίο συνδυασμό ρόλων και την μεταξύ τους διαχρονική ιεράρχηση).

Για να γίνουμε πιο κατανοητοί θα δώσουμε ένα αρκετά συγκεκριμένο παράδειγμα που όμως καταδεικνύει πλήρως το παραπάνω φαινόμενο: Στο περιβάλλον μιας επιχείρησης , μια γυναίκα που κατέχει υψηλή θέση στην ιεραρχία αυτής (π.χ. Μέλος του Δ.Σ. ) εξουσιάζει όλους τους από κάτω (π.χ. απλό εργάτη) . Παράλληλα όμως στο οικογενειακό της περιβάλλον η ίδια εξουσιάζεται από το σύζυγό της , απλό εργάτη κάποιας άλλης επιχείρησης ο οποίος κάλλιστα θα μπορούσε να δουλεύει στη δική της.

Παράλληλα για κάθε μέρος του ίδιου συνόλου ορίζεται μια κοινωνική θέση (status) που είναι απόρροια του συνδυασμού ρόλων που επιτελεί ο καθένας γενικότερα. Ο εξουσιαστικός αυτός ανταγωνισμός τροφοδοτείται κυρίως από το παιχνίδι της κοινωνικής ανέλιξης, πρωταγωνιστές του οποίου γίνονται οι άνθρωποι κινούμενοι από την ματαιοδοξία και την κενότητα των καιρών.




Η αυθεντία της «κοινής» «γνώμης»

Σε κάθε χρονική περίοδο, στο σύνολο των ανθρώπων που αλληλεπιδρούν στα πλαίσια της κοινωνίας, επικρατεί ένα φαινομενικά κοινό αίσθημα όσον αφορά το πώς (πρέπει να) εκλαμβάνονται και αντιμετωπίζονται συγκεκριμένα συμβάντα που λαμβάνουν χώρα αυτήν την περίοδο. Η ατμόσφαιρα αυτή που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως κοινωνικό κλίμα δημιουργείται μέσω μίας αμφίδρομης σχέσης μεταξύ κρατικών εντολών και κοινωνικών αναγκών με διαμεσολαβητές τα ΜΜΕ . Το κλίμα αυτό διαμορφώνει κατά μεγάλο βαθμό την ατομική άποψη του καθενός η οποία επηρεάζεται και από κάποιες ατομικές προδιαθέσεις και χαρακτηριστικά.

Τα ΜΜΕ χρησιμοποιώντας μεθόδους ψυχολογίας και κοινωνιολογίας προβάλλουν επιλεκτικά τα διάφορα γεγονότα και δίνουν μεγαλύτερο βάρος σε κάποια απ’ αυτά και σε συγκεκριμένες πληροφορίες περί αυτών. Στην ουσία αναπαράγουν τα γεγονότα και μεταφέροντας τα, μέσα από αλλόκοτους συνειρμούς και ασύνδετες πληροφορίες, καταλήγουν σε συμπεράσματα που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της κυριαρχίας.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν μας όλα τα παραπάνω, παράλληλα με το θέαμα που προσφέρει ο συγκεκριμένος τρόπος μετάδοσης, τα ΜΜΕ σε συνδυασμό και εδώ με ατομικά και συλλογικά βιώματα, διαμορφώνουν μία γενική κατεύθυνση του κοινωνικού κλίματος, δηλαδή την κοινή γνώμη. Η κοινή γνώμη αποτελεί την μέση άποψη της πλειοψηφίας ενώ χρησιμοποιείται και εκλαμβάνεται από τα άτομα σαν γενική αλήθεια τόσο εμπεριστατωμένη, ικανή να αποτελέσει το μόνο επιχείρημα για την υποστήριξη κάθε θέσης και σχεδιασμού που πηγάζει από τα πάνω. Έτσι η διαχείριση/διακυβέρνηση μιας αλλοτριωμένης ζωής δεν προέρχεται πλέον από τους φορείς μιας εθνικιστικής, θρησκευτικής ή έντονα κομματικής ιδεολογίας επιβαλλόμενης αμείλικτα στους υπηκόους της, αλλά συνδιαμορφώνεται και εν τέλει (αυτό)επιβάλλεται μεταξύ έξυπνων καπιταλιστών που (αφού επεξεργάζονται τα θέλω αλλά και τις αντοχές της μάζας) προωθούν έντεχνα το μεγάλο ψέμα της κοινής γνώμης, και αδιανόητα ηλίθιων υπηκόων που βλέπουν τους εαυτούς τους μέσα σε αυτήν, δίνοντάς της αληθινή και πραγματική υπόσταση.

Η κοινή γνώμη, όπως και το κοινωνικό κλίμα αντίστοιχα, δεν παραμένουν σταθερά σε μία πάγια άποψη, αντιθέτως μεταβάλλονται ριζικά και μάλιστα σε σύντομα χρονικά διαστήματα. Αυτό συμβαίνει για τον εξής λόγο: Η συμμετοχή του ατόμου στο κυνήγι της κοινωνικής ανέλιξης και η ταυτόχρονη αποστασιοποίησή του από τα συλλογικά, αν όχι ανατρεπτικά, οράματα, τον έχει οδηγήσει στο να μένει αδιάφορος και αμέτοχος σε ότι δεν συνεισφέρει η έστω δεν επηρεάζει την υλική ευημερία του ίδιου και των οικείων του. Επομένως, αυτή η ουδετερότητα οδηγεί στην έλλειψη κριτικής σκέψης και αυτή με τη σειρά της αμφίδρομα ενισχύει την πρώτη. Εν τέλει ο άνθρωπος που δεν είναι φορέας συλλογικής ταυτότητας μετατρέπεται σε εύκολα μεταχειρίσιμο τηλεθεατή που απομονωμένος στο σαλόνι του δεν είναι παρά εύπλαστη ύλη που παίρνει μέγεθος και σχήμα βάση των μέτρων της κυριαρχίας.

Συμπερασματικά: Η έλλειψη συλλογικών ταυτοτήτων οδηγεί στην έλλειψη συλλογικής μνήμης καθιστώντας έτσι τον άνθρωπο ένα ζόμπι επιβίωσης που ζώντας ένα συνεχές παρόν, διαγράφει το παρελθόν του, αδυνατώντας έτσι να ορίσει το μέλλον του. Συμβάλλοντας στην παραπάνω κατάσταση, όπως προαναφέραμε, τα ΜΜΕ είτε αποκρύπτοντας γεγονότα, είτε δίνοντάς τους μια επιτηδευμένη θεαματική έμφαση, είτε αλλοιώνοντας τα χαρακτηριστικά κάποιων άλλων οδηγούν στην απαξίωση ή ακόμα χειρότερα στην αφομοίωση παρελθοντικών γεγονότων.





ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΑΤΑΡΑΧΕΣ ΚΑΙ ΟΧΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Ο καπιταλισμός όντας ένα άπληστο και ανταγωνιστικό οικονομικό σύστημα, πρέπει αναγκαστικά να δημιουργήσει καταστάσεις που θα βοηθήσουν την επανασυγκέντρωση του πλούτου από τη βάση έως την κορυφή της πυραμίδας προκειμένου να επιβιώσει η ιεραρχία αυτής. Γι’ αυτό το λόγο και μέσα από ένα παιχνίδι εντυπώσεων παρουσιάζονται υποτιθέμενες κρίσεις προκειμένου να ενισχυθεί η ανεκτικότητα της κοινωνίας και γενικά να εξελιχθεί ομαλότερα η παραπάνω διαδικασία. Αυτά τα τεστ κοινωνικής αντοχής, όπως είναι αναμενόμενο, γεννάν κοινωνική δυσαρέσκεια η οποία σε αρκετές περιπτώσεις μετατρέπεται σε κοινωνικές αναταραχές.

Το σύστημα επιδιώκοντας να έχει καλυμμένα τα νώτα του μπροστά σε παροντικές αλλά και μελλοντικές (εντονότερες ή μη) αναταραχές, χρησιμοποιεί όλα τα μέσα που μπορεί να ελέγξει για την αποκατάσταση της κοινωνικής ισορροπίας. Κυρίως προλαμβάνοντας και χτυπώντας κατευθείαν στη σκέψη, μέσω της προπαγάνδας διαμορφώνει στα μέτρα του έννοιες και γεγονότα και οδηγεί τα άτομα σε μία συγκεκριμένη πεπερασμένη αντίληψη εμποδίζοντας αυτή μιας συνολικότερης εικόνας. Από 'κει και έπειτα το σύστημα, συμπληρώνοντας κάθε κενό της οχύρωσής του, χρησιμοποιεί ¨μηχανισμούς¨ που λειτουργούν αφομοιωτικά για μερίδα κόσμου η οποία διαφεύγει από τα παραπάνω. Τέλος, επιχειρεί τον εκμηδενισμό κάθε πιθανότητας εκτροπής του, μέσω άμεσα κατασταλτικών μεθόδων και πρακτικών, έως την τελική εξόντωση του υποκειμένου που επιλέγει ένα πιο ριζοσπαστικό τρόπο δράσης και φλερτάρει με τη συνολικότερη άρνηση της κοινωνικής ιεράρχησης και του ρόλου του μέσα σε αυτήν.







