Χαιρετισμός του Σαράντου Νικητόπουλου στην συναυλία στην πλατεία Εξαρχείων, ενάντια στην κρατική καταστολή.

«Μην φοβάσαι τους ανέμους της αντιξοότητας. Να θυμάσαι: ο χαρταετός υψώνεται ενάντια στον άνεμο, όχι μαζί του.» (Ανώνυμος)



Μια απλή βόλτα στους δρόμους της πόλης και μια στοιχειώδης αντίληψη της επικαιρότητας φτάνουν για να πείσουν και τον πλέον αδαή ότι διανύνουμε μια περίοδο τερατώδους αύξησης της καταστολής. Η αστυνομική κατοχή, οι εξευτελιστικοί έλεγχοι, το όργιο παρακολουθήσεων, οι πυροβολισμοί, οι δολοφονίες, οι μαζικές «προληπτικές» προσαγωγές, το οργανωμένο ψεύδος των κατευθυνόμενων ΜΜΕ, οι διώξεις και οι προφυλακίσεις αγωνιστών, αποτελούν πλέον κομμάτι της καθημερινότητας και ουσιαστικό σκοπό έχουν την εμπέδωση του «αισθήματος ασφαλείας» (αυτού που εκτελεί με 9 σφαίρες περαστικούς) και την αποτροπή των κοινωνικών αγώνων σε μια περίοδο όξυνσης των κοινωνικών εντάσεων.

Όσο και αν ακούγεται παράδοξο, η κατακόρυφη αύξηση της έντασης της συστημικής βίας, φανερώνει την αμηχανία –αν όχι τον πανικό- των εξουσιαστών. Το ηθικά και πολιτικά χρεωκοπημένο καθεστώς της «ψευδοδημοκρατίας» βρίσκεται σε φάση άμυνας και ανασυγκρότησης. Βασικός στόχος της καταστολής είναι το μυαλό όσων αγωνίζονται.

Πρέπει όλοι να πιστέψουμε ότι δεν έχουμε καμια τύχη , ότι το κράτος μπορεί να μας τσακίσει ανα πάσα ώρα και στιγμή, όποτε το επιλέξει. Όσο όμως το μυαλό παραμένει ελεύθερο, καθαρό και δυνατό, η καταστολή δεν μπορεί παρά να είναι μια σαπουνόφουσκα που θα σκάσει στα μούτρα των εκφραστών και των πολιτικών εμπνευστών της. Στο χέρι μας είναι μα δημιουργήσουμε εκείνους τους όρους που θα νικήσουν την καταστολή στους δρόμους. Μακρυά από την εσωστρέφεια, με όπλα την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση, τον αλληλοσεβασμό, να ανοιχτούμε στα κομμάτια της κοινωνίας που αγωνίζονται, στηρίζοντας και δημιουργώντας πολύμορφα αγωνιστικά συγκρουσιακά εγχειρήματα.

Όσον αφορα τη γειτονιά των εξαρχείων που έχει γνωρίσει ουκ ολίγες κατασταλτικές παρελάσεις και έχει βιώσει στο πετσί της την αστυνομική βία, έχει χτυπηθεί από το κατευθυνόμενο πρεζεμπόριο και αποτελεί το κόκκινο πανί και τον πρώτο στόχο κάθε αστυνομικοπολιτικού «εγκεφάλου», συνεχίζει να αντιστέκεται και θα συνεχίσει…Δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αλλιώς όσο το αίμα του Μιχάλη και του Αλέξη είναι εκεί για να θυμίζει έναν κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όσο η ατομική μνήμη του καθενός μας και η συλλογική μνήμη όλων μας έχει να θυμάται όμορφες και άσχημες στιγμές από αυτούς τους δρόμους…

Σας χαιρετώ όλους, φίλους και συντρόφους, γνωστούς και άγνωστους και κλείνω με ένα στίχο από «Γενιά του Χάους» για την καταστολή:

«Στο αίμα μια εξέγερση μπορείς να καταπνίξεις, μ’ αυτό που έχουμε μέσα μας πότε δε θα το σβήσεις».



Σαράντος Νικητόπουλος

ΣΤ’ πτέρυγα, φυλακές Κορυδαλλού