Κάλεσμα στην σημερινή γενική απεργία 29/6 από την KΟΚΚΙΝΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ

Όλοι στη γενική απεργία την Τρίτη 29/6
Συγκέντρωση 11 π.μ. στο Μουσείο Είμαστε λίγες ώρες πριν την γενική απεργία της Τρίτης. Μπροστά μας έχουμε ένα ασφαλιστικό που στην κυριολεξία δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Πέρα από τις άπειρες μικρολεπτομέρειες ένας είναι ο κεντρικός άξονας. Το κράτος δεν εγγυάται πλέον για τίποτα. Όχι μόνο για την επικουρική, αλλά ούτε καν για τη βασική (τα περιβόητα 360 ευρώ). Όσο για την αναλογική αυτή από 70% του μισθού στα 35 χρόνια πέφτει για το ίδιο διάστημα στα 30% και όχι του μισθού των τελευταίων 5 χρόνων αλλά όλου του εργάσιμου βίου. Η βασική των 360 ευρώ θα μειώνεται και αυτή “κατά 1/200 για κάθε μήνα που υπολείπεται για τη συμπλήρωση του ορίου πλήρους συνταξιοδότησης” (Βήμα 27/6), ενώ οι επικουρικές θα δίνονται μόνο αν το επιτρέπουν τα αποθεματικά των επικουρικών ταμείων τα οποία είναι ήδη μείον. Σημειωτέον εδώ ότι η βασική των 360 ευρώ μπορεί να αναπροσαρμόζεται όχι μόνο προς τα πάνω, αλλά και προς τα κάτω με μια απλή κοινή υπουργική (Οικονομίας και Εργασίας) απόφαση, ή εν πάση περιπτώσει να μείνει στα 360 ευρώ για πάντα ή όσο “αντέχει” ο προϋπολογισμός. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πάμε για συντάξεις 300 και 400 ευρώ για ανθρώπους με 35 χρόνια δουλειά και μέσο μισθό στα 1000 ευρώ, όταν σήμερα για αυτά τα χρόνια η σύνταξη μαζί με το επικουρικό αγγίζει τις αποδοχές του τελευταίου μισθού.

Με το εργασιακό η κυβέρνηση γκρεμίζει το σύνολο του μεταπολεμικού εργατικού δικαίου. Πλέον δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις παρά μόνο μια γενική συλλογική σύμβαση κι αυτή πετσοκομμένη για τους νέους εργαζομένους. Όσο για την απελευθέρωση των απολύσεων μένει μόνο να δούμε τα επόμενα ρεκόρ που θα σπάνε το ένα πίσω από το άλλο.

Στο βαθμό που περάσουν οι ελεεινές αυτές διαρθρωτικές αλλαγές, τίποτα δεν θα θυμίζει πλέον τον κόσμο που ζούσαμε μέχρι τώρα. Αν για τους εργαζόμενους η προοπτική αυτή είναι εφιαλτική, για την άρχουσα τάξη, τους κλέφτες και τους κηφήνες είναι ο νέος καπιταλιστικός παράδεισος. Αυτό τους κάνει ακόμα πιο θρασείς. Οι εκπρόσωποι των βιομηχάνων, των εμπόρων, των εφοπλιστών και των τραπεζιτών δεν κρύβουν τη χαρά τους για την νέα εργασιακή ζούγκλα. Ήδη νιώθουν σαν τα αρπακτικά που θα ξεσκίσουν τα ανυπεράσπιστά θύματά τους. Η προκλητικότητά τους δεν έχει πλέον όρια. Στα κανάλια απειλούν όποιον τολμάει να υπερασπίζεται έμπρακτα τα δικαιώματά του. Η απειλές στο λιμάνι είναι μόνο η αρχή για το πώς σκέφτονται να αντιμετωπίσουν από δω και στο εξής τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Η απαίτησή τους να εφαρμοστεί ο νόμος δεν είναι απλώς μια προειδοποίηση, αλλά ένα τελεσίγραφο. Ή το βουλώνετε ή τσακίζουμε. Αυτό λένε ορθά κοφτά. Δεν θα υπάρχει κανένα έλεος. Συμπεριφέρονται ήδη σαν να μην έχουν απέναντί τους εργαζόμενους πολίτες με κοινωνικά, αστικά και πολιτικά δικαιώματα, αλλά δουλοπάροικους που θα πρέπει να υπηρετούν τα αφεντικά τους.

Αυτή είναι η κατάσταση και καλό είναι όποιος δεν το έχει να το συνειδητοποιήσει το συντομότερο δυνατό.

Η απεργία της Τρίτης όσο κι αν οι γραφειοκράτες την κήρυξαν για την τιμή των όπλων θα πρέπει να μετατραπεί σε μέρα μάχης για τη συνειδητή εργατική τάξη. Το μήνυμα πρέπει να είναι ξεκάθαρο και να φτάσει σε όλες τις γωνιές της Ευρώπης. Ειδικά τώρα που η Γαλλία, η Ιταλία, Η Ισπανία και η Πορτογαλία έχουν μπει σε μια περίοδο μαζικών απεργιακών κινητοποιήσεων για τους ίδιους ακριβώς λόγους με εμάς.