ΜΜΕ: Οχύρωση μέσω της προπαγάνδας

Οι κρατικοί μηχανισμοί ενημέρωσης (ΜΜΕ) αποτελούν ίσως το πολυτιμότερο εργαλείο κοινωνικού ελέγχου της κυριαρχίας αφού, έχοντας μεγάλο ποσοστό επιρροής πάνω στην κοινωνία, μέσω της προπαγάνδας, λειτουργούν και αφομοιωτικά και κατασταλτικά. Με σκοπό την εύρυθμη και ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας όπως και την επικράτηση ισορροπιών , διαμορφώνουν την κοινωνική ζωή μέσω της δημιουργίας προτύπων προκαθορισμένης συμπεριφοράς, δηλαδή, προβάλλουν ένα συγκεκριμένο μοντέλο ανθρώπου που ανεξαρτήτως των ρόλων που επιτελεί, πρέπει να είναι τίμιος, δημοκράτης και υπάκουος. Τα ΜΜΕ μέσω του θεάματος θα φροντίσουν να ενημερώσουν, να μορφώσουν, να ψυχαγωγήσουν και να συμβουλέψουν το εγκλωβισμένο στον κοινωνικό ιστό, ον. Σε μια προσπάθεια τους να καταπραΰνουν την οργή του αγανακτισμένου πολίτη που νιώθει προδομένος από τους εκλεγμένους εκπροσώπους του, τα μίντια, με τις αφομοιωτικές τους μεθόδους δίνουν ¨φωνή στο λαό¨ καλύπτοντας έτσι τα κενά της δημοκρατίας, προβάλλοντας και επιβάλλοντας του την κενή πραγματικότητα και τις εναλλακτικές της διεξόδους ως το ιδανικό γι’ αυτή τη ζωή.

Οι δημοσιογράφοι, από τους πιο ψυχρούς ρήτορες που έρχονται για να πείσουν τους από κάτω, μέχρι τους ¨πιο κοντά στο λαό¨ που θα μεταφέρουν στους από πάνω τα προβλήματα των πρώτων (λειτουργώντας ο καθένας πάντα προς τέρψιν του πολιτικού, επιχειρηματία , βιομηχάνου, εφοπλιστή με τον οποίο έχει συνάψει σχέσεις συμφερόντων), είναι αυτοί που θα θεμελιώσουν στη συνείδηση καθενός τα ΜΜΕ ως τρόπο επικοινωνίας μεταξύ κυριάρχων και υπηκόων. Είναι αυτοί, οι δέκτες γεγονότων και πληροφοριών που είτε θα τις εκπέμψουν αφού πρώτα τις επεξεργαστούν, τις διαμορφώσουν ανάλογα και τις διαστρεβλώσουν, είτε θα τις αποκρύψουν για να εξυπηρετήσουν τους προπαγανδιστικούς σκοπούς του συστήματος. Είναι αυτοί, που με τη στάση τους αποτελούν τους κύριους πρεσβευτές της ουδετερότητας, όταν σε στιγμές πολέμου αντιλαμβάνονται τις κοινωνικές συγκρούσεις ως μία ακόμη πληροφορία- υλικό- εμπόρευμα.




ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ: Αφομοίωση και άμεση καταστολή

Όπως έχουμε προαναφέρει στην προηγούμενή μας προκήρυξη: «Η εξουσία εκμεταλλευόμενη την δυσφορία που υποσυνείδητα νοιώθει ο σύγχρονος άνθρωπος προσφέρει μέσω του εκδημοκρατισμένου τρόπου ζωής μια ευρεία γκάμα επιλογών.» Στην προκειμένη, όσον αφορά τους εργαζομένους, αυτή η δυσφορία είναι πολύ πιο εμφανής και η κυρίαρχη επιλογή-λύση θα πρέπει να είναι συνολική και να καλύπτει όλες τις ανάγκες του ατόμου.

Όταν αναφερόμαστε, όμως, στις ανάγκες των ατόμων που απαρτίζουν την κοινωνική ομάδα των εργαζομένων, αναφερόμαστε σε ανάγκες οικονομικής φύσεως, το ίδιο ισχύει και για τα συμφέροντά τους . Με απλά λόγια, ο εργαζόμενος θέλει περισσότερα χρήματα με λιγότερο κόπο. Η εξουσία αντιλαμβάνεται αυτή την συνθήκη πριν καν την συνειδητοποιήσει ο ίδιος και φέρνει το συνδικαλισμό μπροστά του σαν από μηχανής θεό: «Η έννομη λύση στη δυσφορία σου» ή όπως ο ίδιος αυτοπροωθείται «κομμάτι των δημοκρατικών αγώνων που ασκεί ισχυρή πίεση στις κυβερνήσεις για χάρη των συμφερόντων των εργαζομένων».

Ας δούμε όμως το ρόλο των συνδικαλιστών ακόμη και σε αυτούς τους δημοκρατικούς αγώνες με τα συντεχνιακά αιτήματα που προωθούν. Τα συνδικαλιστικά όργανα δεν είναι άλλο από έναν ακόμη συστημικό ¨μηχανισμό¨ αφομοίωσης, μία ακόμη βαλβίδα αποσυμπίεσης και αυτό διαφαίνεται στον τρόπο με τον οποίο ασκούν πίεση. Δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά θεσμικά όργανα που κηρύσσουν θεσπισμένες απεργίες (π.χ. επετειακές ή 8ωρες στάσεις εργασίας). Όταν, όμως, οι καλοστημένες κινητοποιήσεις τους δεν καλύπτουν πλήρως τις ανάγκες κάποιων ατόμων που μετέχουν σε αυτές (με αποτέλεσμα π.χ. συγκρούσεις με αστυνομικές δυνάμεις ή βίαιες πράξεις), τότε λειτουργούν και άμεσα κατασταλτικά με το να προσφέρουν απλόχερα στην αστυνομία πληροφορίες για τους παρεκκλίνοντες ή καμιά φορά και τους ίδιους.

Αν κάπου, λοιπόν, εντοπίζουμε το πρόβλημα δεν είναι ούτε στους ¨ξεπουλημένους εργατοπατέρες¨ της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ (οι μεγαλύτερες συνδικαλιστικές οργανώσεις με τις πλέον χαλαρές δομές) ούτε στο δογματικό-πειθαρχημένο και στρατοποιημένο ταξικό παρακλάδι του ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ. Το πρόβλημα βρίσκεται στην ίδια την ύπαρξη του ενδοσυστημικού συνδικαλισμού που εμποδίζει την μετατροπή της δυσφορίας σε ολοκληρωτική άρνηση της εργασίας.




ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ: Το πέρασμα από τη διανοητική στην υλική καταστολή




Λειτουργώντας παράλληλα με τους προαναφερόμενους τρόπους οχύρωσης του καπιταλισμού, η υλική καταστολή σκοπό έχει να αποτρέψει άτομα αλλά και σύνολα από ριζοσπαστικές πράξεις που θα διαταράξουν την ομαλή ροή του συστήματος. Ο ρόλος της αστυνομίας, δεν είναι άλλος απο το να διαφυλάττει την κοινωνική ειρήνη, επεμβαίνοντας δια της βίας κατα τη διάρκεια τέλεσης “παράνομων” πράξεων αλλά συγχρόνως και επιβλέποντας, παρακολουθώντας, ελέγχοντας με τελικό σκοπό την πρόληψη και αποτροπή τους. Ταυτόχρονα δικαιολογεί την ύπαρξή της, καλύπτοντας την ανάγκη της ασφάλειας η οποία έχει γεννηθεί απο τον καπιταλιστικό τρόπο σκέψης (συσσώρευση ιδιοκτησίας και ταυτόχρονη προστασία της) και συνδιαμορφώνεται απο Μ.Μ.Ε. και πολίτες.

Η οικονομική και ηθική κατάπτωση της καπιταλιστικής κοινωνίας λοιπόν, έρχεται να συναντήσει την ανάπτυξη της πιο επικερδούς επιχείρησης στις μέρες μας, της ασφάλειας. Με τις συνεχείς προσλήψεις έμψυχου δυναμικού στις αστυνομίες και την ταυτόχρονη υλικοτεχνική τους αναβάθμιση (κάμερες, κοριοί, νέα όπλα κατά των διαδηλώσεων κλπ.) επιχειρείται: η αποτελεσματικότητα της άμεσης καταστολής όλων των πράξεων που μπορεί να εκτροχιάζουν την ομαλότητα της κοινωνικής ζωής αλλά ταυτόχρονα και κύρια, η δημιουργία της αίσθησης της ασφυξίας μέσω της συνεχούς παρουσίας σε κάθε γωνία των πόλεων, σε κάθε στιγμή των ζωών μας, έτσι ώστε να φαντάζει αδύνατη κάθε απόκλιση απο τη ζωή που μας έχει οριστεί να ζήσουμε. Σε αυτό το κομμάτι, το δικό της ρόλο παίζει η νομοθετική εξουσία, που κρατώντας 15.000 ανθρώπους έγκλειστους στις φυλακές τιμωρεί όχι τόσο τις ίδιες τις πράξεις, αλλά και το ενδεχόμενο κάποιος να τις υιοθετήσει.

Ποντάρουν στο φόβο αλλά είναι στο χέρι μας να τραβήξουμε το επόμενο χαρτί. Και θα το κάνουμε.






ΕΠΑΛΗΘΕΥΟΝΤΑΣ…

“Φτωχέ λαέ! Και να σκεφθείς ότι ακόμη και οι τυφλοί θα έπρεπε να αντιληφθούν τώρα πια, πως όποιος δεν ξέρει να δεχθεί τον αιώνιο πόλεμο για δική του επιβεβαίωση και δικό του θρίαμβο, πρέπει να δεχθεί την αιώνια σκλαβιά του.”

Όσον αφορά την Ελλάδα, η αφαίμαξη των χαμηλών τάξεων (και όχι μόνο) συνδυάστηκε με την ¨κακοδιαχείριση¨ των οικονομικών πόρων της χώρας από τους πολιτικούς. Ο εγχώριος καπιταλισμός προκειμένου να βγει αλώβητος και για να μη καταρρεύσει ολοσχερώς επιβάλλει (δια μέσω ΔΝΤ) την εφαρμογή κάποιων μέτρων που αφορούν την οικονομική ζωή του κοινωνικού συνόλου. Οι ανακατατάξεις λόγω των οικονομικών μεταβολών κατά άτομο γίνονται αντιληπτές και σε υλικό επίπεδο και οδηγούν σε κοινωνικές εκρήξεις. Ένα κομμάτι του κοινωνικού συνόλου πιο συγκεκριμένα, μπροστά στην οικονομικής φύσεως απώλεια –και μόνο μπροστά σε αυτή- επιλέγει την αντίδραση απέναντι στους κρατικούς σχεδιασμούς.

