Κάλεσμα για τη δημιουργία κεντρικής συνέλευσης αναρχικών/αντιεξουσιαστών

Κάλεσμα για τη δημιουργία μιας κεντρικής
συνέλευσης αναρχικών/αντιεξουσιαστών
για την καπιταλιστική κρίση και τις
από τα κάτω συλλογικές απαντήσεις
Αθήνα, Πολυτεχνείο
Τετάρτη 22/9, 7:00μμ

Η oξυμένη τα τελευταία δύο χρόνια παγκόσμια καπιταλιστική κρίση λειτουργεί σήμερα ως επιταχυντής ριζικών μετασχηματισμών και ηγεμονικών ανακατατάξεων που απλώνονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη και αγγίζουν κάθε πλευρά του κοινωνικού. Ένα ολόκληρο μοντέλο κερδοφορίας δείχνει να έχει συναντήσει τα όρια του ενώ παράλληλα, καθώς η ένταση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού αυξάνεται, φαίνεται πως απέχουμε ακόμη αρκετά από τη στιγμή που θα αποκρυσταλλωθεί ένα νέο σημείο ισορροπίας που θα ρυθμίσει τις πλανητικές σχέσεις ισχύος, θα ξεκαθαρίσει τις δυσλειτουργικές πλευρές του κεφαλαίου και θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα νέο κύκλο ανάπτυξης/συσσώρευσης. Μέχρι τότε ο παγκόσμιος καπιταλισμός δίπλα στις πολιτικές αναδιάρθρωσης θα επενδύει ολοένα και περισσότερο στην καταστροφική/πολεμική του πλευρά. Αυτό ακριβώς μας αποκαλύπτει η παγκόσμια ανάδειξη της ασφάλειας σε νο.1 προτεραιότητα των κρατών εδώ και μια δεκαετία, οι στρατιωτικές επεμβάσεις, η εγκαθίδρυση συνθηκών καθολικού κοινωνικού ελέγχου, η μαζική επανεμφάνιση των στρατοπέδων συγκέντρωσης στην ευρώπη, η αναβάθμιση του ρόλου και των αρμοδιοτήτων στρατών και αστυνομιών. Σε αυτό το πλαίσιο οτιδήποτε κρίνεται δυσλειτουργικό για την καπιταλιστική ανάπτυξη, οτιδήποτε περισσεύει, οτιδήποτε αδυνατεί να παράγει αξία θα πρέπει ή να αναπροσαρμοστεί ή να καταστραφεί συμπεριλαμβάνοντας ολόκληρους πληθυσμούς και παραγωγικές δομές.

Στην ελλάδα μέχρι το τέλος του 2009 η κυρίαρχη αφήγηση παρουσίαζε την κρίση ως κάτι μακρινό, σημαντικό μεν αλλά που δεν θα επηρέαζε τη χώρα παρά ελάχιστα. Και λίγους μήνες μετά, εν είδει αποκάλυψης, μαθαίνουμε πως η χώρα είναι ένα βήμα πριν τη καταστροφή καθώς το κράτος και η εθνική οικονομία απειλούνται με άμεση χρεοκοπία και μακροχρόνια ύφεση. Έκτοτε βρισκόμαστε μπροστά σε έναν πρωτοφανή καταιγισμό γεγονότων. Από το 1974 και μετά, ποτέ δεν έχουν προωθηθεί τόσες σαρωτικές αλλαγές σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Αν τότε σ’ ένα κλίμα γενικής ευφορίας το κυρίαρχο δίλημμα στη βάση του οποίου έπρεπε να συγκροτηθεί ο μεταπολιτευτικός κοινωνικός σχηματισμός ήταν το «καραμανλής ή τανκς», σήμερα σε ένα κλίμα απαισιοδοξίας και γενικής δυσαρέσκειας ο μεταπολιτευτικός κύκλος κλείνει στο ρυθμό μιας παροξυμμένης κρίσης με το δίλημμα καταστροφή ή σωτηρία, κατάρρευση/χρεοκοπία του ελληνικού κρατικού-καπιταλιστικού σχηματισμού ή αναπροσαρμογή του. Και στη βάση αυτού του διλήμματος επαναξιολογούνται τα πάντα: σαν μέρος του προβλήματος ή σαν μέρος της λύσης.