Όμως οι απεργίες από δω και πέρα, όπως και κάθε άλλη κινητοποίηση δεν μπορεί να είναι μια μίζερη επανάληψη της προηγούμενης. Απαιτείται εδώ και τώρα πολιτική κλιμάκωση του αγώνα. Η κυβέρνηση απειλεί ότι αν δεν ψηφιστεί το ν/σ για το ασφαλιστικό και το εργασιακό θα πάει σε εκλογές. Ας πάει όπου θέλει, και καλύτερα να πάει από κει που ‘ρθε. Η κυβέρνηση είτε ψηφιστεί το ν/σ, είτε όχι, πρέπει να φύγει. Με εκλογές και χωρίς εκλογές.

Το αν θα καταδικαστεί ο μισός πληθυσμός στην πείνα, αν θα πέσει σε μόνιμη ανεργία, αν θα αρρωσταίνει και δεν θα έχει περίθαλψη, αν θα γερνάει και δεν έχει σύνταξη, αν θα χάνει τα σπίτια του γιατί θα τα κατάσχουν οι τράπεζες, δεν θα αποφασιστεί σε καμία εκλογική διαδικασία. Το δικαίωμα επιβίωσης είναι ανώτερο από κάθε μνημόνιο, από κάθε χρέος, από κάθε ν/σ, από κάθε κυβέρνηση, από κάθε ψευτοπλειοψηφία.
Αρκετά με τους ψεύτες, τους λωποδύτες και τον αστικό υπόκοσμο. Κάτω τα ξερά σας κλέφτες από τα ασφαλιτικά ταμεία, τα επικουρικά και τις εισφορές μας. Ανένδοτος αγώνας ενάντια στην αστική αριστοκρατία και τα πολιτικά της τσιράκια. Κάτω η κυβέρνηση των τραπεζιτών και των εφοπλιστών Στάση πληρωμών του τοκογλυφικού χρέους. Να χρεοκοπήσουν οι τράπεζες και όχι ο απλός κόσμος. Τέρμα πια στις κυβερνήσεις τσιράκια των αφεντικών, τέρμα στο πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας, τέρμα στην ληστεία της εργατικής δύναμης.

Όμως δεν φτάνει ούτε αυτό. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε μπει πλέον σε μια φάση ανοιχτής ταξικής σύγκρουσης. Αυτή τη φορά το ματς θα λήξει με τη συντριβή της μιας ή της άλλης πλευράς. Καλώς ή κακώς δεν μπορεί να υπάρξει καμία επιστροφή στην πρότερη κατάσταση ισορροπίας.

Αν πραγματικά το εργατικό κίνημα, η αριστερά και όσοι αισθάνονται απέναντι από την κυβέρνηση, τα αφεντικά και όλο το σχετικό σινάφι θέλουν να βγουν ζωντανοί απ’ αυτή την αναμέτρηση πρέπει να αναλάβουν επιτέλους τις ιστορικές τους ευθύνες. Αν δεν θέλουμε τον καπιταλισμό που μας επιφυλάσσουν ας παλέψουμε τώρα για να τελειώνουμε με αυτή την παρακμή. Ας αποφασίσουμε ότι δεν τους έχουμε πια ανάγκη. Ας βγούμε ανοιχτά να το πούμε, με τρόπο ξεκάθαρο και αποφασιστικό. Μετά απ’ αυτούς υπάρχει λύση.

Μην περιμένουμε να πειστούν όλοι γι’ αυτό, δεν θα γίνει ποτέ. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει από λόγια. Μην περιμένουμε τις κάλπες. Αυτές πάντα βγάζουν το λιγότερο κακό. Καμία μεγάλη αλλαγή δεν ήρθε από κει. Ακόμα κι αυτοί που ψηφίζουν τα κόμματα εξουσίας δεν περιμένουν τίποτα από κει, παρά μόνο μερικές διευκολύνσεις. Εκεί εξαντλείται το πανηγύρι της κοινοβουλευτικής παρακμής. Μην προσπαθούμε να σώσουμε το πολιτικό σύστημα. Αυτό έχει ήδη χρεοκοπήσει, και γι’ αυτό δεν υπάρχει θεσμική διέξοδος. Και σε τέτοιες στιγμές ο δρόμος δίνει τη διέξοδο.

Αν πιστεύουμε ότι είμαστε σε μια τέτοια καμπή ας προχωρήσουμε χωρίς να κοιτάμε πίσω. Ας οργανωθούμε σ’ αυτή τη βάση. Έχουμε μπροστά μας ένα ζεστό καλοκαίρι και ένα καυτό φθινόπωρο. Αν όχι ας γίνουμε δουλοπάροικοι, και άξιοι της μοίρας μας.