Η ατομική αντίδραση σε αυτούς εξελίχθηκε μέσω μίας υποτυπώδους συλλογικοποίησης σε ένα μαζικό “κίνημα ενάντια στα νέα μέτρα” με κύριο χαρακτηριστικό του τις απεργιακές διαδηλώσεις. Οι δρόμοι καταλήφθηκαν από ένα ανομοιογενές και ετερόκλητο πλήθος που όρισε σαν κοινή συνισταμένη, παραβλέποντας τις αντιφάσκουσες στο εσωτερικό του δυνάμεις, την περαιτέρω οικονομική αφαίμαξη του από το πολιτικό σύστημα. Αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, χουλιγκάνια, εργαζόμενοι σε όλους τους κλάδους, αριστεροί, ΠΑΣΟΚΟΙ, ΚΚΕΔΕΣ, πατριώτες που ανησυχούν για την οικονομία της χώρας, ακομμάτιστοι που για πρώτη ίσως φορά κατέβηκαν στον δρόμο συγκρότησαν ένα μίγμα που αν και εκρηκτικό δεν μπόρεσε να συνθέσει τα υποκείμενα του και να συντεθεί από αυτά πάνω σε μια συνολικότερη ανατρεπτική κατεύθυνση. Βέβαια δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό.

Το έργο το 'χουμε ξαναδεί, απλά στην προκειμένη είχε λίγο περισσότερο σασπένς. Οι μαθητικοί, φοιτητικοί και εργατικοί αγώνες των τελευταίων χρόνων προτίμησαν να χαθούν μέσα στο φόβο και την οπισθοχώρηση, στον συνδικαλισμό και την διαμεσολάβηση.

Το ίδιο συνέβη και στις 5 Μάη, το ίδιο συμβαίνει ακόμα, στις πορείες-κηδείες που αραιά και που εκδηλώνονται στα αστικά κέντρα. Η μη-ένωση των ατόμων που πραγματώνεται σε μια πορεία, ΕΙΔΙΚΑ όταν αυτή γίνεται σε οικονομική ή σε συντεχνιακών αιτημάτων βάση, ακόμα και τις πιο οξυμένες στιγμές του άτυπου εμφυλίου πολέμου, φάνηκε ξεκάθαρα στην απαγγελία του εθνικού ύμνου ενώ πιο δίπλα έπεφταν πέτρες, στην πικετοφορία με τα ροζ καπελάκια ενώ δίπλα της παρατάσσονταν ομοιόμορφοι στρατιωτικοί σχηματισμοί ματατζήδων, στα αιτηματικά πανό για καλύτερους μισθούς που στέκονταν δίπλα σε αυτά που καλούσαν σε γενική και επ αόριστον απεργία. Κι όμως. Αυτό είναι το πιο πρόσφορο πεδίο για όποιον θέλει να κερδίσει κάτι από όλη αυτήν την αναμπουμπούλα. Πριν όμως μιλήσουμε για εμάς, θα θέλαμε να επισημάνουμε και όχι να ανακαλύψουμε από το πουθενά τον ρόλο των συνδικαλιστών στις πορείες και στις απεργίες.

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις λοιπόν, εκπληρώνοντας επάξια τον ρόλο τους, δεν χάνουν την ευκαιρία να εντάξουν στα μπλοκ τους όλο και περισσότερο κόσμο προσεγγίζοντάς τους και πλασάροντας τους εαυτούς τους ως κατόχους της μοναδικής λύσης για την ικανοποίηση των αιτημάτων των εργαζομένων. Αναλαμβάνουν τον ρόλο του διαμεσολαβητή ενός πολωμένου/ τεταμένου κλίματος που πρώτη φορά γνωρίζει η χώρα στην μεταπολίτευση και εν τέλει έχουν την δύναμη (ή καλύτερα τους δίνεται η δύναμη από όσους τους εμπιστεύονται) να καθορίζουν πως σε μια τόσο φορτισμένη ατμόσφαιρα η απάντηση πρέπει να είναι μια πορεία το δεκαπενθήμερο και η παράδοση ενός ψηφίσματος μέσω της τάδε ή της δείνα επιτροπής.

Ακόμα κι έτσι όμως, η ένταση των καταστάσεων, ήταν αδύνατο να αφομοιωθεί πλήρως με αποτέλεσμα αρκετά άτομα να υιοθετούν βίαιες πρακτικές(και δεν μιλάμε βέβαια για τους ανθρώπους που κατεβαίνουν έτοιμοι για κάτι τέτοιο, όπως κομμάτια του αναρχικού χώρου και κάποιες μειοψηφίες της αριστεράς, αλλά για ανθρώπους που το έκαναν για πρώτη και μακάρι όχι για τελευταία φορά).

Εδώ λοιπόν, έρχεται η δική μας συμμετοχή σε παρόμοιες πορείες. Χωρίς να παραβλέπουμε και έχοντας πλήρη επίγνωση των αντιφάσεων μιας τέτοιας συνθήκης αλλά και της δικής μας συμμετοχής σε αυτήν και θυμόμενοι την δική μας εξέλιξη συνειδητοποίησης σε ότι ναναι πορείες και χύμα μπάχαλα, αναγνωρίζουμε τέτοιες στιγμές (όχι ως τις μοναδικές, βέβαια) ως χώρους και χρόνους, σύνθεσης θεωριών, πρακτικών και επιθυμιών, σύνδεσης ανθρώπων και σχέσεων, μετάδοσης και εμπέδωσης εμπειριών. Βέβαια για να επιτευχθεί αυτό, δεν πρέπει, αλλά ούτε και βοηθάει να κάνουμε εμείς εκπτώσεις γινόμενοι κομμάτι του όποιου κινήματος, αλλά συμπορευόμενοι διακριτά με αυτό, με τον δικό μας ανατρεπτικό λόγο, με τα δικά μας πολιτικά χαρακτηριστικά. Εν τέλει δεν πρέπει να μας αποτραβάν τα εκάστοτε κινήματα αλλά να αποτραβάμε εμείς απο αυτά, τις άγριες και ανεξέλεγκτες μειοψηφίες που γεννούν προς τη μόνιμη, συνολική, συνειδητή εναντίωση στο καπιταλισμό και την κοινωνία του.

Απέναντι σ’ αυτή την κατάληξη, το βάρος της επαναφοράς των ισορροπιών, σήκωσε η άμεση καταστολή με τις αστυνομικές δυνάμεις σε αρκετές περιπτώσεις να αναλαμβάνουν δράση και σε άλλες τόσες με τους συνδικαλιστές-διαδηλωτές να αφήνουν το πόστο του χειραγωγού συνεργώντας άμεσα στο έργο της αστυνομίας, περιφρουρώντας τα μπλοκ τους και ερχόμενοι σε άμεση σύγκρουση με όσους ενεργούν βίαια.

Ο εμπρησμός της marfin, ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα για να ξεκινήσουν τα ΜΜΕ να παράγουν το προπαγανδιστικό έργο (που δεν κατάφεραν να παράγουν τόσο καιρό πριν την πορεία για να κρατήσουν τον κόσμο μακριά από τους δρόμους), που θα καλούσε σε άμεση ανακωχή για να αποφευχθούν τα χειρότερα.

Όσο λοιπόν δεν μπόρεσαν να επηρεάσουν την επιθυμία κάποιου να διαδηλώσει, να φωνάξει, να συγκρουστεί, άλλο τόσο κατάφεραν, εκμεταλλευόμενοι τον θάνατο των τριών ατόμων, να τον κάνουν να επιστρέψει (χτυπώντας στις «ευαίσθητες κοινωνικές χορδές» γύρω από τον θάνατο) «μετανοιωμένο», σκεπτικό, ενοχικό στο μέρος που του πρέπει και που του έχει οριστεί. Στο σπίτι του.

Τα ΜΜΕ στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν είπαν ψέματα. Δεν υπερέβαλαν. Απλά έπλασαν τα γεγονότα κατάλληλα, και μέσα στην κοινωνία των καθημερινών θανάτων που υπόκειται ο καθένας, μέσα στην κοινωνία που σκοτώνονται εκατοντάδες σε εργατικά ατυχήματα για τα οποία ποτέ κανείς δεν έμαθε και δολοφονούνται άλλοι τόσοι «παράνομοι» από μπάτσους στα σύνορα αλλά και στις πόλεις, μέσα στην κοινωνία που σκοτώνει ο ένας τον άλλον για ψύλλου πήδημα αν όχι για 10 ευρώ, μέσα στην ΚΟΙΝΩΝΙΑ-ΘΑΝΑΤΟ, έφεραν στις οθόνες τον όρο ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ και τον συνόδεψαν με την φράση: ΑΠΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ.

Είναι λίγο περισσότερο από προφανές το γιατί μπορεί να θέλουν να μιλήσουν έτσι. Ίσως γιατί είναι ο μοναδικός τους τρόπος για να βαθύνουν ακόμα πιο πολύ το χάσμα στους κόλπους της άρνησης, είναι γιατί θέλουν να τροφοδοτήσουν την έριδα στις τάξεις του επαναστατικού στρατοπέδου, να απονοηματοδοτήσουν τις πράξεις του και να το απομονώσουν από τα πεδία σύνθεσης, ρήξης και συνειδητοποίησης του κοινωνικού ανταγωνισμού, κερδίζοντας έτσι το μονοπώλιο στο παιχνίδι της επιρροής της έκβασης των μαχών που έρχονται.

