Το «τέλος της μεταπολίτευσης» και η «αναπόφευκτη» προσφυγή εκ νέου στο «γύψο»…

[…] Σεις οι μονοπωλιακοί «πατριώται» έχετε το προτέρημα να φωνάζετε μέχρι τέλους κατά της «χρεοκοπίας» δια να διατηρείτε την τιμή ακεραίαν, το μέτωπον ακηλίδωτον. […] Ουδέν ευκολώτερον του κάμνειν τον μεγαλοπρεπή και υπερήφανον και κραυγάζειν: «Άνευ δανείου και άνευ χρεοκοπίας!» ή «Η Ελλάς θέλει να ζήση και θα ζήση!» […] Άφετε, προς θεού τας πατριωτικάς εξάρσεις και «την ατίμωσιν της πατρίδος» και την «άτιμον χρεωκοπίαν» και τους «προδότας χρεωκόπους» και όλα τα άλλα μεγαλολογήματα – και κενολογήματα».
[Παλιγγενεσία, 1-5-1893, «Προ του Συμβιβασμού»]

Ο κύβος είχε ριφθεί προ πολλού. Οι αποφάσεις τελεσίδικες. Προσφυγή «επιβίωσης», «αποφυγής της χρεοκοπίας». Ο χρόνος της αναγγελίας και αυτός δεδομένος. Η προετοιμασία επαρκής. Ο «ασθενής» για μιαν ακόμη φορά μπαίνει στην «εντατική», αφού η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» έδωσε την θέση της σε μια κατάσταση πολέμου, που εσχάτως ομολογείται ότι χάθηκε… Και οι ηττημένοι, όπως πάντα, είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν.

Ποιοι, όμως, είναι οι ηττημένοι; Ο νυν πρωθυπουργός ή οι προκάτοχοί του, οι υπουργοί της κυβέρνησης τωρινοί ή παλαιότεροι, οι βιομήχανοι, οι επιχειρηματίες, οι εκδότες, οι μεγαλοδημοσιογράφοι ή μήπως οι άγιοι ρασοφόροι οι χωμένοι βαθιά στα χρυσοπλούμιστα άμφιά τους; Όχι βέβαια. Και πως θα ήταν ποτέ δυνατόν.

Θα δούμε λένε «αδιανόητες αλλαγές» στο εργατικό «δίκαιο», έτσι όπως το γνωρίζουμε μεταπολεμικά. Και όχι μόνο. Ο «γύψος» δεν είναι ποτέ αποκλειστικά οικονομικός. Είναι φανερό ότι η «αναπόφευκτη» προσφυγή Παπανδρέου στο μηχανισμό «στήριξης» από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ, γίνεται σε χρόνο που ωφελεί τους «διασώστες» του καραβοτσακισμένου ελληνικού κράτους. Κράτη, τράπεζες, χρηματιστηριακά κεφάλαια και διεθνείς «παίκτες», που είναι γνωστό ότι έχουν την ικανότητα όχι μόνο να ξέρουν να παίζουν με την αναμονή, αλλά και να την αντέχουν.

Η «ελληνική περίπτωση» είναι σίγουρο ότι προσφέρεται, ώστε να επιταχυνθούν διαδικασίες για το στήσιμο μηχανισμών «διάσωσης» παρεμφερών περιπτώσεων. Είναι επίσης γνωστό ότι δοκιμάζονται κυριαρχικά μοντέλα ενοποίησης των δυνατοτήτων που ήδη υπάρχουν. Οι κυρίαρχοι δεν έχουν ταμπού και το έχουν αποδείξει.

Θα το ξαναπούμε. Εάν κάποιος προσπαθήσει να κατανοήσει την «δεινή» θέση στην οποία έχει περιέλθει το ελληνικό κράτος με γνώμονα τον οικονομικό παράγοντα και μόνο θα αστοχήσει πανηγυρικά στον στόχο του αυτό.

Για το ελλαδικό κράτος από το 1878 μέχρι και σήμερα «ο φαύλος κύκλος» του δανεισμού, είτε στις περιόδους «οικονομικών κρίσεων» είτε στις περιόδους «ανάπτυξης», είναι ο κινητήριος μοχλός μιας μακρόχρονης διαδικασίας αναπαραγωγής του άλλοτε μέσω αθρόων προσλήψεων στον δημόσιο τομέα και άλλοτε μέσω των στρατιωτικών δαπανών που πιστοποιούσαν την καθιέρωση του ως εθνικό κράτος.

Εθνικό κράτος και διεθνής εποπτεία. Μεγάλη Ιδέα και Εξάρτηση. Από τον «ξεπεσμό» στην «αφύπνιση» και τούμπαλιν. Πατριώτες γρηγορείτε! Η πατρίς ητιμάσθη για μιαν ακόμη φορά!!!

(Δημοσιεύτηκε από Συσπείρωση Αναρχικών)
www.anarchypress.gr