Από τις αρχές του χρόνου, οπότε και αναγγέλλεται η κρίση και η αμεσότητα της απειλής που συνεπάγεται, κατοχυρώνεται επίσημα μια κατάσταση διαρκούς εκτάκτου ανάγκης και σε αυτή τη βάση της «αδιαμφισβήτητης αναγκαιότητας» τίθεται σε κίνηση μια γιγαντιαία επιχείρηση αναδιάρθρωσης του κοινωνικού-πολιτικού τοπίου. Μια επιχείρηση που προχωρά με πρωτοφανή ένταση και αποφασιστικότητα συντρίβοντας μέσα σε λίγους μόνο μήνες στοιχειώδεις εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών - μεταβάλλοντας δραματικά τους (ήδη επαχθείς) όρους της μισθωτής εκμετάλλευσης προς όφελος του κεφαλαίου. Παράλληλα, προωθείται μια σειρά μέτρων αναδιάρθρωσης του κράτους στην κατεύθυνση της περαιτέρω συρρίκνωσης των προνοιακών παροχών, της μεγέθυνσης των μηχανισμών ασφάλειας και της αναδιανομής/συγκέντρωσης της πολιτικής εξουσίας (σχέδιο καλλικράτης). Η διάσωση του ελληνικού κεφαλαίου και η ευθυγράμμισή του κράτους με τα πρότυπα διακυβέρνησης του υπόλοιπου ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου συνεπάγεται μια επιχείρηση ριζικής αναπροσαρμογής τόσο του ίδιου του (πολιτικού, νοηματικού) πλαισίου μέσα στο οποίο συντελείται η κοινωνική διαδικασία, όσο και του τρόπου με τον οποίο ο καθένας αντιλαμβάνεται τη θέση, τις υποχρεώσεις και τις επιθυμίες του στο καινούριο περιβάλλον. Μια επιχείρηση που συμπεριλαμβάνει τη διάχυση ενός λόγου ενάντια στη «διαφθορά και την αυθαιρεσία» των μηχανισμών, τις πελατειακές σχέσεις, την «ανομία» των επιμέρους συμφερόντων που βάλλουν το «γενικό καλό» - ενάντια σε κάθε τι που υποτίθεται πως ευθύνεται για τη «νοσηρότητα της προγενέστερης κατάστασης». Μια αφήγηση που από τη μία διακηρύσσει το αδιανόητο της ζωής έξω από τον καπιταλισμό και τον «ολοκληρωτισμό» που συνεπάγεται η επανάσταση, και από την άλλη στοχεύει στη διαμόρφωση μιας ασκητικής ηθικής στον αντίποδα της «ηθικής απορύθμισης» του προηγούμενου ναρκισσιστικού προτύπου, καλλιεργώντας συστηματικά το χρέος απέναντι στο «γενικό καλό που απορρέει από το κράτος» και την ενοχή απέναντι στην οικονομική και πολιτική του χρεοκοπία.