Και για λίγο καιρό τα κατάφεραν.

“Και πέρα στο βάθος απλώνεται η πόλη απέραντη, πολύβουη, κατάφωτη, αμφιθεατρική σαν ένα αρχαίο γιγάντιο στάδιο όπου οι δειλοί δεν έχουν θέση.”

Μετά τα γεγονότα της 5ης Μάη έγινε πολύ πιο εμφανές ένα πρόβλημα που κατατρώει τον αναρχικό χώρο. Το πρόβλημα της ανετοιμότητας από κομμάτια του, να υπερασπιστούν μέσα και πρακτικές αλλά και τις αντιλήψεις και επιθυμίες που τις συνοδεύουν, τις οποίες μέχρι τότε, είτε χρησιμοποιούσαν, είτε επικροτούσαν.

Σε πρώτο βαθμό όπως ήταν απόλυτα φυσιολογικό ήρθε το μούδιασμα, η περισυλλογή, η αναζήτηση των δικών μας ευθυνών που τελικά ποτέ δεν αναλογιστήκαμε σε ανάλογα σκηνικά (και όχι των ατόμων που προέβησαν σ' αυτήν την πράξη για να τους τιμωρήσουμε σε λαικά δικαστήρια), η σκεπτικότητα για το τι χάσαμε απ' αυτό το γεγονός, για το πως θα το διαχειριστούμε, για το πως θα συνεχίσουμε μετά απ' αυτό.

Σε δεύτερο βαθμό, όμως, η κατεύθυνση της κοινής γνώμης που -μέσω media- στρεφόταν εναντίον των αναρχικών (κάποιοι ξέχασαν ή καλύτερα ποτέ δεν συνειδητοποίησαν το πως αυτή δημιουργείται αλλά και ταυτόχρονα πόσο εύκολα μεταβάλλεται), τους έκανε ενοχικούς απέναντί της και σε συνδυασμό με μία θέληση για εξομολογητική λύτρωση προς το κοινωνικό σύνολο από κάποιους , επιχειρήθηκε να στραφεί προς πιο συγκεκριμένες τάσεις και άτομα σε μία δημόσια προσπάθεια απομόνωσής τους.

Το αποκορύφωμα αυτής της μιντιακής νοοτροπίας που υιοθετήθηκε από πολλούς , ήταν η συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών που φρόντισε (δια μέσω εφημερίδων) να ενημερώσει την κοινωνία –και κατά συνέπεια την αστυνομία- για την έκβαση των «εσωτερικών ερευνών» σχετικά με την υπόθεση εμπρησμού της Marfin και αρκετών ακόμη αντίστοιχων υποθέσεων.

“Και εσείς που μας ακούτε, θα θέλατε να πιστέψετε αν μη τι άλλο, ότι εμείς είμαστε οι ιερείς της δημαγωγίας, όμως η ευγένεια μας δεν μας επιτρέπει να πέσουμε στην ντροπιαστική αφοσίωση αυτού του απεχθούς επαγγέλματος.

Μη ρίχνετε από αυτήν την λάσπη σε όποιον τολμάει να πηδήσει από τις γέφυρες της Ελευθερίας και που ξέρει να καβαλάει ουράνια τόξα, αν δεν θέλετε να ακούσετε να σας απαντάνε με τον πικρό και απότομο σαρκασμό του Νίτσε: Να φυλάγεστε όταν φτύνετε κόντρα στον άνεμο!”

Ας μη γελιόμαστε, ο εμπρησμός της Marfin ήταν μόνο η αφορμή για την έκβαση ενός μικροπολιτικού παιχιδιού και χρόνιων διαφορών ανάμεσα σε τάσεις του χώρου.

Και ενώ λοιπόν δράστης του συγκεκριμένου εμπρησμού θα μπορούσε να είναι ο καθένας που κατεβάζει ένα μπουκάλι για να κάψει μια τράπεζα (πράξη που φορείς της δεν είναι μόνο μηδενιστές ή ματσό άντρες) αποφασίστηκε η φωτογράφιση μιας τάσης αν όχι συγκεκριμένων ατόμων προκειμένου να ανακτηθεί έδαφος στην παραπάνω εσωτερική διαμάχη.

Αυτοί που έως τώρα έπλεαν μεταξύ των συμπληγάδων της ανυπαρξίας και της άκριτης ακολούθησης όποιας κοινωνικής διαμαρτυρίας ενώ ταυτόχρονα εκθείαζαν τα εξίσου “τυφλά” μπουκάλια του Δεκέμβρη, ξαφνικά έσπασαν τη “σιωπή των αμνών” στην οποία είχαν εκπέσει και είτε δίνοντας, είτε όχι συγκεκριμένα άτομα, αυτοανακηρύχθηκαν ειδικοί της βίας και φρόντισαν να μας ενημερώσουν για τα δικά τους τέλεια σχέδια που παίρνονται όλα τα μέτρα προφύλαξης, για το ποιός πρέπει να είναι ο φορέας τους και ποιο θα είναι το επίπεδο της βίας που θα υιοθετηθεί απο αυτόν.

Στην ίδια γραμμή πλεύσης (και βάσει του ρητού “ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου”) είδαμε άλλους να μας ανακοινώνουν τις “αλήθειες” του κόσμου καπηλευόμενοι έτσι με τον πιο άθλιο τρόπο το γεγονός για να δικαιολογήσουν προς πάσα κατεύθυνση (αστυνομία , κοινωνία αλλά και κομμάτια του χώρου που θα ήθελαν να αφομοιώσουν στις ιεραρχικές δομές τους) την δική τους χρόνια απραξία.

Εχουμε ξαναπεί το πόσο σημαντικά στοιχεία για τον αγώνα μας είναι έννοιες όπως η σύνθεση, η κριτική, η αυτοκριτική, ο αλληλοσεβασμός, η συνδιαμόρφωση κοινών αγώνων, αρκεί βέβαια να υπάρχει το κατάλληλο έδαφος για κάτι τέτοιο. Θα συνεχίσουμε να αναζητούμε συντρόφους και συνεργούς, θα συνεχίσουμε να αναζητούμε διαφορές αλλά και το διαλεκτικό ξεπέρασμά τους. Παρ'όλα αυτά, εκτός απο τους εαυτούς μας, έχουμε προσδοκίες και από τους άλλους και στην προκειμένη περιμέναμε πολύ πιο ψύχραιμη αντιμετώπιση ενός τόσο σοβαρού γεγονότος και όχι μια βεβιασμένη κριτική (που της λείπει η αυτοκριτική), που κινείται βάσει φορτισμένου θυμικού και το κίνητρο της είναι “αφού γράφουν κάτι τέτοιο όλοι, θα το γράψω κι εγώ”, με την ταυτόχρονη ανακάλυψη του εσωτερικού εχθρού του χώρου που είναι ικανός να τον ενώσει και που ακούει στο όνομα: μηδενισμός.

Κακό του κεφαλιού τους...

“Οι περιορισμοί που προηγούμενα γινόντουσαν αποδεκτοί, ξαφνικά γίνονται αβάσταχτοι. Οι νύξεις της επικείμενης αλλαγής αφήουν να διαφανούν ευκαιρίες άγνωστες ως τώρα. Έτσι γεννιέται η θέληση για δράση. Είναι σαν να λένε παντού οι άνθρωποι: Κοίτα! Υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω, ή να αποκτήσω, ή να γίνω, μόνο και μόνο με τη δράση-μου. Τότε, τί περιμένουμε λοιπόν; ΑΣ ΔΡΑΣΟΥΜΕ!”

Εμείς, πρώτα απ'όλα, πρέπει να κινηθούμε πάνω στις βάσεις διάχυσης της αντίληψης του κοινωνικού πολέμου στον οποίο μετέχουμε, επιδιώκοντας να τον μετατρέψουμε σε εμφύλιο/ επαναστικό, κάνοντας διαρκώς πιο διακριτά τα στρατόπεδα. Όποιος στρατοπεδεύσει μαζί μας -γνωρίζοντας τις συνέπειες των επιλογών του- θα βιώσει κάθε στιγμή μάχης και τις εμπειρίες της, απόλυτα με όλα τα συναισθήματα σε πλήρη λειτουργία: Ελεύθερος και εκδικητικά λυτρωμένος. Όποιος στρατοπεδεύσει εναντίον μας θα δεχτεί τα πυρά μας. Οι παθητικοί θεατές του πολέμου θα αντιμετωπιστούν όπως τους αρμόζει όταν αναγκαστούν να πάρουν θέση. Οι ρουφιάνοι θα μας έχουν πάντα απέναντί τους.

Σε αυτόν τον πόλεμο παίρνουμε μέρος, τον πυροδοτούμε και τον αναζοπυρώνουμε αδιάκοπα από επιλογή και ταυτόχρονα από ανάγκη. Ανάγκη για διάρρηξη του ιστού των εξουσιαστικών σχέσεων, της καταπίεσης, του “έτσι πρέπει” που μας περιβάλλει, ανάγκη για κοινωνικοποίηση της ίδιας μας της ανάγκης που διαφαίνεται στις επιλογές μας και μας οδηγεί σε αυτές.

Προχωράμε μπροστά, πάντα εξελικτικά, για το οριστικό βίωμα της περιπέτειας της ζωής. Προερχόμαστε από κάθε σημείο του κοινωνικού συνόλου. Είμαστε τα γεννήματα της άρνησης που πηγάζει στο τώρα από αυτόν τον κόσμο και στρέφεται εναντίον του. Είμαστε κομμάτι της και είναι κομμάτι των εαυτών μας.

