Επαναοικειοποίηση του εγκαταλειμένου 12ου δημοτ. σχολείου Θεσ/νίκης

Καλούνται όλοι οι αλληλέγγυοι/αλληλέγγυες να στηρίξουν το εγχείρημα απελευθέρωσης του κτιρίου του 12ου δημοτ. σχολείου Θεσ/νίκης (Βασ. Γεωργίου με Μπιζανίου, στ. Ευζώνων) για την δημιουργία ελεύθερου κοινωνικού χώρου ελευθεριακής παιδείας. Η παρουσία όλων είναι απαραίτητη αυτές τις πρώτες κρίσιμες ώρες. Ακολουθεί το κείμενο που θα μοιράζεται στη γειτονιά.

Μετά την ανοιχτή συνέλευση που θα πραγματοποιηθεί στις 17.00 θα ακολουθήσει ρεμπέτικο γλέντι.



Ζω; Είμαι ένας νέος άνθρωπος και το μόνο που έχω να θυμάμαι είναι να μεγαλώνω δίνοντας εξετάσεις. Εξετάσεις για να σπουδάσω, για να δουλέψω, για να δημιουργήσω φίλους, οικογένεια και τελικά, εξετάσεις για μια καλύτερη ζωή που δεν θα έρθει ποτέ.



Ζω; Είμαι μια μάνα που η δουλειά δεν μ' αφήνει να βλέπω τα παιδιά μου και κάθε πρωί ξυπνάω με την αγωνία του αν θα υπάρχει για μένα εργασία την επόμενη μέρα, με το φόβο του να μην πάθω κάτι γιατί η ασφάλισή μου είναι αβέβαιη και με το άγχος του κατά πόσο θα δω ποτέ σύνταξη.



Ζω; Είμαι ένας ηλικιωμένος συνταξιούχος που έδωσα ψυχή και αίμα δουλεύοντας και τώρα αντί να απολαύσω τα χρόνια που μου έμειναν, βλέπω ότι με αντιμετωπίζουν σαν βάρος κι εμπόδιο για τους υπόλοιπους. Παρατηρώ τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής να χάνονται και νιώθω ανήμπορος να αφήσω κι εγώ κάτι στα παιδιά μου.



Ζω; Είμαι ένας ξενιτεμένος μακρυά από τον τόπο που γεννήθηκα, είτε μεγαλωμένος σε συνθήκες βίας, μίσους, φόβου, ανέχειας και εξαθλίωσης ή διωγμένος από ένα σύστημα που δεν μου αφήνει επιλογές κι ευκαιρίες σπουδών, εργασίας και ποιότητας ζωής. Προσπαθώ να προσαρμοστώ και να λειτουργώ αρμονικά με τους υπόλοιπους γύρω μου, όμως σε αυτόν τον αγώνα, είμαι τελείως μόνος.



Ζω; Είμαι ένα παιδί που δεν μπορώ να παίξω, να επικοινωνήσω και να αγαπήσω. Δεν έχω χρόνο να φερθώ αυθόρμητα, να εξερευνήσω τον εαυτό μου και τον κόσμο, να μεγαλώσω ανθρώπινα. Και όλοι εσείς, οι μεγάλοι, έχετε πάρει την τύχη μου στα χέρια σας, παίζετε με το μέλλον μου και για το δικό σας όφελος, μου έχετε στερήσει ό,τι πολυτιμότερο έχω: τις επιλογές μου...



Τελικά “ζω” σημαίνει απλώς αναπνέω; Τρέφομαι; Κοιμάμαι; Δεν υπάρχει χώρος στην σύγχρονη ζωή για έννοιες όπως “ονειρεύομαι”, “θέλω”, “αποζητώ”, “αισθάνομαι”;



- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -



Κρίση, οικονομική κρίση, κρίση θεσμών και αξιών. Τα ακούμε παντού και το βιώνουμε. "Κάθε πέρσι και καλύτερα". Όμως η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, παρόλο που το οικονομικό είναι αυτό που βιώνουμε πιο άμεσα και έντονα, αυτήν την στιγμή. Η κρίση είναι βαθύτερη και αφορά όλη την κοινωνία, τις σχέσεις μας, τις επιλογές μας, την καθημερινότητά μας, τις θυσίες που κάνουμε, τον ετεροπροσδιορισμό και τους εξαναγκασμούς που δεχόμαστε.

