Το κείμενο που διαβάστηκε εκ μέρους του Άρη Σειρηνίδη στην συναυλία στην πλατεία Εξαρχείων στις 25/06/2010 ενάντια στην κρατική καταστολή

Η αστική δημοκρατία ανέκαθεν προσπαθούσε να κρύψει την ταυτότητά της. Οι βαρύγδουπες συνταγματικές επιταγές για ελευθερία και ισότητα, οι πομπώδεις διακηρύξεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η πρόνοια για τους κοινωνικά αδύνατους, ακόμα και η επίκληση μιας επανάστασης ως ιδρυτικού μύθου, αποτέλεσαν το ιδεολογικό κέλυφος, εντός του οποίου το αστικό-δημοκρατικό κράτος διαχρονικά λείαινε και εκτόνωνε τις βαθιές ταξικές αντιθέσεις, που το ίδιο εξέφραζε. Η περιοδική όξυνση των αντιθέσεων αυτών, η ένταση των συγκρούσεων, οι εξεγέρσεις, αλλά και οι εγγενείς αντιφάσεις του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος διαρρήγνυαν, κατά κανόνα, το ανθρωπιστικό επικάλυμμα του κράτους και αποκάλυπταν τον επίπλαστο και συγκυριακό χαρακτήρα της δημοκρατίας. Ήταν η στιγμή που η κρατική καταστολή, τόσο ως διαρκής απειλή όσο και ως πραγματικότητα, λάμβανε τη θέση της εκεί όπου οι υπόλοιποι χειραγωγικοί μηχανισμοί είχαν αποτύχει. Το κράτος απεκδυόταν τον μανδύα του κοινωνικού και αποκάλυπτε χωρίς αναστολές τον χαρακτήρα του, ως το κατεξοχήν εργαλείο ταξικής κυριαρχίας.

Ιδιαίτερα όσον αφορά το ελληνικό κράτος, η θέση του στον παγκόσμιο καταμερισμό, το έκανε να φέρει πολύ λιγότερα ανθρωπιστικά άλλοθι σε σχέση με τα ανεπτυγμένα καπιταλιστικά: από τον χωροφύλακα και τα πιστοποιητικά φρονημάτων της μεταεμφυλιοπολεμικής περιόδου, μέχρι τις ανύπαρκτες κοινωνικές δαπάνες, τη μίζα και την απάτη της σοσιαλιστικής διαχείρισης, το ελληνικό κράτος δεν κατόρθωσε ποτέ να κρύψει επιμελώς τον αντικοινωνικό χαρακτήρα του.

Δυσκολευόμενο παραδοσιακά να αποκτήσει κοινωνική νομιμοποίηση, το ελληνικό κράτος βρίσκεται σήμερα επιπλέον αντιμέτωπο με τη δημοσιονομική χρεοκοπία του. Σήμερα, που η μικροαστική φενάκη της καταναλωτικής ευμάρειας των δύο προηγούμενων δεκαετιών συντρίβεται μπροστά στα κύματα της φτώχειας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης, η ωμή, χωρίς προσχήματα, καταστολή έρχεται στην ημερήσια διάταξη: αφενός ως μέσο διαχείρισης της φτώχειας και αφετέρου ως μέσο εκδίκησης όσων τολμούν να αντιστέκονται. Το κράτος φυλακίζει, ακρωτηριάζει, δολοφονεί και εξωθεί αγωνιστές στο θάνατο. Μέσα στο εκδικητικό του μένος δεν μπορεί, ωστόσο, να κρύψει τον πανικό του μπροστά στο ενδεχόμενο μετατροπής της γενικευμένης κοινωνικής οργής σε κοινωνική εξέγερση.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους αιχμαλώτους μας, δίνουμε δύναμη στους λαβωμένους μας, τιμάμε τους νεκρούς μας και συνεχίζουμε!



Από τη φυλακή Κορυδαλλού, την απόλυτη έκφραση της κρατικής τρομοκρατίας, στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στη σημερινή εκδήλωση-οδόφραγμα ενάντια στην κρατική καταστολή, καθώς και στα Εξάρχεια, το διαχρονικό εργαστήριο του αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση.



Άρης Σειρηνίδης

Α’ πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού.