Κείμενο που μοιράστηκε μετά από την απαλλοτρίωση αγαθών πρώτης ανάγκης από super market στο Παγκράτι.

Αν μέχρι χτες… τα «αυτονόητα» (8ωρο, μισθός, ασφάλιση, περίθαλψη κ.α) που κερδήθηκαν με αγώνες έγιναν για τον καπιταλισμό το άλλοθι για να κατοχυρώσει θεσμικά μια κατ επίφαση ισορροπία μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων και να νομιμοποιήσει στις συνειδήσεις μας τον εκβιασμό της μισθωτής εργασίας,

κι αν μέχρι σήμερα… οι «ευκαιρίες» κοινωνικής ανέλιξης και το όνειρο του καταναλωτισμού κατάφεραν να μας βουλιάξουν στην αποξένωση, τον ατομικισμό και τη απάθεια απέναντι στην αυξανόμενη εντατικοποίηση της εργασίας και του κοινωνικού ελέγχου,

εδώ και τώρα…το καπιταλιστικό σύστημα με πρόφαση την κρίση μέσα από τους πολιτικούς και οικονομικούς εκφραστές του δε διστάζει να πετάξει την προβιά του «κράτους πρόνοιας» και να δείξει se όλους μας πλέον τα δόντια του. Δε χρειάζεται λοιπόν μια χούντα για να μας τσακίσει. Η δημοκρατία τα καταφέρνει καλύτερα. Με την προπαγάνδα περί απαιτούμενων «θυσιών για το εθνικό συμφέρον» και με την επιβολή του καπιταλισμού, των κρίσεων του και των «μοναδικών λύσεων» του ως μονόδρομου οργάνωσης της κοινωνικής ζωής και της παραγωγής, οι κρατούντες θέλουν να μας αναγκάσουν και πάλι σε σιωπή, να πετύχουν την κοινωνική εμπέδωση του φόβου και της μοιρολατρίας. Ελπίζουν ότι θα μάθουμε να τη βγάζουμε με τα ψίχουλα που μας πετάνε (αυτά που αποκαλούν μισθούς ή συντάξεις) και ότι θα υπομείνουμε το μαρτύριο της επιβίωσης προσδοκώντας τη μεταθανάτιο ζωή.

Ιδού η ευκαιρία!

Δε θα μοιραστούμε τη φτώχιά μας.

Να μοιραστούμε το πλούτο που μας κλέβουν καθημερινά!

Η απαλλοτρίωση αγαθών πρώτης ανάγκης που μόλις έγινε στο σούπερ μάρκετ «sklavenitis» tou pagratiou και το μοίρασμα τους στην παρακείμενη λαϊκή είναι ένα δείγμα της ανάγκης μας να επικοινωνήσουμε, να συναποφασίσουμε και να δράσουμε. Από τη μια θέλουμε να καταφέρουμε μικρά χτυπήματα στον εχθρό, να αμφισβητήσουμε με απλούς τρόπους και μέσα την παντοδυναμία του κι από την άλλη να στείλουμε ένα σινιάλο αλληλεγγύης στους «από τα κάτω» αποδεικνύοντας ότι η συντροφικότητα και η συλλογική δράση ανοίγουν δρόμους αντίστασης και ζωής.

Η εν λόγω κίνηση αναμφισβήτητα δεν αποτελεί κλοπή. Κλοπή είναι αυτό που υφίσταται ο εργάτης, είτε αυτός που παράγει τα προϊόντα, είτε αυτός που τα συσκευάζει, τα αποθηκεύει ή τα πουλά, για να κερδίσει έναν πενιχρό μισθό που ίσα ίσα επαρκεί για να τα προμηθευτεί και πάλι από τα πολυτελή ράφια των σούπερ μάρκετ. Πρόκειται για τον διαρκή κύκλο εκμετάλλευσης της εργατικής μας δύναμης για να αυξάνουν τα αφεντικά όλο και περισσότερο τα κέρδη τους, με εμάς να δουλεύουμε αδιάκοπα υπό το εκβιασμό των λογαριασμών, του ενοικίου, των υποχρεώσεων που τρέχουν. Κλοπή είναι τα επιτόκια των τραπεζών, η φούσκα του χρηματιστηρίου, οι μίζες των πολιτικών που γίνονται κότερα και βίλες….

Όσο για τη διανομή των προϊόντων, αυτή σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πράξη φιλανθρωπίας μιας και εχθρευόμαστε απόλυτα το ρόλο του σωτήρα. Προς αποφυγήν παρανοήσεων αυτό που θέλουμε να πούμε μέσα από μια τέτοια παρέμβαση είναι ότι τώρα πού οι αυταπάτες του «καπιταλιστικού θαύματος» καταρρέουν μια μια δεν πρέπει να καταρρεύσουμε κι εμείς μαζί τους, αλλά να αρπάξουμε την ευκαιρία και να αντεπιτεθούμε φτιάχνοντας το δικό μας «μηχανισμό αλληλοϋποστήριξης». Να στήσουμε δομές αντίστασης και αλληλεγγύης αλλά και δίκτυα επικοινωνίας σε εργασιακούς χώρους, σχολεία, πανεπιστήμια. Να πάρουμε πρωτοβουλίες ως εργαζόμενοι, να μη μείνουμε στους ψιθύρους και τη γκρίνια. Από τη δημιουργία αυτόνομων σωματείων βάσης όπου κάθε απόφαση, από κατάληψη και απεργία μέχρι όποια άλλη προοπτική αγώνα, θα μας εμπεριέχει, μέχρι τη δημιουργία συνελεύσεων σε κάθε γειτονιά που θα συζητάμε και θα αποφασίζουμε ισότιμα χωρίς καθοδηγητές και αρχηγούς. Από την συλλογική επιβολή μείωσης τιμών μέχρι τη μαζική απαλλοτρίωση αγαθών, από την συλλογική απαίτηση των ενοίκων για ρίξιμο του ενοικίου μέχρι την κατάληψη εγκαταλελειμμένων κτιρίων και την οργάνωση συλλογικών κουζινών, από την μαζική στάση πληρωμών στα μεταφορικά μέσα μέχρι τους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ και μέχρι τη διαμόρφωση δομών ελεύθερης προσφοράς υπηρεσιών όπου θα μπορέσουμε να πειραματιστούμε με την ιδέα της αναμεταξύ μας κατάργησης της εμπορευματικής σχέσης. Όλοι μαζί θα ψηλαφίσουμε τα όρια των δυνατοτήτων μας, γιατί είμαστε εμείς που καλούμαστε να τα ξεπεράσουμε αν θέλουμε να επανακτήσουμε τη ζωή μας.



ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟΣ

ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ Ο,ΤΙ ΜΑΣ ΚΛΕΒΕΙ ΤΗ ΖΩΗ

Απεργοί - απαλλοτριωτές