Το αντάρτικο πόλης δεν αρχίζει ή τελιώνει, δεν υποστηρίζεται ή χειροκροτείται, δεν αντιπολιτεύται και δεν συνδιαλλέγεται, δεν βασίζεται μόνο στην υλική του υπόσταση, δεν μετράει άτομα ή ομάδες αλλά υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο θα υπάρχει βαθιά ριζωμένη η ανάγκη για την καταστροφή του υπάρχοντος, χαράζοντας με τα πιο φωτεινά γράμματα στους πιο σκοτεινούς ουρανούς πολεμικούς χάρτες και σχέδια νίκης απέναντι στην ανθρώπινη δειλία.

Κι αν από το τελευταίο μας χτύπημα είδαμε την καταστολή να υψώνει το κεφάλι της, χαρήκαμε που ο φόβος δεν στέριωσε ποτέ στους κόλπους του. Το τελικό αποτέλεσμα, παρά τις όποιες απώλειες, προδιαφαίνεται στα καμμένα πενηντάευρα, στα γκάζια και τις βόμβες που θα απανθρακώσουν το πρόσωπο της καταστολής, θα διαμελίσουν το σώμα της και θα ανατινάξουν το σήμερα συθέμελα αλλά και στις σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ των ατόμων που το πυροδοτούν. Εμείς, ας εξελίξουμε το αντάρτικο πόλης σε ότι του αρμόζει να είναι: ο μόνιμος εφιάλτης της κυριαρχίας.

Οι πορείες μας συντίθονται απο θεωρία και πρακτική, η διάχυση τους και ο πολλαπλασιασμός τους είναι στόχος μας: Μέχρι που οι τελευταίοι βάρβαροι αυτού του κόσμου θα οργανώσουν τις αρνήσεις τους σε επιθετικούς σχηματισμούς και θα πραγματώσουν με συνείδηση τα καταστρεπτικά τους ένστικτα.

Μέχρι την στιγμή που αυτοί δεν θα αφήσουν τίποτα όρθιο πίσω τους.

Και επειδή ο λόγος ολοκληρώνεται μέσω της πράξης και η πράξη μέσω του λόγου, αναλαμβάνουμε την ευθύνη για:

τον εμπρησμό της τράπεζας Marfin επί της οδού Εθν.Αντιστάσεως τα ξημερώματα της Παρασκευής 25 Ιούνη (όχι γιατί η συγκεκριμένη τράπεζα δεν τηρούσε τα απαιτούμενα μέτρα πυρασφάλειας και φέρει ευθύνες για τον θάνατο των 3 ατόμων αλλά γιατί ο Βγενόπουλος και οι επιχειρήσεις του έχουν πολύ συγκεκριμένο ρόλο και ευθύνες στον κοινωνικό πόλεμο) καθώς και για τις εμπρηστικές επιθέσεις, επιλεκτικά, σε άτομα που στελεχώνουν τους προαναφερόμενους τρόπους οχύρωσης του καπιταλισμού, πιο συγκεκριμένα:

τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Ιούνη τοποθετήσαμε εμπρηστικούς μηχανισμούς στο σπίτι του μπάτσου κ. Κουκούτση στην οδό Αγάθωνος 9 στην Ξηροκρήνη και στο σπίτι του αρχισυνδικαλιστή του ΠΑΜΕ (και γ.γ. του Εργατικού Κέντρου) Ζαριανόπουλου Σωτήρη. Τέλος, το πρωί της ίδια μέρας, πράξαμε ανάλογα στο σπίτι του “επιτυχημένου” δημοσιογράφου (και πρώην προέδρου ΕΣΗΕΜ-Θ) Γουσίδη Δημήτρη.




Κουράγιο και δύναμη σε όσους παραμένουν συνεπείς με τα όσα είπαν και έπραξαν και τα οποία τους οδήγησαν στη φυλακή. Η δική τους αυθεντική και περήφανη στάση, είναι αυτή που πρώτα σε εμάς δίνει κουράγιο και δύναμη, για να αποτελειώσουμε όσα αυτοί άφησαν μισά.




ΟΜΑΔΕΣ ΔΙΑΧΥΣΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗΣ




ΥΓ. Στο άμεσο μέλλον, οι πιθανότητες να ξεσπάσουν μεγάλες αναταραχές, είναι αυξημένες. Κύματα βίας θα χτυπάνε τη χώρα καθώς από τη μία, οι δίχως συνείδηση απεγνωσμένοι αστοί θα ξεσπάνε όπου και όπως μπορούνε (παρ'όλο που τώρα οι περισσότεροι δηλώνουν ενάντια στη βία, σε καταστάσεις απελπισίας η ανθρώπινη ζωή έχει μια τάση απομυθοποίησης) και από την άλλη το κράτος θα απαντάει με σκληρότερη καταστολή, εκατοντάδες φυλακίσεις και γιατί όχι συχνές δολοφονίες. Για όσους επιλέξουν να αγωνιστούν για την ελευθερία τους, τα πιο άγρια χτυπήματα της ωμής καταστολής θα είναι το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσουν για αυτή τους την επιλογή. Παρ'όλα αυτά δεν έχουμε μόνο εμείς ευθύνη για τις πράξεις μας, έχει και ο εχθρός. Έτσι το παραμύθι με πρωταγωνιστή τον μεροκαματιάρη έλληνα αστυνομικό που ό,τι κάνει το κάνει για να θρέψει την οικογένειά του, κάπου εδώ έφτασε στο τέλος του. Αν κύριοι αστυνομικοί επιλέγετε να ανήκετε σε ένα σώμα του οποίου μέριμνα είναι η εξόντωση του αγώνα για ελευθερία, τότε να είστε έτοιμοι να δεχτείτε και τις συνέπειες. Το πρόβλημα παραμένει με αυτό που πρεσβεύει η στολή σας, τη στολή όμως τη φοράνε ανθρώπινα σώματα με προσωπική ζωή, η οποία βρίσκεται πλέον στο στόχαστρο. Αφού λοιπόν έρχεστε χαράματα στα σπίτια μας για να μας συλλάβετε, εμείς με τη σειρά μας ερχόμαστε στα δικά σας για να τα κάψουμε. Εις το επανειδείν...



Και άλλες φωτογραφίες από την απρόκλητη βαρβαρότητα των ΜΑΤ

Κείμενο που μοιράστηκε μετά από την απαλλοτρίωση αγαθών πρώτης ανάγκης από super market στο Παγκράτι.

Αν μέχρι χτες… τα «αυτονόητα» (8ωρο, μισθός, ασφάλιση, περίθαλψη κ.α) που κερδήθηκαν με αγώνες έγιναν για τον καπιταλισμό το άλλοθι για να κατοχυρώσει θεσμικά μια κατ επίφαση ισορροπία μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων και να νομιμοποιήσει στις συνειδήσεις μας τον εκβιασμό της μισθωτής εργασίας,

κι αν μέχρι σήμερα… οι «ευκαιρίες» κοινωνικής ανέλιξης και το όνειρο του καταναλωτισμού κατάφεραν να μας βουλιάξουν στην αποξένωση, τον ατομικισμό και τη απάθεια απέναντι στην αυξανόμενη εντατικοποίηση της εργασίας και του κοινωνικού ελέγχου,

εδώ και τώρα…το καπιταλιστικό σύστημα με πρόφαση την κρίση μέσα από τους πολιτικούς και οικονομικούς εκφραστές του δε διστάζει να πετάξει την προβιά του «κράτους πρόνοιας» και να δείξει se όλους μας πλέον τα δόντια του. Δε χρειάζεται λοιπόν μια χούντα για να μας τσακίσει. Η δημοκρατία τα καταφέρνει καλύτερα. Με την προπαγάνδα περί απαιτούμενων «θυσιών για το εθνικό συμφέρον» και με την επιβολή του καπιταλισμού, των κρίσεων του και των «μοναδικών λύσεων» του ως μονόδρομου οργάνωσης της κοινωνικής ζωής και της παραγωγής, οι κρατούντες θέλουν να μας αναγκάσουν και πάλι σε σιωπή, να πετύχουν την κοινωνική εμπέδωση του φόβου και της μοιρολατρίας. Ελπίζουν ότι θα μάθουμε να τη βγάζουμε με τα ψίχουλα που μας πετάνε (αυτά που αποκαλούν μισθούς ή συντάξεις) και ότι θα υπομείνουμε το μαρτύριο της επιβίωσης προσδοκώντας τη μεταθανάτιο ζωή.

Ιδού η ευκαιρία!

Δε θα μοιραστούμε τη φτώχιά μας.

Να μοιραστούμε το πλούτο που μας κλέβουν καθημερινά!

Η απαλλοτρίωση αγαθών πρώτης ανάγκης που μόλις έγινε στο σούπερ μάρκετ «sklavenitis» tou pagratiou και το μοίρασμα τους στην παρακείμενη λαϊκή είναι ένα δείγμα της ανάγκης μας να επικοινωνήσουμε, να συναποφασίσουμε και να δράσουμε. Από τη μια θέλουμε να καταφέρουμε μικρά χτυπήματα στον εχθρό, να αμφισβητήσουμε με απλούς τρόπους και μέσα την παντοδυναμία του κι από την άλλη να στείλουμε ένα σινιάλο αλληλεγγύης στους «από τα κάτω» αποδεικνύοντας ότι η συντροφικότητα και η συλλογική δράση ανοίγουν δρόμους αντίστασης και ζωής.

Η εν λόγω κίνηση αναμφισβήτητα δεν αποτελεί κλοπή. Κλοπή είναι αυτό που υφίσταται ο εργάτης, είτε αυτός που παράγει τα προϊόντα, είτε αυτός που τα συσκευάζει, τα αποθηκεύει ή τα πουλά, για να κερδίσει έναν πενιχρό μισθό που ίσα ίσα επαρκεί για να τα προμηθευτεί και πάλι από τα πολυτελή ράφια των σούπερ μάρκετ. Πρόκειται για τον διαρκή κύκλο εκμετάλλευσης της εργατικής μας δύναμης για να αυξάνουν τα αφεντικά όλο και περισσότερο τα κέρδη τους, με εμάς να δουλεύουμε αδιάκοπα υπό το εκβιασμό των λογαριασμών, του ενοικίου, των υποχρεώσεων που τρέχουν. Κλοπή είναι τα επιτόκια των τραπεζών, η φούσκα του χρηματιστηρίου, οι μίζες των πολιτικών που γίνονται κότερα και βίλες….

Όσο για τη διανομή των προϊόντων, αυτή σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πράξη φιλανθρωπίας μιας και εχθρευόμαστε απόλυτα το ρόλο του σωτήρα. Προς αποφυγήν παρανοήσεων αυτό που θέλουμε να πούμε μέσα από μια τέτοια παρέμβαση είναι ότι τώρα πού οι αυταπάτες του «καπιταλιστικού θαύματος» καταρρέουν μια μια δεν πρέπει να καταρρεύσουμε κι εμείς μαζί τους, αλλά να αρπάξουμε την ευκαιρία και να αντεπιτεθούμε φτιάχνοντας το δικό μας «μηχανισμό αλληλοϋποστήριξης». Να στήσουμε δομές αντίστασης και αλληλεγγύης αλλά και δίκτυα επικοινωνίας σε εργασιακούς χώρους, σχολεία, πανεπιστήμια. Να πάρουμε πρωτοβουλίες ως εργαζόμενοι, να μη μείνουμε στους ψιθύρους και τη γκρίνια. Από τη δημιουργία αυτόνομων σωματείων βάσης όπου κάθε απόφαση, από κατάληψη και απεργία μέχρι όποια άλλη προοπτική αγώνα, θα μας εμπεριέχει, μέχρι τη δημιουργία συνελεύσεων σε κάθε γειτονιά που θα συζητάμε και θα αποφασίζουμε ισότιμα χωρίς καθοδηγητές και αρχηγούς. Από την συλλογική επιβολή μείωσης τιμών μέχρι τη μαζική απαλλοτρίωση αγαθών, από την συλλογική απαίτηση των ενοίκων για ρίξιμο του ενοικίου μέχρι την κατάληψη εγκαταλελειμμένων κτιρίων και την οργάνωση συλλογικών κουζινών, από την μαζική στάση πληρωμών στα μεταφορικά μέσα μέχρι τους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ και μέχρι τη διαμόρφωση δομών ελεύθερης προσφοράς υπηρεσιών όπου θα μπορέσουμε να πειραματιστούμε με την ιδέα της αναμεταξύ μας κατάργησης της εμπορευματικής σχέσης. Όλοι μαζί θα ψηλαφίσουμε τα όρια των δυνατοτήτων μας, γιατί είμαστε εμείς που καλούμαστε να τα ξεπεράσουμε αν θέλουμε να επανακτήσουμε τη ζωή μας.



ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟΣ

ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ Ο,ΤΙ ΜΑΣ ΚΛΕΒΕΙ ΤΗ ΖΩΗ

Απεργοί - απαλλοτριωτές


Τα ΜΑΤ για μια ακόμα φορά χτύπησαν απρόκλητα.Αυτή την φορά μέσα στον σταθμό της Ομόνοιας.

ΟΥΤΕ «ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟΙ», ΟΥΤΕ ΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΙ

 ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΡΑΤΗ, ΑΦΕΝΤΕΣ ΚΙ ΕΞΟΥΣΙΑ,
ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΓΙ’ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
 

Στο προσκήνιο των κρατικών μεθοδεύσεων κι εκβιασμών έρχεται και πάλι το «ασφαλιστικό».

Οι εξουσιαστές των ανθρώπινων ζωών και οι συνεργάτες τους προσπαθούν για άλλη μια φορά να χειριστούν και να καναλιζάρουν την κοινωνική οργή. Προσπαθούν να πείσουν για ανάσες οξυγόνου σε ένα πνιγηρό και εξοντωτικό περιβάλλον.

Μετά την έναρξη ενοποίησης της παγκόσμιας κυριαρχίας, που ήδη θα συμπληρώσει εικοσαετία, νοιώθουν ισχυροί. Έτσι έχουν αποδυθεί σε μια παγκόσμια ανθρωποσφαγή που το ένα μέρος της είναι οι διαρκείς ένοπλες επεμβάσεις της σύγχρονης Ιεράς Συμμαχίας, ενώ το άλλο είναι ένα αδυσώπητο μακελειό οικονομικής σύγκρουσης, όπου κι εδώ εξοντώνονται εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, προκειμένου να στηθεί το νέο παγκόσμιο σύστημα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης.

Οι απόγονοι και συνεχιστές αυτών που υπέταξαν και σκλάβωσαν την ανθρωπότητα, έχουν αποβάλλει τα προσχήματα και επιδίδονται σε έναν αγώνα για το πώς θα συρρικνώσουν και θα απομυζήσουν κάθε ικμάδα που υπάρχει στην ανθρώπινη κοινωνία και στον πλανήτη, οδηγώντας ξανά τους ανθρώπους στην έσχατη κατάντια.

Εχθροί της ζωής και της δημιουργικότητας, θέλουν μόνο ανθρώπους-εργαλεία, που να τους χρησιμοποιούν για να πετυχαίνουν την επέκταση της ισχύος τους.

Το κράτος και οι διαχειριστές των υποθέσεων της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης δείχνουν όλο και πιο απροκάλυπτα την αντιανθρώπινη και αντικοινωνική τους οντότητα.

Κατασκευάζουν και επεκτείνουν τις συνθήκες ανασφάλειας για να πληθύνουν τα υποχείριά τους. Το ίδιο κάνουν και σε σχέση με το «ασφαλιστικό». Προβάλουν σαν πρόσχημα διάφορα ελλείμματα ενώ η πραγματικότητα είναι πως ο πλούτος που προέρχεται από την κοινωνία επαρκεί και με το παραπάνω για όλους τους ανθρώπους. Αλλά γι’ αυτούς, η ιδιοποίηση του πλούτου είναι μέσο για να επιβάλλονται και η επιβολή τους μέσο για να πλουτίζουν.

Τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούν κάθε φορά για να πετύχουν τους σκοπούς τους είναι ίδια κι απαράλλαχτα. Οι απειλές και η τρομοκρατία για τα χειρότερα είναι τα πιο συνηθισμένα ώστε να γίνουν αποδεκτά αυτά που έχουν προσυμφωνηθεί από τους θεσμικούς συνεταίρους (κόμματα, κυβέρνηση, συνδικάτα, εργοδοσία). Είναι η συνήθης πρακτική αποδοχής του «μικρότερου κακού».

Έτσι, όλοι θα μείνουν ικανοποιημένοι:

Οι εργαζόμενοι, γιατί τάχα γλύτωσαν τα χειρότερα.

Το κράτος και τα αφεντικά γιατί θα ανανεώσουν τους όρους της μισθοδοτούμενης σκλαβιάς προς όφελός τους και με τρόπο που θα κατοχυρώνει και θα παρατείνει την αποδοχή των όρων κυριαρχίας τους στην κοινωνία.

Οι διαμεσολαβητές (κόμματα συνδικάτα και λοιποί φορείς) γιατί θα έχουν μετρήσει τις δυνατότητες ελέγχου στον κοινωνικό χώρο και θα επιβεβαιώσουν το ρόλο τους.

Οι «συμφωνίες» αυτές θα αποτελούν ένα βήμα για ακόμα χειρότερες συνθήκες επιβίωσης τόσο για το διάστημα της μισθοδουλείας όσο και για την συνταξιοδοτική περίοδο, (την υποτιθέμενη αποζημίωση για τόσα χρόνια αφαίμαξης), που γίνεται «όνειρο απατηλό» για το μεγαλύτερο μέρος των εργαζόμενων αφού, ακόμα κι όσοι «προλάβουν» να πάρουν τα ψίχουλα δεν θα μπορέσουν να τα χαρούν.

Σε ό,τι αφορά μάλιστα τις μισθολογικές διαβαθμίσεις, είναι χαρακτηριστικό πως οι διαφορές ανάμεσα στους πολύ υψηλά αμειβόμενους και στους υπόλοιπους (γεγονός που συνδέεται και με τις συντάξεις) οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο διαχωρισμό ανάμεσα σ’ αυτά τα κομμάτια της κοινωνίας που έχουν αφομοιωθεί από το σύστημα, έχουν ταχθεί με το μέρος των εξουσιαστών και ενεργούν συνειδητά προς το συμφέρον της κυριαρχίας και σ’ εκείνα που εξακολουθούν εξαναγκαστικά να αποτελούν την απέραντη στρατιά των μισθοδοτούμενων σκλάβων.

Ο αγώνας για ανάδειξη και καλύτερες αμοιβές δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από την επιδίωξη για ενσωμάτωση μέσα στο σύστημα επιβολής με το μέρος του κράτους και των εκμεταλλευτών.

Αυτή η μισθολογική διαβάθμιση είναι που επιτυγχάνει την μισθοδουλική διαίρεση των ανθρώπων και οι εκάστοτε διευθετήσεις μέσω των μηχανισμών διαμεσολάβησης (κόμματα, συνδικάτα, συνομοσπονδίες) έρχονται με τη σειρά τους να συνδράμουν την προσπάθεια αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής και να ξεπεράσουν το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου ξεσηκωμού.

Αυτός είναι και ο λόγος που τους κάνει να χρησιμοποιούν ένα σωρό προσχήματα και μέσα εξαπάτησης. Γι αυτό η συγκρουσιακή κι εξεγερτική στάση και πρακτική, είναι ικανή να αναστείλει, τουλάχιστον, την αδηφάγο διάθεσή τους.