Προς το παρόν όμως, η κυρίαρχη τάξη αδυνατεί να παράγει οποιαδήποτε θετικότητα, δεν μπορεί να υποσχεθεί τίποτα περισσότερο από θυσίες, τίποτα περισσότερο από ασφάλεια, τίποτα περισσότερο από μια αδιόρατη σωτηρία. Ενώ παράλληλα, η δημοκρατική ρητορική περί ελευθερίας, ισότητας και δικαιοσύνης, όπως και οι υποσχέσεις για κοινωνική ανέλιξη και καταναλωτική ευδαιμονία που για χρόνια εξασφάλιζαν την κοινωνική συναίνεση στις κρατικό-καπιταλιστικές επιταγές έχουν χάσει κάθε χειροπιαστό αντίκρισμα για ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού. Ωστόσο, αν η κυρίαρχη τάξη μπορεί να δείχνει τέτοια πυγμή και αποφασιστικότητα, αν έχει τη δυνατότητα να προβάλει το καταστροφικό (για τους περισσότερους) ως αναγκαίο (για όλους) είναι γιατί γνωρίζει πως απέναντί της έχει ένα πολυδιασπασμένο κοινωνικό υποκείμενο, ανήμπορο είτε να κατανοήσει αυτό που συμβαίνει είτε να αντιπαρατεθεί στοιχειωδώς. Μπορεί μέχρι τώρα να αποτυγχάνει να κερδίσει τις καρδιές και τα μυαλά του πληθυσμού αλλά μπορεί πάντα να υπολογίζει στη σύγχυση και τον κατακερματισμό των όποιων αρνήσεων.Παρόλα αυτά, μέχρι να σταθεροποιηθεί ένα νέο στιβαρό παράδειγμα που θα εγγυηθεί ένα κύκλο συναίνεσης και κερδοφορίας δημιουργείται ένα κενό. Σε αυτή ρευστήσυνθήκη, εντός του κοινωνικού σχηματισμού συντελούνται σημαντικές διεργασίες οι οποίες δεν έχουν αποκρυσταλλωθεί ακόμη σε δεδομένα σχήματα. Αν όμως αυτή η διαπίστωση αποκαλύπτει ένα πεδίο δυνατοτήτων, δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκη και τη μαζική κίνηση προς μια επαναστατική κατεύθυνση. Οι κοινωνικές διεργασίες που συντελούνται υπόγεια μπορεί κάλλιστα να καταλήξουν στην ανάδυση ενός κοινωνικού ρεύματος με αντιδραστικές αντιλήψεις που θα πάρει εντελώς εχθρικές προς τους σκοπούς μας κατευθύνσεις. Το υπόβαθρο τόσων χρόνων εθνικής ομοψυχίας και διάχυτου ρατσισμού δεν αφήνει περιθώρια για εφησυχασμό. Αν ήδη σήμερα γινόμαστε μάρτυρες της όξυνσης του κοινωνικού κανιβαλισμού, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε το που θα μπορούσε αυτός να φτάσει τη στιγμή που ο πάτος του βαρελιού διευρύνεται δραματικά.

Το ζήτημα λοιπόν είναι να κατανοήσουμε όσο το δυνατόν πιο έγκαιρα ότι μέσα σε αυτή τη ρευστότητα η παρέμβαση του α/α χώρου όχι μόνο καθίσταται αναγκαία αλλά ταυτόχρονα συναντά ένα προνομιακό πεδίο δυνατοτήτων. Μια ευκαιρία να συμβάλλουμε αποφασιστικά στην όξυνση του κοινωνικού/ταξικού ανταγωνισμού, να στήσουμε αναχώματα στην επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και παράλληλα να αναδείξουμε τις θέσεις μας για την επανάσταση και την κοινωνική απελευθέρωση. Ο α/α χώρος μπορεί και πρέπει να συγκροτηθεί ως μια δυναμική συνιστώσα εντός του κοινωνικού πεδίου, παράγοντας ριζοσπαστικά παραδείγματα αγώνα στην κατεύθυνση της μαζικής και αυτόνομης προοπτικής του, απέναντι στην εκτονωτική δράση των συνδικάτων και τις ευτελείς πολιτικές (διάσωσης του κράτους και του κεφαλαίου) της αριστεράς. Όμως αν ο Δεκέμβρης αποτελούσε για τον α/α χώρο μια αναγνωρισμένη από όλους κατάσταση έκτακτης ανάγκης (με βάση μια συγκεκριμένη αφορμή) κατά την οποία ο καθένας ανταποκρίθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο (απέναντι σε μεγέθη που -πολύ σχετικά- μπορούσαμε να διαχειριστούμε), από τις αρχές του έτους που διανύουμε βρισκόμαστε (και τυπικά) σε μια διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης (για όλους τους λόγους του κόσμου) που μόνο σαν τέτοια δεν αντιμετωπίζεται. Ένας χώρος που θέλει να είναι ριζοσπαστικός, άρα και επικίνδυνος για την κυρίαρχη τάξη, ένας χώρος που επιδιώκει να επιδράσει καταλυτικά σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία πρέπει να έχει την ικανότητα να θέτει επείγοντα πολιτικά ερωτήματα, να καταθέτει απτές προτάσεις που θα απαντούν σε πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και ταυτόχρονα να προτάσσει ένα όλο και πιο ορατό/σαφές όραμα, πέρα από τα προτάγματα της αντίστασης, της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης, ή της αναγκαιότητας για την καταστροφή του καπιταλισμού. Ο κόσμος ψάχνει να βρει λύσεις, έχει τα αυτιά του ανοιχτά περισσότερο από ποτέ, είναι εξαγριωμένος ή πεσιμιστής, αλλά δεν είναι τα γενικά μας προτάγματα αυτά που θα του δώσουν ώθηση στον αγώνα - ακόμα κι αν υπάρχει μια σχετική συμπάθεια ή σύγκλιση με τον κοινωνικό/πολιτικό χώρο της αντιεξουσίας. Πώς λοιπόν θα συμβάλλουμε στην ανασύνθεση της κατακερματισμένης τάξης μας και στην οικοδόμηση της εμπιστοσύνης στη συλλογική της δύναμη; Πώς θα περιγράψουμε ότι οι από κάτω έχουν τη δυνατότητα να πάρουν τη ζωή τους υπό τον συλλογικό τους έλεγχο χωρίς να φαντάζουν ουτοπικές οι προτάσεις μας; Αλλά και πόσο αξιοποιούμε την εμπειρία των αγώνων που συμμετέχουμε; Με ποιους τρόπους θα μπορούσαμε να οργανώσουμε τη δράση μας; Σε ένα κοινό όσο και περίπλοκο πρόβλημα δεν υπάρχουν έτοιμες ή μεμονωμένες απαντήσεις - αλλά πρέπει να βρούμε τους τρόπους να το απαντήσουμε συλλογικά.

