Κείμενο που διαβάστηκε στην συναυλία ενάντια στην κρατική καταστολή

Λείπουν ο Άρης και ο Σαράντος



Όλοι εμείς, ως συλλογικότητες άτομα και κάτοικοι των Εξαρχείων, βρισκόμαστε ξανά εδώ, στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε.

Αντιστεκόμενοι στις κατοχικές ορδές του Χρυσοχοίδη, αντιστεκόμενοι στην μαζική εισβολή του πρεζεμπορίου ως δεκανίκι και άλλοθι της καταστολής, ανοίξαμε την τακτική λαϊκή συνέλευση τα απογεύματα της Παρασκευής στην πλατεία, για συνεύρεση, συζήτηση και δράση.

Είμαστε λοιπόν πάλι εδώ, μπροστά στα ίδια προβλήματα. Παραμένουμε δυνατοί και πολλοί. Δεν είμαστε όμως όλοι.

Λείπουν προσωρινά από κοντά μας, ο Σαράντος Νικητόπουλος και ο Άρης Σειρηνίδης.

Συλληφθέντες σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, κατηγορούμενοι για διαφορετικές υποθέσεις, βρίσκονται και οιδύο τον τελευταίο καιρό προφυλακισμένοι στις φυλακές Κορυδαλλού.

Κοινό σημείο των δύο, η στοχοποίηση τους από τις αρχές λόγω της συνεπούς και πολυετούς παρουσία τους στα πεδία και τις διαδρομές των κοινωνικών αγώνων.

Ένα από τα σημεία αυτής της διαδρομής είναι η τοπική δράση όπου και συμπορευτήκαμε.

Ως γνήσια παιδιά των Εξαρχείων, ο Σαράντος και ο Άρης, με ολόλαμπρη και αναγνωρίσιμη παρουσία στην τοπική κοινωνία, μπήκαν πάντα μπροστά και βάδισαν πλάι μας παλεύοντας από κοινού για το αυτονόητο και εφικτό.

Χτίσαμε την αυτοοργάνωση στις γειτονιές διαρρυγνύοντας χαραμάδες ελευθερίας μέσα στις απρόσωπες και απάνθρωπες μητροπόλεις.

Διεκδικήσαμε τις δικές μας ζωές στα δικά μας χέρια. Επιχειρήσαμε την άμεση δημοκρατία μέσα από τις λαϊκές συνελεύσεις στη γειτονιά.

Καλέσαμε και καλεστήκαμε από την ανυπέρβλητη ιστορικότητα των Εξαρχείων.

Γνωρίζουμε πως η απώλεια είναι σημαντική και δυσαναπλήρωτη.

Οφείλουμε όμως νασυνεχίσουμε και γι’ αυτούς, να παλέψουμε και να δημιουργήσουμε όσα έχουμε υποσχεθεί.

Οφείλουμε να παλέψουμε και από αυτό το μετερίζι για την άμεση απελευθέρωση τους.

Τους αγαπάμε και τους περιμένουμε.

Για τον Άρη.

Για τον Σαράντο.

«Που είναι ωραία παιδιά , δικά μας»


Κάτοικοι Συλλογικότητες και άτομα από τα Εξάρχεια