Αν οι «υπερασπιστές» των συμφερόντων των εργαζομένων εννοούν αυτό που λένε, πως πρόκειται, δηλαδή, για κατακτήσεις που προήλθαν μέσα από συγκρουσιακούς κι εξεγερτικούς αγώνες, τότε αυτές οι κατακτήσεις προασπίζονται με ακόμα σκληρότερους συγκρουσιακούς κι εξεγερτικούς αγώνες.

Αν όμως έχουμε αφαίρεση όλων αυτών των «κατακτήσεων» και οι αντιδράσεις δεν γίνονται με όρους ουσιαστικής σύγκρουσης, τότε ή έχουμε παράδοση όλων των κατακτήσεων μετά από κάποια «ήττα», ή απλώς επαναδιαπραγμάτευση των όρων υποδούλωσης από τους εντεταλμένους διαμεσολαβητές.

Εφ’ όσον όμως οι κατακτήσεις δεν επεκτάθηκαν τότε σημαίνει πως έγιναν συμβιβασμοί και παραχωρήσεις, πολλές φορές σε άγνοια των ανθρώπων που αγωνίζονται. Και τώρα οι διαμεσολαβητές και αθεράπευτοι υποστηρικτές του ιδεολογήματος της ανάπτυξης (οι κάθε είδους αριστεροί, κομμουνιστές σοσιαλιστές κλπ) είναι υποχρεωμένοι να επιστρέψουν ένα μέρος αυτών που το κράτος και τα αφεντικά ζητούν να τους επιστραφούν. Και, ως συνήθως, θα προσπαθήσουν να εξαπατήσουν τον κόσμο υποστηρίζοντας ανύπαρκτες νίκες και κατακτήσεις.

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

Όσα και να «κατακτηθούν» μέσα σ’ ένα σύστημα καθολικής εξαθλίωσης της ανθρώπινης οντότητας, όπου οι βαλβίδες της απορρόφησης των «κατακτήσεων», (αυξήσεις τιμών στα αγαθά που είναι απαραίτητα για την επιβίωση, πλαστές ανάγκες, καταναλωτισμός κ.λπ.) είναι διαρκώς ανοιχτές, καταλήγουν στη ματαιότητα.

Σ’ ότι αφορά το «ασφαλιστικό» δεν υπήρξε καμιά διαφορά σε σχέση με τόσα άλλα δεινά όπως η εγκατάλειψη στο κράτος της διαχείρισης των βασικών πηγών ζωής όπως π.χ. το νερό.

Το κακό έγινε χειρότερο από τότε που οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ενδίδοντας στις υποσχέσεις των αριστερών και των κάθε είδους προοδευτικών για ενιαία ασφάλιση με την κρατική προστασία και μάλιστα δίνοντας αγώνες για να ενταχθούν στο σύστημα της μιζέριας. Έτσι, το παρόν και το μέλλον των μισθωτών σκλάβων υποθηκεύτηκε για μια ακόμη φορά κι εγκαταλείφθηκε βορά στα χέρια του κράτους και των εκμεταλλευτών. Μετά από αυτό το να διαμαρτύρεται κανείς για τη «λεηλασία» των ταμείων μοιάζει με αφέλεια. Το να ευελπιστεί σε μια ασφάλιση που θα εξασφαλίζει ουσιαστικούς όρους διαβίωσης είναι τουλάχιστον αυταπάτη.

Το κράτος καταστρέφει τη ζωή. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να είναι ικανοποιημένοι από τη ζωή που κάνουν εφ’ όσον δεν μπορούν να απολαύσουν τους καρπούς της δημιουργικότητας τους. Κι αυτό οφείλεται στο ότι υπάρχουν καταπιεστές κι εκμεταλλευτές. Έτσι, αυτοί που δημιουργούν και διατηρούν τη ζωή, είναι υποχρεωμένοι να καταστρέψουν το κράτος.

Το κράτος για άλλη μια φορά ζητά επιβεβαίωση της υποταγής και ανανέωση των συνθηκών μισθοδουλείας.

Για μια ακόμα φορά μπορούμε να τους δείξουμε πως υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ που ξέρουν να εξεγείρονται, να συγκρούονται και να κερδίζουν τη ζωή. Ας τους δείξουμε τι σημαίνει ανθρώπινη και κοινωνική αδιαλλαξία.

Όσο γι’ αυτούς που προσποιούνται τους ανυποχώρητους υπερασπιστές των συμφερόντων των εργαζομένων έχουν αποδείξει ποιοι είναι πραγματικά. Μετέτρεψαν την απόσυρση του νομοσχέδιου Γιαννίτση σε ήττα των «νικητών», αφού χώρισαν τους «ασφαλισμένους» σε τρία κομμάτια, συνομολόγησαν την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, κάνουν τα στραβά μάτια στη μαύρη εργασία, στις εκατοντάδες χιλιάδες συμβάσεις ορισμένου χρόνου, στην ημιαπασχόληση, τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, τα ελαστικά ωράρια και είναι συνυπεύθυνοι για τις δυστυχίες της κοινωνίας.

Είναι και πάλι καιρός, να δούνε την οργή μας και της ψυχής μας τη φωτιά.

Το ζήτημα δεν είναι να παραμείνουν τα κεκτημένα, δηλαδή η διατήρηση της μιζέριας, αλλά να αποκτήσουν οι άνθρωποι αυτά που πραγματικά τους ανήκουν.

Ενάντια στις αυταπάτες και την περιχαράκωση που προσφέρει ο κάθε λογής συνδικαλισμός, (που έτσι κι αλλοιώς έχει προκαθορισμένα όρια και κινείται στα πλαίσια της συνδιαλλαγής), χρειάζεται η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ και ΔΡΑΣΗ για την καταστροφή του κράτους και των εκμεταλλευτικών-εξουσιαστικών σχέσεων και δομών.

Οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι έχουν αποδείξει πως είναι ικανοί να πετύχουν αυτό που θέλουν και που πραγματικά τους αφορά. Έχουν αποδείξει πως είναι ικανοί να καταστρέφουν τις κτηνώδεις επιδιώξεις του κράτους.

Ξέρουν πως κάθε διαπραγμάτευση θα οδηγήσει έτσι κι αλλοιώς σε χειρότερες συνθήκες, αφού η προσδοκία μιας ασφάλισης με ουσιαστικούς και ανθρώπινους όρους δεν πρόκειται να υπάρξει μέσα στο σύστημα υποδούλωσης και αφανισμού της ανθρωπινότητας. Άλλωστε οι αγώνες για «καλύτερη και δικαιότερη ασφάλιση» αποτελούν αποδοχή της κυριαρχίας του κράτους και του κεφαλαίου.

ΟΥΤΕ «ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟΙ», ΟΥΤΕ ΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΙ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΙ ΚΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ

ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΗ ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΜΙΣΘΟΔΟΥΛΕΙΑ, ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Αθήνα 10 Δεκεμβρίου 2007        Συσπείρωση Αναρχικών
[Η προκήρυξη αυτή μοιράστηκε στην πορεία για το "ασφαλιστικό" που έγινε στην Αθηνα το Δεκέμβριο του 2007]

Ποια ΓΣΕΕ ;;; Ποια ΑΔΕΔΥ ;;;

Το δίπολο,για μια ακόμη φορά, των μαζικών κινητοποιήσεων ήταν από την μια το ΠΑΜΕ και από την άλλη η εξωκοινοβουλευτική αριστερά μαζί με αναρχικούς,αντιεξουσιαστές και αυτόνομους.
Όσα καλέσματα και αν κάνουν η ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ ,οι συνεχιζόμενοι αλληθωρισμοί τους. δεν θα φέρουν τον κόσμο κοντά τους μαζικά.Είναι μια αλήθεια πικρή για αυτούς που τόσα χρόνια κέρδιζαν βουλευτικούς και υπουργικούς θώκους ξεπουλώντας το εργατικό κίνημα.

Είμαστε ακόμα ζωντανοί

Τα ΜΑΤ επιχείρησαν να σπάσουν τους συγκεντρωμένους στο Σύνταγμα αλλά οι διαδηλωτές τους απώθησαν.

Το σύνθημα "ΚΛΕΦΤΕΣ - ΚΛΕΦΤΕΣ" δονεί ακόμη μια φορά την πλατεία Συντάγματος.

Μπροστά από την Βουλή μαζεύεται συνεχώς κόσμος, ενώ ξεκίνησαν και οι πορείες προς την Βουλή από χιλιάδες διαδηλωτές.

Ετοιμοι να ξεκινήσουν την πορεία προς την βουλή είναι τα μπλοκ της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και τα α/α μπλοκ.

Χιλιάδες είναι οι διαδηλωτές μπροστά από το Μουσείο και σε λίγο ξεκινάει η πορεία προς την Βουλή. 

ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Σε όλες τις πόλεις της χώρας οι εργαζόμενοι δίνουν το παρόν τους στις απεργιακές κινητοποιήσεις και στα συλλαλητήρια διαμαρτυρίας ενάντια στα μέτρα του εργασιακού μεσαίωνα.
Ο κόσμος πια ξέρει ότι αυτή η βουλή ουσιαστικά και τυπικά ΔΕΝ υπάρχει και ότι τα μη εκλεγμένα διευθυντηρια του ΔΝΤ και Ευρωπαϊκής Επιτροπής αποφασίζουν.

Μέλη του ΠΑΜΕ στην πλατεία Συντάγματος

Μπροστά στην Βουλή βρίσκονται αυτήν την ώρα μέλη του ΠΑΜΕ φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στο μνημόνιο ,την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.
Μεγάλη είναι συμμετοχή του κόσμου που κατεβαίνει στο κέντρο της Αθήνας για να λάβει μέρος στα συλλαλητήρια που διοργανώνονται. 

