Κείμενο αλληλεγγύης στον Άρη Σειρηνίδη

Η φυλάκιση του Άρη Σειρηνίδη, που ακολούθησε τη σύλληψη του πριν από ένα περίπου μήνα είναι μια σημαντική ένδειξη της ποιοτικής αναβάθμισης της κρατικής καταστολής. Η αναβάθμιση αυτή αντιστοιχεί στην ολοένα και μεγαλύτερη ένταση των κοινωνικών αντιφάσεων στην Ελλάδα σήμερα.  

Η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε από το κράτος στη συγκεκριμένη «υπόθεση» σηματοδοτεί το πέρασμα στο στάδιο της προληπτικής καταστολής της κινηματικής δραστηριότητας, μιας πρακτικής που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια στα πιο ανεπτυγμένα κράτη της Δυτικής Ευρώπης και της Αμερικής. Η αποσαφήνιση των πτυχών της υποτιθέμενης «υπόθεσης Σειρηνίδη» για το λόγο αυτό έχει πρακτική αξία όχι μόνο για τη μάχη της απόσπασης αυτού του ομήρου από τα χέρια του κράτους το συντομότερο δυνατό αλλά και για το κίνημα συνολικά στη συγκεκριμένη στιγμή της εξέλιξης της ταξικής πάλης.

Τα νομικά στοιχεία και τα στοιχεία στρατηγικής που συνθέτουν την υπόθεση όπως στήθηκε από την πλευρά του κράτους είναι τα εξής:

· Η άμεση (ταυτόχρονη με τη σύλληψη του) έναρξη μιας αστυνομικής-μηντιακής επιχείρησης απόδοσης στον Άρη Σειρηνίδη μιας πράξης (ένοπλης ληστείας) για την οποία η αστυνομία και τα δικαστήρια ουδέποτε τον κατηγόρησαν επίσημα. Η ετοιμότητα του κρατικού-θεαματικού μηχανισμού για μια τέτοιου μεγέθους επιχείρηση χειραγώγησης και αιχμαλώτισης ενός ατόμου, η οποία στήθηκε σε real time, παρουσιάζεται για πρώτη φορά.

· Η περεταίρω κράτηση του στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ για τη διερεύνηση υποτίθεται αυτής της υπόθεσης για την οποία δεν υπήρχε καμία ένδειξη συμμετοχής του και ενώ, σύμφωνα με τη δικογραφία, δεν κατηγορούταν γι’ αυτή παρά μόνο για ένα πλημμέλημα (απλή οπλοκατοχή).

· Η οργανωμένη προσπάθεια εξευτελισμού του ιδίου (παρουσιάστηκε ότι ήταν ένας εξ’ αυτών που πυροβόλησαν εργαζόμενο στο Praktiker) και των οικείων του από μηντιακές πηγές ελεγχόμενες από την αστυνομία

· Η αναγκαστική για το κράτος καταφυγή στο βαρύ πυροβολικό της επίσημης επιστημονικοφανούς τρομοκρατίας: στην «έρευνα DNA». Το αποτέλεσμα αυτής της τακτικής ήταν η «ταύτιση» υλικού DNA (κινητού υλικού) που βρέθηκε σε κινητό αντικείμενο με υλικό DNA που βρέθηκε σε άλλο κινητό αντικείμενο που είχε επάνω του ο Άρης Σειρηνίδης.

· Η «αναβάθμιση» της νέας παντελώς αβάσιμης σύλληψης του (πάντα με βάση τη δικογραφία της υπόθεσης για την οποία τελικά επιλέχθηκε να κατηγορηθεί) και της αντιμετώπισης του από το κράτος με την εμπλοκή της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας.

· Η απόδοση ευθύνης στον Άρη Σειρηνίδη, μέσα από αυτή την κωμικοτραγική διαδικασία, για την υπόθεση του «τρελού με το σομπρέρο», παρότι ποτέ δεν είχε θεωρηθεί ύποπτος γι’ αυτήν την υπόθεση ενώ ακόμη και από το σχετικό τρομονόμο είναι σαφές ότι πρώτα πρέπει να προκύπτουν ενδείξεις συμμετοχής σε συγκεκριμένη υπόθεση και μετά να γίνεται η «επιστημονική» έρευνα DNA.

· Η επιλογή της υπόθεσης του «τρελού με το σομπρέρο» ως περεταίρω προσπάθεια εξευτελισμού ενός ατόμου γνωστού για τη συμμετοχή του σε κοινωνικά κινήματα.

