ΟΥΤΕ «ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟΙ», ΟΥΤΕ ΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΙ

 ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΡΑΤΗ, ΑΦΕΝΤΕΣ ΚΙ ΕΞΟΥΣΙΑ,
ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΓΙ’ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ 
Στο προσκήνιο των κρατικών μεθοδεύσεων κι εκβιασμών έρχεται και πάλι το «ασφαλιστικό».

Οι εξουσιαστές των ανθρώπινων ζωών και οι συνεργάτες τους προσπαθούν για άλλη μια φορά να χειριστούν και να καναλιζάρουν την κοινωνική οργή. Προσπαθούν να πείσουν για ανάσες οξυγόνου σε ένα πνιγηρό και εξοντωτικό περιβάλλον.

Μετά την έναρξη ενοποίησης της παγκόσμιας κυριαρχίας, που ήδη θα συμπληρώσει εικοσαετία, νοιώθουν ισχυροί. Έτσι έχουν αποδυθεί σε μια παγκόσμια ανθρωποσφαγή που το ένα μέρος της είναι οι διαρκείς ένοπλες επεμβάσεις της σύγχρονης Ιεράς Συμμαχίας, ενώ το άλλο είναι ένα αδυσώπητο μακελειό οικονομικής σύγκρουσης, όπου κι εδώ εξοντώνονται εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, προκειμένου να στηθεί το νέο παγκόσμιο σύστημα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης.

Οι απόγονοι και συνεχιστές αυτών που υπέταξαν και σκλάβωσαν την ανθρωπότητα, έχουν αποβάλλει τα προσχήματα και επιδίδονται σε έναν αγώνα για το πώς θα συρρικνώσουν και θα απομυζήσουν κάθε ικμάδα που υπάρχει στην ανθρώπινη κοινωνία και στον πλανήτη, οδηγώντας ξανά τους ανθρώπους στην έσχατη κατάντια.

Εχθροί της ζωής και της δημιουργικότητας, θέλουν μόνο ανθρώπους-εργαλεία, που να τους χρησιμοποιούν για να πετυχαίνουν την επέκταση της ισχύος τους.

Το κράτος και οι διαχειριστές των υποθέσεων της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης δείχνουν όλο και πιο απροκάλυπτα την αντιανθρώπινη και αντικοινωνική τους οντότητα.

Κατασκευάζουν και επεκτείνουν τις συνθήκες ανασφάλειας για να πληθύνουν τα υποχείριά τους. Το ίδιο κάνουν και σε σχέση με το «ασφαλιστικό». Προβάλουν σαν πρόσχημα διάφορα ελλείμματα ενώ η πραγματικότητα είναι πως ο πλούτος που προέρχεται από την κοινωνία επαρκεί και με το παραπάνω για όλους τους ανθρώπους. Αλλά γι’ αυτούς, η ιδιοποίηση του πλούτου είναι μέσο για να επιβάλλονται και η επιβολή τους μέσο για να πλουτίζουν.

Τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούν κάθε φορά για να πετύχουν τους σκοπούς τους είναι ίδια κι απαράλλαχτα. Οι απειλές και η τρομοκρατία για τα χειρότερα είναι τα πιο συνηθισμένα ώστε να γίνουν αποδεκτά αυτά που έχουν προσυμφωνηθεί από τους θεσμικούς συνεταίρους (κόμματα, κυβέρνηση, συνδικάτα, εργοδοσία). Είναι η συνήθης πρακτική αποδοχής του «μικρότερου κακού».

Έτσι, όλοι θα μείνουν ικανοποιημένοι:

Οι εργαζόμενοι, γιατί τάχα γλύτωσαν τα χειρότερα.

Το κράτος και τα αφεντικά γιατί θα ανανεώσουν τους όρους της μισθοδοτούμενης σκλαβιάς προς όφελός τους και με τρόπο που θα κατοχυρώνει και θα παρατείνει την αποδοχή των όρων κυριαρχίας τους στην κοινωνία.

Οι διαμεσολαβητές (κόμματα συνδικάτα και λοιποί φορείς) γιατί θα έχουν μετρήσει τις δυνατότητες ελέγχου στον κοινωνικό χώρο και θα επιβεβαιώσουν το ρόλο τους.

Οι «συμφωνίες» αυτές θα αποτελούν ένα βήμα για ακόμα χειρότερες συνθήκες επιβίωσης τόσο για το διάστημα της μισθοδουλείας όσο και για την συνταξιοδοτική περίοδο, (την υποτιθέμενη αποζημίωση για τόσα χρόνια αφαίμαξης), που γίνεται «όνειρο απατηλό» για το μεγαλύτερο μέρος των εργαζόμενων αφού, ακόμα κι όσοι «προλάβουν» να πάρουν τα ψίχουλα δεν θα μπορέσουν να τα χαρούν.