Κάλεσμα στην σημερινή γενική απεργία 29/6 από την KΟΚΚΙΝΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ

Όλοι στη γενική απεργία την Τρίτη 29/6
Συγκέντρωση 11 π.μ. στο Μουσείο Είμαστε λίγες ώρες πριν την γενική απεργία της Τρίτης. Μπροστά μας έχουμε ένα ασφαλιστικό που στην κυριολεξία δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Πέρα από τις άπειρες μικρολεπτομέρειες ένας είναι ο κεντρικός άξονας. Το κράτος δεν εγγυάται πλέον για τίποτα. Όχι μόνο για την επικουρική, αλλά ούτε καν για τη βασική (τα περιβόητα 360 ευρώ). Όσο για την αναλογική αυτή από 70% του μισθού στα 35 χρόνια πέφτει για το ίδιο διάστημα στα 30% και όχι του μισθού των τελευταίων 5 χρόνων αλλά όλου του εργάσιμου βίου. Η βασική των 360 ευρώ θα μειώνεται και αυτή “κατά 1/200 για κάθε μήνα που υπολείπεται για τη συμπλήρωση του ορίου πλήρους συνταξιοδότησης” (Βήμα 27/6), ενώ οι επικουρικές θα δίνονται μόνο αν το επιτρέπουν τα αποθεματικά των επικουρικών ταμείων τα οποία είναι ήδη μείον. Σημειωτέον εδώ ότι η βασική των 360 ευρώ μπορεί να αναπροσαρμόζεται όχι μόνο προς τα πάνω, αλλά και προς τα κάτω με μια απλή κοινή υπουργική (Οικονομίας και Εργασίας) απόφαση, ή εν πάση περιπτώσει να μείνει στα 360 ευρώ για πάντα ή όσο “αντέχει” ο προϋπολογισμός. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πάμε για συντάξεις 300 και 400 ευρώ για ανθρώπους με 35 χρόνια δουλειά και μέσο μισθό στα 1000 ευρώ, όταν σήμερα για αυτά τα χρόνια η σύνταξη μαζί με το επικουρικό αγγίζει τις αποδοχές του τελευταίου μισθού.

Με το εργασιακό η κυβέρνηση γκρεμίζει το σύνολο του μεταπολεμικού εργατικού δικαίου. Πλέον δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις παρά μόνο μια γενική συλλογική σύμβαση κι αυτή πετσοκομμένη για τους νέους εργαζομένους. Όσο για την απελευθέρωση των απολύσεων μένει μόνο να δούμε τα επόμενα ρεκόρ που θα σπάνε το ένα πίσω από το άλλο.

Στο βαθμό που περάσουν οι ελεεινές αυτές διαρθρωτικές αλλαγές, τίποτα δεν θα θυμίζει πλέον τον κόσμο που ζούσαμε μέχρι τώρα. Αν για τους εργαζόμενους η προοπτική αυτή είναι εφιαλτική, για την άρχουσα τάξη, τους κλέφτες και τους κηφήνες είναι ο νέος καπιταλιστικός παράδεισος. Αυτό τους κάνει ακόμα πιο θρασείς. Οι εκπρόσωποι των βιομηχάνων, των εμπόρων, των εφοπλιστών και των τραπεζιτών δεν κρύβουν τη χαρά τους για την νέα εργασιακή ζούγκλα. Ήδη νιώθουν σαν τα αρπακτικά που θα ξεσκίσουν τα ανυπεράσπιστά θύματά τους. Η προκλητικότητά τους δεν έχει πλέον όρια. Στα κανάλια απειλούν όποιον τολμάει να υπερασπίζεται έμπρακτα τα δικαιώματά του. Η απειλές στο λιμάνι είναι μόνο η αρχή για το πώς σκέφτονται να αντιμετωπίσουν από δω και στο εξής τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Η απαίτησή τους να εφαρμοστεί ο νόμος δεν είναι απλώς μια προειδοποίηση, αλλά ένα τελεσίγραφο. Ή το βουλώνετε ή τσακίζουμε. Αυτό λένε ορθά κοφτά. Δεν θα υπάρχει κανένα έλεος. Συμπεριφέρονται ήδη σαν να μην έχουν απέναντί τους εργαζόμενους πολίτες με κοινωνικά, αστικά και πολιτικά δικαιώματα, αλλά δουλοπάροικους που θα πρέπει να υπηρετούν τα αφεντικά τους.

Αυτή είναι η κατάσταση και καλό είναι όποιος δεν το έχει να το συνειδητοποιήσει το συντομότερο δυνατό.

Η απεργία της Τρίτης όσο κι αν οι γραφειοκράτες την κήρυξαν για την τιμή των όπλων θα πρέπει να μετατραπεί σε μέρα μάχης για τη συνειδητή εργατική τάξη. Το μήνυμα πρέπει να είναι ξεκάθαρο και να φτάσει σε όλες τις γωνιές της Ευρώπης. Ειδικά τώρα που η Γαλλία, η Ιταλία, Η Ισπανία και η Πορτογαλία έχουν μπει σε μια περίοδο μαζικών απεργιακών κινητοποιήσεων για τους ίδιους ακριβώς λόγους με εμάς.

Όμως οι απεργίες από δω και πέρα, όπως και κάθε άλλη κινητοποίηση δεν μπορεί να είναι μια μίζερη επανάληψη της προηγούμενης. Απαιτείται εδώ και τώρα πολιτική κλιμάκωση του αγώνα. Η κυβέρνηση απειλεί ότι αν δεν ψηφιστεί το ν/σ για το ασφαλιστικό και το εργασιακό θα πάει σε εκλογές. Ας πάει όπου θέλει, και καλύτερα να πάει από κει που ‘ρθε. Η κυβέρνηση είτε ψηφιστεί το ν/σ, είτε όχι, πρέπει να φύγει. Με εκλογές και χωρίς εκλογές.

Το αν θα καταδικαστεί ο μισός πληθυσμός στην πείνα, αν θα πέσει σε μόνιμη ανεργία, αν θα αρρωσταίνει και δεν θα έχει περίθαλψη, αν θα γερνάει και δεν έχει σύνταξη, αν θα χάνει τα σπίτια του γιατί θα τα κατάσχουν οι τράπεζες, δεν θα αποφασιστεί σε καμία εκλογική διαδικασία. Το δικαίωμα επιβίωσης είναι ανώτερο από κάθε μνημόνιο, από κάθε χρέος, από κάθε ν/σ, από κάθε κυβέρνηση, από κάθε ψευτοπλειοψηφία.
Αρκετά με τους ψεύτες, τους λωποδύτες και τον αστικό υπόκοσμο. Κάτω τα ξερά σας κλέφτες από τα ασφαλιτικά ταμεία, τα επικουρικά και τις εισφορές μας. Ανένδοτος αγώνας ενάντια στην αστική αριστοκρατία και τα πολιτικά της τσιράκια. Κάτω η κυβέρνηση των τραπεζιτών και των εφοπλιστών Στάση πληρωμών του τοκογλυφικού χρέους. Να χρεοκοπήσουν οι τράπεζες και όχι ο απλός κόσμος. Τέρμα πια στις κυβερνήσεις τσιράκια των αφεντικών, τέρμα στο πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας, τέρμα στην ληστεία της εργατικής δύναμης.

Όμως δεν φτάνει ούτε αυτό. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε μπει πλέον σε μια φάση ανοιχτής ταξικής σύγκρουσης. Αυτή τη φορά το ματς θα λήξει με τη συντριβή της μιας ή της άλλης πλευράς. Καλώς ή κακώς δεν μπορεί να υπάρξει καμία επιστροφή στην πρότερη κατάσταση ισορροπίας.

Αν πραγματικά το εργατικό κίνημα, η αριστερά και όσοι αισθάνονται απέναντι από την κυβέρνηση, τα αφεντικά και όλο το σχετικό σινάφι θέλουν να βγουν ζωντανοί απ’ αυτή την αναμέτρηση πρέπει να αναλάβουν επιτέλους τις ιστορικές τους ευθύνες. Αν δεν θέλουμε τον καπιταλισμό που μας επιφυλάσσουν ας παλέψουμε τώρα για να τελειώνουμε με αυτή την παρακμή. Ας αποφασίσουμε ότι δεν τους έχουμε πια ανάγκη. Ας βγούμε ανοιχτά να το πούμε, με τρόπο ξεκάθαρο και αποφασιστικό. Μετά απ’ αυτούς υπάρχει λύση.

Μην περιμένουμε να πειστούν όλοι γι’ αυτό, δεν θα γίνει ποτέ. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει από λόγια. Μην περιμένουμε τις κάλπες. Αυτές πάντα βγάζουν το λιγότερο κακό. Καμία μεγάλη αλλαγή δεν ήρθε από κει. Ακόμα κι αυτοί που ψηφίζουν τα κόμματα εξουσίας δεν περιμένουν τίποτα από κει, παρά μόνο μερικές διευκολύνσεις. Εκεί εξαντλείται το πανηγύρι της κοινοβουλευτικής παρακμής. Μην προσπαθούμε να σώσουμε το πολιτικό σύστημα. Αυτό έχει ήδη χρεοκοπήσει, και γι’ αυτό δεν υπάρχει θεσμική διέξοδος. Και σε τέτοιες στιγμές ο δρόμος δίνει τη διέξοδο.

Αν πιστεύουμε ότι είμαστε σε μια τέτοια καμπή ας προχωρήσουμε χωρίς να κοιτάμε πίσω. Ας οργανωθούμε σ’ αυτή τη βάση. Έχουμε μπροστά μας ένα ζεστό καλοκαίρι και ένα καυτό φθινόπωρο. Αν όχι ας γίνουμε δουλοπάροικοι, και άξιοι της μοίρας μας.