Είναι γνωστό ότι το ψεύδος, η εξαπάτηση και η κάθε λογής διαστρέβλωση της πραγματικότητας είναι ταυτισμένη με την πολιτική και τους πολιτικούς. Γνωρίζουν, πολύ καλά οι τεχνικοί της εξουσίας, ότι για να επιτυγχάνουν τους σκοπούς τους πρέπει να εξαπατούν με «ρέγουλα», να κρατούν τα προσχήματα, ώστε τα ψεύδη τους να μπορούν να σταθούν έστω για λίγο, να μπορούν να διατηρήσουν έστω για κάποιο ελάχιστο χρόνο τις ψευδαισθήσεις για «καλύτερες ημέρες», για κάποιες τουλάχιστον «ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο».
Την περίοδο, όμως, που διανύουμε είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι οι κατάφωρα ψεύτικες δηλώσεις και υποσχέσεις, αλλά και οι πλέον απαραίτητες «αφηγήσεις» για το «αύριο» δεν κρατούν παρά μερικά εικοσιτετράωρα για να κουρελιαστούν παντελώς από τις εξελίξεις.
«Σοκ και δέος» αυτό που έρχεται και απαραίτητος ο βίαιος και ταχύς κοινωνικός εθισμός σε μια κατάσταση που δεν «μπορεί να αποτραπεί». Έτσι οι «ελπίδες» και οι «ανάσες» της συνόδου των Βρυξελλών γρήγορα μεταφράστηκαν σε ακόμα πιο ακριβό κόστος δανεισμού για το ελληνικό κράτος, το χρηματιστήριο «ξεφουσκώνει» για να «φουσκώσει», βέβαια, αργότερα, το έλλειμμα του 2009 υπολογίζεται ακόμα σε πιο υψηλά επίπεδα, δισεκατομμύρια ευρώ συνεχίζουν να «ταξιδεύουν» σε τράπεζες της Κύπρου, της Ελβετίας ή της Μεγάλης Βρετανίας κ.ο.κ.
Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Ότι τα μέτρα που έχουν ανακοινωθεί είναι απλό αστειάκι μπροστά σ’ αυτά που έχουν συμφωνηθεί να επιβληθούν τον Μάιο, και, μάλιστα, μετά την «επιτυχία» του νέου δανεισμού και των «εγγυήσεων» ΔΝΤ και ΕΕ.
Και, βέβαια, μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσει η εικόνα του πολυταξιδεμένου πρωθυπουργού του «χρεοκοπημένου» ελληνικού κράτους να κάνει κουπί μόνος του μέσα σ’ ένα κανό στις πασχαλινές διακοπές του. Φτηνά επικοινωνιακά παιχνίδια, θα πει κάποιος, που σ’ αλλοτινές εποχές θα έφθαναν για να στηθεί η εικόνα του στιβαρού ηγέτη, που κοπιάζει για τους υπηκόους του, μάχιμος, αγέρωχος, αθλητικός, έτοιμος να μετρηθεί ακόμα και με τα στοιχειά της φύσης… Πρωθυπουργός με πυγμή, αφού αυτοπροβάλλεται να συζητάει με τα θηρία της κυριαρχίας, έχοντας και ένα «γεμάτο πιστόλι» πάνω στο τραπέζι των «διαπραγματεύσεων»…
Ποιος να θυμάται, σου λέει τώρα, σε τόσο κρίσιμες στιγμές ότι πρόκειται για το ίδιο και το αυτό πρόσωπο, που πριν λίγο καιρό έπεφτε από το ποδήλατο, λοιδορούμενος δεόντως από το σύνολο των ΜΜΕ, που ούτε λίγο ούτε πολύ τον χαρακτήριζαν «αργόστροφο», «καθυστερημένο», «ολίγιστο».
Ποιος να θυμάται, ότι το 1999 χειροκροτούσε και προσυπόγραφε τους βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία αγκαζέ με την υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλίν Ώλμπράϊτ, ότι ήταν υφυπουργός Εξωτερικών, όταν το ελληνικό κράτος παρέδιδε στις αμερικανικές και τουρκικές μυστικές υπηρεσίες τον φίλο και σύμμαχο Οτζαλάν, γνωρίζοντας φυσικά και συμμετέχοντας στην τελική «λύση» του προβλήματος έτσι όπως αυτή εξελίχθηκε με την «έξωση» του αρχηγού του PKK από την ελληνική πρεσβεία της Κένυας;
Αλλά και πριν από μερικούς μήνες δεν ήταν αυτός –και η παρέα του– που κραύγαζε προεκλογικά: «υπάρχουν λεφτά», για να «ανακαλύψει» μετά πως δεν υπήρχαν; Ο λόγος; Κατάλαβαν (τάχα μου) την πραγματικότητα όταν πήραν στα χέρια τους της διαχείριση του κρατικού μηχανισμού. Παραμύθια που δεν λέγονται ούτε σε νήπια…
Οι «λύσεις» για την κυριαρχία δεν είναι λαγοί, που βγαίνουν τελευταία στιγμή από το καπέλο μαθητευόμενων μάγων. Οι εξουσιαστές που επιλέγονται να διαχειριστούν τις κυριαρχικές υποθέσεις, στηρίζονται κατάλληλα, μένουν στο «απυρόβλητο» ή στην «σκιά» γεγονότων ή αποφάσεων, που βαρύνονται με το λεγόμενο πολιτικό κόστος, για να αξιοποιηθούν στην συνέχεια. Ενίοτε μένουν στην «ναφθαλίνη» για μεγάλο χρονικό διάστημα, όπως ο Σαμαράς, για να ενεργοποιηθούν φαινομενικά από το «πουθενά».
Παρ’ όλα αυτά, η λύση «Γιωργάκη» μοιάζει να δοκιμάζεται με το «καλημέρα», αφού τα σενάρια «εθνικής σωτηρίας» δίνουν και παίρνουν, όπως και εκείνα της αναδιάταξης των υπαρχόντων κομματικών σχηματισμών και την συμπλήρωσή τους με έναν ή δύο «νέους».
Δεν έχει μεγάλη σημασία, για εμάς, ποια «λύση» τελικά θα επιλεγεί.
Είναι προφανές ότι ο κοινωνικός έλεγχος παραμένει το κριτήριο με την μεγαλύτερη βαρύτητα σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Γι’ αυτό ακριβώς όλοι βρίσκονται σε κατάσταση αναμονής, η οποία βέβαια δεν πρόκειται να διαρκέσει για πολύ. Η ανυπαρξία κινητοποιήσεων είναι ενδεικτική, γεγονός που δεν αναιρείται από τις επιμέρους συντεχνιακές «πιέσεις», που εκφράζονται τμηματικά, σπασμωδικά και χωρίς την στοιχειώδη κοινωνική στήριξη.
«Ες αύριον», λοιπόν, τα νεότερα και τα σπουδαιότερα.
(Δημοσιεύτηκε από Συσπείρωση Αναρχικών)
www.anarchypress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.