Σε ό,τι αφορά μάλιστα τις μισθολογικές διαβαθμίσεις, είναι χαρακτηριστικό πως οι διαφορές ανάμεσα στους πολύ υψηλά αμειβόμενους και στους υπόλοιπους (γεγονός που συνδέεται και με τις συντάξεις) οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο διαχωρισμό ανάμεσα σ’ αυτά τα κομμάτια της κοινωνίας που έχουν αφομοιωθεί από το σύστημα, έχουν ταχθεί με το μέρος των εξουσιαστών και ενεργούν συνειδητά προς το συμφέρον της κυριαρχίας και σ’ εκείνα που εξακολουθούν εξαναγκαστικά να αποτελούν την απέραντη στρατιά των μισθοδοτούμενων σκλάβων.

Ο αγώνας για ανάδειξη και καλύτερες αμοιβές δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από την επιδίωξη για ενσωμάτωση μέσα στο σύστημα επιβολής με το μέρος του κράτους και των εκμεταλλευτών.

Αυτή η μισθολογική διαβάθμιση είναι που επιτυγχάνει την μισθοδουλική διαίρεση των ανθρώπων και οι εκάστοτε διευθετήσεις μέσω των μηχανισμών διαμεσολάβησης (κόμματα, συνδικάτα, συνομοσπονδίες) έρχονται με τη σειρά τους να συνδράμουν την προσπάθεια αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής και να ξεπεράσουν το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου ξεσηκωμού.

Αυτός είναι και ο λόγος που τους κάνει να χρησιμοποιούν ένα σωρό προσχήματα και μέσα εξαπάτησης. Γι αυτό η συγκρουσιακή κι εξεγερτική στάση και πρακτική, είναι ικανή να αναστείλει, τουλάχιστον, την αδηφάγο διάθεσή τους.

Αν οι «υπερασπιστές» των συμφερόντων των εργαζομένων εννοούν αυτό που λένε, πως πρόκειται, δηλαδή, για κατακτήσεις που προήλθαν μέσα από συγκρουσιακούς κι εξεγερτικούς αγώνες, τότε αυτές οι κατακτήσεις προασπίζονται με ακόμα σκληρότερους συγκρουσιακούς κι εξεγερτικούς αγώνες.

Αν όμως έχουμε αφαίρεση όλων αυτών των «κατακτήσεων» και οι αντιδράσεις δεν γίνονται με όρους ουσιαστικής σύγκρουσης, τότε ή έχουμε παράδοση όλων των κατακτήσεων μετά από κάποια «ήττα», ή απλώς επαναδιαπραγμάτευση των όρων υποδούλωσης από τους εντεταλμένους διαμεσολαβητές.

Εφ’ όσον όμως οι κατακτήσεις δεν επεκτάθηκαν τότε σημαίνει πως έγιναν συμβιβασμοί και παραχωρήσεις, πολλές φορές σε άγνοια των ανθρώπων που αγωνίζονται. Και τώρα οι διαμεσολαβητές και αθεράπευτοι υποστηρικτές του ιδεολογήματος της ανάπτυξης (οι κάθε είδους αριστεροί, κομμουνιστές σοσιαλιστές κλπ) είναι υποχρεωμένοι να επιστρέψουν ένα μέρος αυτών που το κράτος και τα αφεντικά ζητούν να τους επιστραφούν. Και, ως συνήθως, θα προσπαθήσουν να εξαπατήσουν τον κόσμο υποστηρίζοντας ανύπαρκτες νίκες και κατακτήσεις.

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

Όσα και να «κατακτηθούν» μέσα σ’ ένα σύστημα καθολικής εξαθλίωσης της ανθρώπινης οντότητας, όπου οι βαλβίδες της απορρόφησης των «κατακτήσεων», (αυξήσεις τιμών στα αγαθά που είναι απαραίτητα για την επιβίωση, πλαστές ανάγκες, καταναλωτισμός κ.λπ.) είναι διαρκώς ανοιχτές, καταλήγουν στη ματαιότητα.

Σ’ ότι αφορά το «ασφαλιστικό» δεν υπήρξε καμιά διαφορά σε σχέση με τόσα άλλα δεινά όπως η εγκατάλειψη στο κράτος της διαχείρισης των βασικών πηγών ζωής όπως π.χ. το νερό.