Όλα αυτά δείχνουν ότι η σκευωρία θα προκαλέσει θυμηδία στο κρατικό δικαστήριο για το χονδροειδές της προσέγγισης των άλλων οργάνων του κράτους. Από την άλλη πλευρά επίσης και κυρίως δείχνουν την αναγκαιότητα για το κράτος της αύξησης της έντασης της καταστολής σήμερα, στην εποχή που το μόνο «επιχείρημα» που απομένει στο κράτος, τον πιο σημαντικό μηχανισμό αναπαραγωγής των καπιταλιστικών σχέσεων, είναι η καταστολή. 
Η φυλάκιση του Άρη Σειρηνίδη στις 7/5/2010 αποτελεί μόνο μία όψη της στρατηγικής της έντασης που ακολουθεί το κράτος μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη και η οποία αναβαθμίζεται ποιοτικά ενόψει του αναμενόμενου κινήματος. Το κίνημα ενάντια στην προσπάθεια επιβολής της αναδιάρθρωσης με το πιστόλι του ΔΝΤ στον κρόταφο της εργατικής τάξης είναι ο στόχος αυτής της στρατηγικής. Άλλες όψεις αυτής της εξελισσόμενης στρατηγικής όπως η διεμβόλιση του μπλοκ του ΕΕΚ από τους μηχανόβιους μπάτσους στις 6/12/2009, η διεμβόλιση του μπλοκ της Ταξικής Πορείας από την ίδια συμμορία στις 5/5/2010 και η εισβολή της συμμορίας αυτής την ίδια ημέρα στο Στέκι Μεταναστών και στην κατάληψη μιας αναρχικής ομάδας είναι εμφανώς συνδεδεμένες με τη φυλάκιση του Άρη Σειρηνίδη. Υπάρχουν, όμως, και άλλες όψεις της κατασταλτικής στρατηγικής όπως οι απολύσεις των απεργών στις δουλειές που κυριαρχεί η επισφάλεια και η αγωνιστική δραστηριότητα καθίσταται παράνομη, οι απολύσεις συνδικαλιστών επίσημων συνδικάτων, η άγρια καταστολή κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης στο δρόμο με αποτέλεσμα τραυματισμό διαδηλωτών από τα κρατικά όπλα, ειδικά το τελευταίο διάστημα μετά την κήρυξη του πολέμου της διεθνούς του κεφαλαίου ενάντια στο προλεταριάτο που ζει και εργάζεται (ή είναι άνεργο) στην Ελλάδα. Αυτές οι όψεις της καταστολής δεν είναι τόσο εμφανώς συνδεδεμένες με τη φυλάκιση του Άρη Σειρηνίδη και ο σκοπός του κράτους είναι να παραμείνουν ασύνδετες και τα διαφορετικά κομμάτια του κινήματος που αφορά η κάθε όψη της κατστολής να παραμείνουν ξένα μεταξύ τους. Η ένδειξη αλληλεγγύης στον αιχμάλωτο του κράτους Άρη Σειρηνίδη αλλά και σε κάθε αιχμάλωτο, σε κάθε απολυμένο απεργό, σε κάθε διωκόμενο συνδικαλιστή είναι αυτή που αποδεικνύει ότι συνδέονται μεταξύ τους οι εκφάνσεις της καταστολής και αποδυναμώνει την κρατική στρατηγική. Η μάχη για την απόσπαση αυτού αλλά και κάθε ομήρου από τα χέρια του κράτους έχει πρακτική αξία για το σύνολο του αντιφατικού κοινωνικού κινήματος και όχι μόνο για τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκει ο κάθε όμηρος. Το κράτος πρέπει να αναγκαστεί από το κίνημα να αφήσει ελεύθερο τον Άρη Σειρηνίδη ΤΩΡΑ και όχι όταν εκτίσει το 18μηνο του γιατί:

Α) Το κράτος δεν κρατάει όμηρο τον Άρη Σειρηνίδη γιατί είναι αναρχικός.
Αυτό το παραμύθι πουλάει στις υπόλοιπες πολιτικές τάσεις του κινήματος για να τις απωθήσει από την αλληλεγγύη στο πρόσωπο του. Πατώντας πάνω στις υπαρκτές και σημαντικές πολιτικές διαφοροποιήσεις μέσα στο αντιφατικό κίνημα προσπαθεί να διατηρήσει το διαχωρισμό της «ανεκτής διαμαρτυρίας» από την «δυναμική, επικίνδυνη, βίαιη» σε μια ιστορική στιγμή που το κίνημα γίνεται ολοένα και πιο δυναμικό και ο διαχωρισμός αυτός αποδεικνύεται μύθος. Αναφερόμενο συνεχώς μέσω των media στην πολιτική ταυτότητα του Άρη Σειρηνίδη, και δομώντας την κρατική ιδεολογία του αντι-αναρχισμού (όπως σε μια παλαιότερη ιστορική εποχή δομήθηκε από το κράτος την ιδεολογία του αντι-κομμουνισμού) και παρότι το κράτος αιχμαλώτισε τον Άρη Σειρηνίδη ενώ περπατούσε στο δρόμο προσπαθεί να συντηρήσει τους διαχωρισμούς ανάμεσα στα κινήματα αλληλεγγύης. Επίσης, εστιάζοντας στην πολιτική του ταυτότητα προσπαθεί να αποκρύψει την κοινωνική του δραστηριότητα, η οποία είναι γνωστή φυσικά μόνο στους άμεσους συντρόφους του στα κοινωνικά κινήματα που συμμετέχει και δεν πρόκειται ποτέ να αναφερθεί από τα μίντια. Με αυτά τα δεδομένα ήταν λογική η άμεση αντίδραση του ΕΕΚ στη σύλληψη του και η στήριξε του σε ανακοίνωση παρά τις προφανείς πολιτικές διαφωνίες.