Αυτό που θεωρούμε πως θα συμβάλει καταλυτικά στην ανάπτυξη των συλλογικών μας δυνατοτήτων, αυτό (που πάντα χρειαζόμασταν αλλά και) που μετά το Δεκέμβρη αποτελεί επιτακτική ανάγκη για την οργάνωση και το συντονισμό του αγώνα, αφορά στη συγκρότηση μιας ανοιχτής και σταθερής κεντρικής διαδικασίας. Τη δημιουργία μιας συνέλευσης αναρχικών/αντιεξουσιαστών κάτω από τη γενική θεματική της καπιταλιστικής κρίσης, των συνεπειών της και των από τα κάτω συλλογικών απαντήσεων - ενός κοινού τόπου εντός του οποίου θα μπορούν να συνευρίσκονται εγχειρήματα με οργανωμένη πολιτική παρουσία, άτυπες ομαδοποιήσεις και μεμονωμένοι σύντροφοι που αντιλαμβάνονται αυτή την ανάγκη για συλλογική δραστηριοποίηση του α/α χώρου σε βάθος χρόνου.

Το πρώτο ζητούμενο μιας τέτοιας διαδικασίας είναι η ανταλλαγή εκτιμήσεων πάνω στην περίοδο που διανύουμε, το πώς αντιλαμβανόμαστε την κίνηση του εχθρού αλλά και τη συλλογική μας αντεπίθεση, καθώς εδώ και καιρό έχουμε χάσει κάθε δυνατότητα να γνωρίζουμε την ερμηνεία που δίνει ο καθένας μας στην κατάσταση που διαμορφώνεται με καταιγιστικούς ρυθμούς γύρω μας. Μιλάμε δηλαδή για την ανάκτηση ενός συλλογικού πεδίου ζύμωσης των πολιτικών σκεπτικών, μοιράσματος και αξιολόγησης των διαφορετικών εμπειριών και στρατηγικών αγώνα, το οποίο θα συμβάλει στη διεύρυνση του ορίζοντα της αντίληψης και της κριτικής μας, αποκαλύπτοντας τα σημεία που μας διαφεύγουν και εφοδιάζοντάς μας με εργαλεία για μια διαυγή ανάλυση της πραγματικότητας. Μια διαδικασία που θα εξετάζει τα όρια της δράσης μας όσο και το ξεπέρασμά τους, και που θα επεξεργάζεται επαρκώς τις βασικές θεωρητικές θέσεις και τις πολιτικές μας στοχεύσεις, επιδιώκοντας από τη μία τη βέλτιστη αποτελεσματικότητα σε ό,τι επιχειρούμε και από την άλλη την κατάθεση συγκεκριμένων και κοινωνικά στοχευμένων προτάσεων. Ακόμα κι αν υποθέταμε πως μια τέτοια συνέλευση δεν θα παρήγαγε καθόλου πρακτικά αποτελέσματα θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμη ως προς αυτή τη λειτουργία της διαρκούς εσωτερικής ζύμωσης και της αξιοποίησης των συλλογικών συμπερασμάτων από τους συντρόφους και τα διάφορα εγχειρήματα για τις ανάγκες της δράσης τους.