Η κρίση αυτή όμως, δεν ήρθε από μόνη της. Και ήρθε με την δική μας ανοχή. Ήρθε από τους θεσμούς που καθιερώθηκαν, υποτίθεται για να κάνουμε την ζωή μας καλύτερη, οι οποίοι εξελίχθηκαν σε δεσμά της κοινωνίας, αφού δεχθήκαμε την λειτουργία τους αναντίρρητα. Θεσμοί που σχεδόν από το ξεκίνημά, εξυπηρετούσαν καθαρά μόνο τα δικά τους συμφέροντα. Από πότε η κερδοφορία των τραπεζών ωφελούσε εμάς; Από πότε το δικαστικό σύστημα προστάτεψε τους αδύνατους και τους μη έχοντες; Από πότε οι επιχειρήσεις νοιάστηκαν για τις ανάγκες μας; Από πότε οι πολιτικοί (οι ίδιες 10-15 οικογένειες) εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα της κοινωνίας ή βοήθησαν στην ανάπτυξη ενός εκπαιδευτικού συστήματος που θα δημιουργεί ελεύθερους και αυτόνομους ανθρώπους; Από πότε τα ΜΜΕ προασπίστηκαν την αντικειμενική αλήθεια και την πλήρη, αμερόληπτη ενημέρωση; Από πότε η αστυνομία μας προστάτεψε από αυτούς που καπηλεύονται τις ζωές μας; Αντίθετα προστάτευε με ζήλο όλους τους παραπάνω. Η λειτουργία όλων αυτών των θεσμών, επί τόσα χρόνια λοιπόν, είναι αυτή που έφερε την κρίση, την οποία πληρώνουμε εμείς τώρα.

Μέσα σε αυτούς τους θεσμούς είναι και η εκκλησία, η οποία έχοντας ήδη μια τεράστια περιουσία, είναι συνένοχη στην δημιουργία και συντήρηση ενός χρεοκοπημένου διεφθαρμένου συστήματος, το οποίο οδήγησε στην κοινωνική εξαθλίωση που σήμερα βιώνουμε. Ζητάει από τον κόσμο να μετανοεί για τις αμαρτίες του, η ίδια όμως δεν φαίνεται να μετανοεί για τις διαπλοκές της σε σκάνδαλα μαζί με πολιτικούς και μεγαλοκαρχαρίες. Διαπλεκόμενη με πολιτικούς, λεηλάτησε δημόσιες εκτάσεις (βλέπε Βατοπέδι), διαπλεκόμενη με επιχειρηματίες η ηγεσία της απολάμβανε ταξίδια πολυτελείας δώρο των επιχειρηματιών, λειτουργούσε και λειτουργεί ως ένας κερδοσκοπικός οργανισμός, που χρησιμοποιεί το υποτιθέμενο φιλανθρωπικό της έργο ως βιτρίνα, όπως κάνουν άλλωστε και πολλοί άλλοι “φιλάνθρωποι επιχειρηματίες”. Ο εκκλησιαστικός πλούτος και περιουσία είναι μια ζωντανή πρόκληση, σε μια εποχή που η εξουσία προχώρησε στην επικύρωση ενός δυσβάσταχτου δανείου, που στην πραγματικότητα μοιάζει με κατοχικό καθεστώς, που επέβαλλαν οι τραπεζικοί και επιχειρηματικοί άρπαγες. Και τώρα, την ώρα της κρίσης, η εκκλησία όχι μόνο δεν προσφέρει οικειοθελώς τον πλούτο της, όπως υποστηρίζει ένεκα του φιλανθρωπικού χαρακτήρα της, όχι μόνο παραμένει αλώβητη και προστατεύεται από πολιτεία και κράτος, αλλά συνεχίζει να θέλει να κερδοσκοπεί. Να κερδοσκοπεί εις βάρος της κοινωνίας αλλά και υπόλοιπων θεσμών, τους οποίους η ίδια λέει πως προασπίζεται. Θεσμοί όπως η εκπαίδευση και η παιδεία.