Β) Το κράτος επιλέγει να παρουσιάσει τον Άρη Σειρηνίδη ως «τρομοκράτη» γιατί βρίσκεται στο στάδιο διεύρυνσης της απόδοσης αυτού του χαρακτηρισμού σε πρακτικές που δεν συγκαταλέγονταν ως τώρα στα κλασσικά τρομοκρατικά του σενάρια. Η δράση του Άρη Σειρηνίδη σε ανοικτές κινηματικές διαδικασίες και δράσεις όπως η τοπική δράση στα Εξάρχεια, η οποία συμπεριλαμβάνει έντονη και δυναμική δραστηριότητα ενάντια στην καταστολή που ασκείται από τον αστυνομικό στρατό κατοχής στην περιοχή αυτή, και η αλληλεγγύη στους μετανάστες χωρίς χαρτιά, είναι αυτά που τίθενται στο στόχαστρο.

Γ) Το κράτος με την υπόθεση αυτή αποκαλύπτει ότι πλέον η ενοχή και η αθωότητα, παύει να έχει τη διάσταση που είχε στο αστικό δίκαιο το οποίο απεικονίζει την προηγούμενη κατάσταση των ταξικών σχέσεων. Η ενοχή πια ταυτίζεται με την ίδια τη συμμετοχή στο κίνημα. Αυτή ακριβώς η κατάσταση είναι αναγκαίο να γίνει άμεσα ορατή από όλα τα κομμάτια του κινήματος αλληλεγγύης στους αγωνιστές που υφίστανται κρατική ή εργοδοτική καταστολή. Το ευρύτερο κίνημα αλληλεγγύης είναι αναγκαίο να αποσυνδεθεί εντελώς από τη διάκριση αθωότητας/ενοχής. Ο Άρης Σειρηνίδης δεν είναι ούτε ένοχος, ούτε αθώος. Ο Άρης Σειρηνίδης δεν είναι επικίνδυνος ως άτομο, επικίνδυνες είναι οι συντροφικές σχέσεις του και οι πρακτικές του κινήματος στο οποίο συμμετέχει. Είναι ένας αγωνιστής επικίνδυνος για το κράτος, στο βαθμό που είναι επικίνδυνος κάθε ένας που συμμετέχει σε μια ανοιχτή τοπική συνέλευση, στο κίνημα αλληλεγγύης σε φυλακισμένους αγωνιστές και στους μετανάστες, σε διαδηλώσεις, σε αφισοκολλήσεις.

Δ) Το κράτος μέσω της στρατηγικής φυλακίσεων όπως αυτή του Άρη Σειρηνίδη επιδιώκει να οδηγήσει το κίνημα σε εσωστρέφεια και να το εγκλωβίσει σε μια επιβαλλόμενη αντικατασταλτική προοπτική. Το κράτος, φυσικά, δεν μπορεί να φυλακίσει όλους τους αγωνιστές. Μπορεί όμως να φυλακίσει έναν ικανό αριθμό με βάση τους δικούς του υπολογισμούς και να ποντάρει στις αντιφάσεις του κινήματος με σκοπό να στρέψει κάθε κομμάτι του κινήματος σε αποσυνδεδεμένες μεταξύ τους πρακτικές αντι-καταστολής. Έτσι το κράτος επιδιώκει την περιστολή της κινηματικής δραστηριότητας και περιθωριοποίησης των δραστήριων αγωνιστών και των συντρόφων τους ανάγοντας τους σε «παρακολουθούμενους επίδοξους τρομοκράτες».

Για όλους αυτούς τους λόγους έχει πρακτική αξία να παλέψουμε ο καθένας από τη δική του σκοπιά και με το δικό του τρόπο για την άμεση απελευθέρωση του αιχμάλωτου του κοινωνικού πολέμου Άρη Σειρηνίδη.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