Κατά δεύτερον, ένας από τους λόγους που αυτό το κάλεσμα γίνεται ανοιχτά αφορά στην κάλυψη ενός μεγάλου κενού που υπάρχει σε σχέση με τους ανθρώπους που αναζητούν τις διαδικασίες του α/α χώρου (ειδικά μετά το Δεκέμβρη), όσο και αυτούς που κινούνται περισσότερο αποσπασματικά και θα ήθελαν να δράσουν συλλογικά και σε διάρκεια αλλά δεν βρίσκουν τον τρόπο. Αν μέχρι τώρα το μεγαλύτερο μέρος των δραστηριοτήτων και των διεργασιών του α/α χώρου στην αθήνα αφορά ένα σχετικά μικρό πυρήνα του (σε σχέση με κάποιες χιλιάδες συντρόφων που κυρίως κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις ή επιμέρους κινήσεις), ένας βασικός στόχος για μια τέτοια διαδικασία είναι και το να συμβάλλει στην ουσιαστική ενεργοποίηση όλο και περισσότερου κόσμου στο κοινό πλαίσιο της ευθύνης των αποφάσεων και της δράσης - να διευκολύνει την κίνηση από την περιφέρεια προς τον πυρήνα. Μέσα από τις συλλογικές αποφάσεις και την ανάληψη κοινών πρωτοβουλιών οι νέοι σύντροφοι έρχονται σε επαφή με τις αυτοοργανωμένες διαδικασίες και τους δίνεται μια πρώτη δυνατότητα να εμπλουτίσουν αλλά και να αξιοποιήσουν τη γνώση και τις ιδιαίτερες ικανότητές τους στο πλαίσιο δραστηριοποίησης που επιθυμούν. Παράλληλα, αναγνωρίζοντας το τεράστιο και διαχρονικό έλλειμμα συλλογικοποίησης των α/α, θεωρούμε πως η συνέλευση μπορεί να αποκαλύψει ευρύτερες συγκλίσεις και να φέρει κοντά τους άγνωστους μεταξύ γνωστών συντρόφους ενθαρρύνοντας τη δημιουργία νέων ομάδων.

Σε ένα άλλο επίπεδο, κι εφόσον έχουν αρχίσει να αποκαλύπτονται κοινά πεδία ανάλυσης και στρατηγικής, η διαδικασία αυτή μπορεί να λειτουργήσει ως ένα ανοιχτό πεδίο για την ανίχνευση και τη μαζικοποίηση των πρακτικών δυνατοτήτων μας, ως ένα ανοιχτό πεδίο για την κατάθεση προτάσεων ως προς την παραγωγή λόγου και δράσεων. Αν μέχρι τώρα ο α/α χώρος συσπειρωνόταν κυρίως σε σχέση με το ζήτημα της άμυνάς του ενώ πέρα από αυτό ο περισσότερος κόσμος αντιμετώπιζε τη δυνατότητα να βρεθεί συλλογικά με μια σχετική χαλαρότητα, σήμερα είναι αναγκαίο περισσότερο από ποτέ όχι μόνο να βρεθούμε σε ένα κοινό πλαίσιο δραστηριοποίησης για τα πολύ σημαντικά ζητήματα της πολιτικής επικαιρότητας (που μόνο δευτερεύοντα σε σχέση με την καταστολή δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν), αλλά και να καταφέρουμε να παράγουμε αποτελέσματα με σταθερούς ρυθμούς. Κάτι τέτοιο σημαίνει πως για να καταφέρουμε να ανταποκριθούμε στις αυξημένες ανάγκες της εποχής χρειάζεται να ξεπεράσουμε την αποσπασματικότητα που χαρακτηρίζει την κίνησή μας μέσα από την ανάληψη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών/δεσμεύσεων και τη συνέπεια σε βάθος χρόνου, όσο και μια ισοβαρή κατανομή δυνάμεων.