Είναι γνωστή η δράση της, ώστε το νεοκλασσικό κτίριο όπου στεγαζόταν το 12ο δημοτικό σχολείο να χαρακτηριστεί ως ακατάλληλο, ένα επιχειρηματικό τρικ το οποίο θα απέφερε μεγαλύτερο κέρδος στην εκκλησία, αφού σε κάθε άλλο ιδιώτη πέραν του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων το ποσό του ενοικίου θα ήταν υπερπολλαπλάσιο. Ή το μεγαλεπήβολο σχέδιό της να γίνει το κτίριο αντικείμενο ανταλλαγής, σε μια συμφωνία με τον Δήμο Θεσσαλονίκης, ώστε να αποκτήσει η εκκλησία κι άλλα κτίρια στο κέντρο της πόλης. Και όλα αυτά ενώ υπάρχει μεγάλη αναγκαιότητα για σχολείο στην γειτονιά, τόσο σαν χώρος εκπαίδευσης, όσο και σαν ένας χώρος ανοιχτός, ελεύθερος και ασφαλής για να παίζουν τα παιδιά.

Απέναντι σε όλους αυτούς τους θεσμούς που συστηματικά μας καταπιέζουν, καθορίζουν τις ζωές μας και μας στερούν ότι έχουμε ανάγκη, η μόνη ουσιαστική επιλογή που έχουμε είναι η αμφισβήτησή, τόσο στην θεωρία όσο και στην πράξη. Μήπως ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε κατά πόσο είναι πραγματικά χρήσιμοι σε εμάς όλοι αυτοί οι θεσμοί; Παράλληλα όμως, πρέπει να πάψουμε να περιμένουμε από αυτούς. Είναι καιρός επιτέλους να διεκδικήσουμε και να προβούμε σε πράξεις που φέρνουν πιο κοντά τους στόχους, τα όνειρα και την ικανοποίηση των αναγκών μας.

Άλλωστε παρόμοιες κινήσεις έχουν ήδη πραγματοποιηθεί με επιτυχία στο εξωτερικό, ενώ τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν και στην Ελλάδα. Απλός κόσμος, σπρωγμένος από τις ανάγκες του ξεκινάει να τις ικανοποιεί, ενάντια σε θεσμούς και νοοτροπίες, αψηφώντας τις αναπόφευκτες δυσκολίες κάθε τέτοιου εγχειρήματος.



·Συνελεύσεις γειτονιάς: Συκεών (ξήλωμα τηλεφωνικών κεραιών), Τούμπας, Άνω Πόλης, Καλαμαριάς

·Κατάληψη Ε.Υ.Α.Θ από πολίτες σαν αντίδραση στην ιδιωτικοποίηση του νερού ως κοινωνικό αγαθό

·Επιτροπές κατά της ακρίβειας: Κατάργηση διοδίων, ελεύθερη είσοδος στα μέσα μαζικής μεταφοράς


·Κίνηση Πολιτών κατά του λιθάνθρακα

·Κατάληψη του Βοτανικού Κήπου στην Αθήνα και αξιοποίησή του από πολίτες για καλλιέργειες, ελεύθερα μαθήματα, πολιτιστικές εκδηλώσεις, εικαστικές εκθέσεις κ.α

·Αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο Ναβαρίνου και Χ. Τρικούπη στην Αθήνα

·Κατάληψη γης από πολίτες στο πάρκο Τρίτση στην Αθήνα με την ονομασία ''Αγρός''



Μία ανάλογη κίνηση στην Θεσσαλονίκη, με έντονο χαρακτήρα αντίστασης και ελευθερίας, που στόχο είχε την απελευθέρωση και επαναδιαπραγμάτευση του αγαθού της Παιδείας, είναι ο Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος buena Ventura. Πραγματοποιώντας πληθώρα μαθημάτων, με πυξίδα την ελευθεριακή μάθηση και την συμμετοχική διδασκαλία, διοργανώνοντας ποικίλες εκδηλώσεις εκπαιδευτικού, ενημερωτικού, πολιτιστικού κι όχι μόνο ύφους, τα τελευταία 2 χρόνια λειτούργησε με επιτυχία στο κέντρο της πόλης.