Το κακό έγινε χειρότερο από τότε που οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ενδίδοντας στις υποσχέσεις των αριστερών και των κάθε είδους προοδευτικών για ενιαία ασφάλιση με την κρατική προστασία και μάλιστα δίνοντας αγώνες για να ενταχθούν στο σύστημα της μιζέριας. Έτσι, το παρόν και το μέλλον των μισθωτών σκλάβων υποθηκεύτηκε για μια ακόμη φορά κι εγκαταλείφθηκε βορά στα χέρια του κράτους και των εκμεταλλευτών. Μετά από αυτό το να διαμαρτύρεται κανείς για τη «λεηλασία» των ταμείων μοιάζει με αφέλεια. Το να ευελπιστεί σε μια ασφάλιση που θα εξασφαλίζει ουσιαστικούς όρους διαβίωσης είναι τουλάχιστον αυταπάτη.

Το κράτος καταστρέφει τη ζωή. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να είναι ικανοποιημένοι από τη ζωή που κάνουν εφ’ όσον δεν μπορούν να απολαύσουν τους καρπούς της δημιουργικότητας τους. Κι αυτό οφείλεται στο ότι υπάρχουν καταπιεστές κι εκμεταλλευτές. Έτσι, αυτοί που δημιουργούν και διατηρούν τη ζωή, είναι υποχρεωμένοι να καταστρέψουν το κράτος.

Το κράτος για άλλη μια φορά ζητά επιβεβαίωση της υποταγής και ανανέωση των συνθηκών μισθοδουλείας.

Για μια ακόμα φορά μπορούμε να τους δείξουμε πως υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ που ξέρουν να εξεγείρονται, να συγκρούονται και να κερδίζουν τη ζωή. Ας τους δείξουμε τι σημαίνει ανθρώπινη και κοινωνική αδιαλλαξία.

Όσο γι’ αυτούς που προσποιούνται τους ανυποχώρητους υπερασπιστές των συμφερόντων των εργαζομένων έχουν αποδείξει ποιοι είναι πραγματικά. Μετέτρεψαν την απόσυρση του νομοσχέδιου Γιαννίτση σε ήττα των «νικητών», αφού χώρισαν τους «ασφαλισμένους» σε τρία κομμάτια, συνομολόγησαν την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, κάνουν τα στραβά μάτια στη μαύρη εργασία, στις εκατοντάδες χιλιάδες συμβάσεις ορισμένου χρόνου, στην ημιαπασχόληση, τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, τα ελαστικά ωράρια και είναι συνυπεύθυνοι για τις δυστυχίες της κοινωνίας.

Είναι και πάλι καιρός, να δούνε την οργή μας και της ψυχής μας τη φωτιά.

Το ζήτημα δεν είναι να παραμείνουν τα κεκτημένα, δηλαδή η διατήρηση της μιζέριας, αλλά να αποκτήσουν οι άνθρωποι αυτά που πραγματικά τους ανήκουν.

Ενάντια στις αυταπάτες και την περιχαράκωση που προσφέρει ο κάθε λογής συνδικαλισμός, (που έτσι κι αλλοιώς έχει προκαθορισμένα όρια και κινείται στα πλαίσια της συνδιαλλαγής), χρειάζεται η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ και ΔΡΑΣΗ για την καταστροφή του κράτους και των εκμεταλλευτικών-εξουσιαστικών σχέσεων και δομών.

Οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι έχουν αποδείξει πως είναι ικανοί να πετύχουν αυτό που θέλουν και που πραγματικά τους αφορά. Έχουν αποδείξει πως είναι ικανοί να καταστρέφουν τις κτηνώδεις επιδιώξεις του κράτους.

Ξέρουν πως κάθε διαπραγμάτευση θα οδηγήσει έτσι κι αλλοιώς σε χειρότερες συνθήκες, αφού η προσδοκία μιας ασφάλισης με ουσιαστικούς και ανθρώπινους όρους δεν πρόκειται να υπάρξει μέσα στο σύστημα υποδούλωσης και αφανισμού της ανθρωπινότητας. Άλλωστε οι αγώνες για «καλύτερη και δικαιότερη ασφάλιση» αποτελούν αποδοχή της κυριαρχίας του κράτους και του κεφαλαίου.

ΟΥΤΕ «ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟΙ», ΟΥΤΕ ΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΙ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΙ ΚΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ

ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΗ ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΜΙΣΘΟΔΟΥΛΕΙΑ, ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Αθήνα 10 Δεκεμβρίου 2007        Συσπείρωση Αναρχικών
[Η προκήρυξη αυτή μοιράστηκε στην πορεία για το "ασφαλιστικό" που έγινε στην Αθηνα το Δεκέμβριο του 2007]