Οι πρακτικοί στόχοι μιας τέτοιας συνέλευσης αφορούν καταρχήν στην παρέμβαση σε κεντρικό επίπεδο, διοργανώνοντας διαδηλώσεις, επιμέρους δράσεις και παράγοντας λόγο πάνω στα ζητήματα που πραγματεύεται κάθε φορά. Ενώ ταυτόχρονα συμπεριλαμβάνουν τη διερεύνηση των τρόπων με τους οποίους μπορούμε να συμμετέχουμε αποτελεσματικά στους ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες, καθώς και τη γενικότερη στήριξη των διάφορων κοινωνικών κομματιών που αγωνίζονται, αποκτώντας στο χρόνο μια σταθερή επικοινωνία μαζί τους. Ωστόσο, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τη λειτουργία ενός τέτοιου σχήματος είναι περισσότερο ευρύς. Η συνέλευση μπορεί από την πλευρά της να συμβάλλει στην οικοδόμηση ενός δικτύου τοπικών και μονοθεματικών εγχειρημάτων, λειτουργώντας ως ένας κόμβος για την επικοινωνία των επιμέρους στοχεύσεων και το συντονισμό/διασπορά κοινών δράσεων. Μιλάμε δηλαδή για μια διαδικασία με έναν επιτελικό χαρακτήρα που θα διευκολύνει την κυκλοφορία των διαφορετικών τακτικών και επιπέδων αγώνα, ενώ παράλληλα θα στηρίζει και θα λειτούργει ως πολλαπλασιαστής των δυνατοτήτων των επιμέρους εγχειρημάτων. Δεδομένου του πλήθους αλλά και της αυξημένης σημασίας των αποκεντρωμένων εγχειρημάτων στην περίοδο που διανύουμε, εκτιμούμε πως υπάρχουν πολλές δυνατότητες σ’ αυτή την κατεύθυνση.

Όσον αφορά στην παραγωγή λόγου, από τη μία προφανώς δεν θα μπορούσαμε να έχουμε (αρχικά τουλάχιστον) προσδοκίες για ένα πλούσιο και συνεκτικό, κοινό περιεχόμενο, όμως από την άλλη δεν νομίζουμε πως θα χρησίμευε και σε κάτι ένας αρκετά μινιμαρισμένος λόγος, καθώς είναι αναγκαίο να είμαστε όσο το δυνατόν πιο σαφείς και αναλυτικοί σε ό,τι καταθέτουμε κοινωνικά - είτε αυτό αναφέρεται στην ανάδειξη μιας συγκεκριμένης πτυχής ενός ζητήματος είτε στην περιγραφή των κοινωνικών σχέσεων που επιδιώκουμε. Θεωρούμε πως κάθε φορά είναι ένα ζητούμενο το να καταλήξουμε σε ένα ικανοποιητικό κοινό αποτέλεσμα - ωστόσο είναι εξίσου σημαντική και η παραγωγή διαφορετικών περιεχομένων που θα αντανακλούν τις διαφορετικές συνιστώσες της συνέλευσης, εμπλουτίζοντας και δυναμώνοντας τον κοινό μας αγώνα. Εκτός όμως από τη σημασία της αποτελεσματικότητας του λόγου μας εξίσου μεγάλη σημασία έχει η μαζικότητα της απεύθυνσης. Μέσα από ένα σχήμα σαν αυτό έχουμε μεγάλες δυνατότητες να απλώσουμε το λόγο μας σε όλο και περισσότερα σημεία και προάστια της αθήνας, κατακτώντας μια σταθερή παρουσία παντού και σε διάρκεια.

Τέλος, θεωρούμε πως η αλληλεγγύη στους φυλακισμένους συντρόφους δεν μπορεί παρά να αποτελεί ένα ελάχιστο και συγκυριακό κομμάτι αυτής της διαδικασίας, το οποίο θα υπάρχει σε συνάρτηση με αυτό που ήδη κάνουμε. Και αυτό όχι γιατί παραγνωρίζουμε τη σημασία της αλληλεγγύης, αλλά γιατί η ενασχόληση με μια σειρά τέτοιων υποθέσεων θα καταλάμβανε τόσο χώρο στη συνέλευση που θα την καθιστούσε δυσλειτουργική, αφήνοντας διαρκώς πίσω τα ζητήματα που θα θέλαμε να αναδειχτούν. Αυτό που προτείνουμε είναι μια παράλληλη διαδικασία που θα μπορεί να ενεργοποιείται μέσω της συνέλευσης κάθε φορά που προκύπτει η ανάγκη για τη στήριξη κάθε μεμονωμένης υπόθεσης.

[...]


Πρωτοβουλία αναρχικών/αντιεξουσιαστών