Και πλέον, με οδηγό την εμπειρία μας από αυτό το επιτυχημένο εγχείρημα, αλλά παράλληλα αναγνωρίζοντας την ανάγκη ύπαρξης ενός σχολείου, αμφισβητούμε στην πράξη τους θεσμούς και τις απαγορεύσεις και ερχόμαστε να απελευθερώσουμε τον χώρο από οικονομικά και μικροπολιτικά συμφέροντα, σε μια προσπάθεια δημιουργίας ενός ανοιχτού και ελεύθερου κοινωνικού κέντρου. Μάλιστα κάνουμε ακόμα ένα βήμα, αμφισβητώντας την μορφή του εκπαιδευτικού συστήματος, της στείρας γνώσης, της παπαγαλίας, του ανταγωνισμού και της αντίληψης της παιδείας ως εμπόρευμα. Παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας και διεκδικούμε κάτι καλύτερο για την ζωή μας, αλλά και την ζωή των επόμενων από εμάς. Όλοι μαζί, αναλαμβάνουμε την διαχείριση του 12ου Δημοτικού Σχολείου (Βασ. Γεωργίου/συνέχεια Βασ. Όλγας με Μπιζανίου, στάση Ευζώνων) και το μετατρέπουμε με την συμμετοχή και την βοήθεια όλων, σε ένα κέντρο ελεύθερης μόρφωσης, ελεύθερης παιδείας, σε έναν χώρο ελευθερίας. Καλούμε όλους να συμμετέχουν σε αυτή την προσπάθεια, που σήμερα παρά ποτέ κρίνεται αναγκαία για την επιβίωση, όχι μόνο των ελεύθερων ιδεών, αλλά και των ίδιων μας των εαυτών.

Δημιουργούμε ένα σχολείο όπως θα το θέλαμε όταν ήμασταν παιδιά. Ένα σχολείο που δεν είναι καταπιεστικό, που μας διδάσκει ουσιαστικά όλα αυτά που μας ενδιαφέρουν, που προωθεί την συντροφικότητα, την συνεργασία και την αλληλεγγύη, που χωράει τα όνειρά μας διότι ξεκινάει από αυτά. Σε αντίθεση με τους υπάρχοντες θεσμούς, δεν έχουμε έτοιμες λύσεις, γιατί στις έτοιμες λύσεις δεν χωράνε παρά ελάχιστοι. Αντίθετα θα προχωρήσουμε όλοι μαζί, ανακαλύπτοντας και εξερευνώντας τι θέλουμε τι μας ταιριάζει, τι θρέφει τα οράματά μας, τι εν τέλει μας κάνει ευτυχισμένους κι ελεύθερους.

Θεσπίζουμε όλοι μαζί λοιπόν, ένα ζωντανό χώρο μάθησης, φαντασίας, πρωτοτυπίας, αξιοπρέπειας, πολιτικής αναζήτησης και πολιτιστικής έκφρασης, με όπλα μας την άμεση συμμετοχή και την άμεση δράση. Για αυτούς τους λόγους καλούμε όλους στη συνέλευση που θα πραγματοποιηθεί στις 5 Ιουνίου 2010 και ώρα 17:00, για να αποφασίσουμε όλοι μαζί πως θα επαναλειτουργήσουμε το σχολείο σύμφωνα με τις ανάγκες μας. Η εποχή των μεγάλων «θα» τελείωσε. Έφτασε η εποχή να μιλήσει η κοινωνία για τη ζωή της.



Τελικά διεκδικώ και αντιστέκομαι άρα ΖΩ





Πρωτοβουλία για την δημιουργία Ανοιχτού Κοινωνικού Κέντρου

για την Παιδεία και την Ελευθερία

Δράση για την Ελεύθερη Μάθηση και τη Μάθηση της Ελευθερίας