ΜΑΘΗΤΗΣ-ΣΚΛΑΒΟΣ,ΣΧΟΛΕΙΟ-ΦΥΛΑΚΗ

Αναρωτήθηκα καθώς διάβαζα το κείμενο για το «ενιαίο» «πρότυπο» σχολείο: για ποιο πράγμα μας καλούν να συζητήσουμε; Προς τι αυτή η υποκριτική επίφαση δημοκρατικότητας για μια επικυρωμένη απόφαση η οποία είναι αναμφισβήτητα για το ‘’καλό των παιδιών μας’’; Άλλωστε ποτέ ρωτήθηκαν οι γονείς για την εκπαιδευτική διαδικασία; Οι γονείς είναι καλοί ταξιτζήδες, ξέρουν να λύνουν με τις ώρες φωτοτυπίες, να πηγαίνουν τα παιδιά σε φροντιστήρια, δραστηριότητες, πάρτι, κρουαζιέρες… δεν γνωρίζουν, ωστόσο, το καλό των παιδιών τους. Το καλό των παιδιών το ‘’γνωρίζει’’ το υπουργείο του νέου σχολείου.

Το υπουργείο λοιπόν γνωρίζει ότι όταν οι γονείς δούλευαν 8ωρο τα παιδιά έπρεπε να δουλεύουν 4-5 ώρες. Τώρα που οι γονείς δουλεύουν 10-12 ώρες τα παιδιά πρέπει να δουλεύουν 8-10 ώρες… του χρόνου βλέπουμε. Έτσι το αφεντικό δεν θα ‘χει να ακούει τη γκρίνια των αγχωμένων γονιών που δεν έχουν που να αφήσουν τα παιδιά τους. Αφού θα ‘ναι ήρεμο το αφεντικό θα ‘ναι ήρεμο το και υπουργείο. Γκέγκε;

Αυτό εννοούν όταν μας λένε ότι υπάρχει «κοινωνική ανάγκη» για ένα νέο σχολείο. Μόνο που η ανάγκη δεν είναι των γονιών και του παιδιού αλλά της Αγοράς που θέλει τα 5χρονα να συνηθίσουν στα 8ωρα για να μην τους πέφτει βαρύ το 16ωρο στα 20 τους χρόνια.

Όντως το σχολείο αυτό θα έχει μεγάλη ‘’επιτυχία’’. Το παιδάκι που δεν θα γνωρίσει το ζεστό πιάτο φαγητό με την οικογένεια του, την ανάπαυλα του μεσημεριού, τον ελεύθερο χρόνο που το ρωτάς «τι κάνεις» και σου λέει «τίποτα» κι αυτό το «τίποτα» είναι ξεκούραση και ελευθερία… αυτό το παιδί θα είναι ιδανικός σκλάβος και υπήκοος. Όσο για τις μπούρδες με τα πιο πολλά αγγλικά και τους χορούς… μήπως να φροντίζαμε που πλημμυρίζει προαύλιο με βοθρολύματα, που τόσα χρόνια δεν έχουμε μια τραπεζοκόμο να ζεσταίνει το φαγητό στο ολοήμερο, που δεν έχουν που να σταθούν όταν βρέχει και που … και που… Αλήθεια στην Αγωγή Υγείας και την Υγιεινή Διατροφή θα τους δείχνουν οι δάσκαλοι την κλασσική εικόνα [μπαμπάς – μαμά – παιδιά να τρώνε ζεστή σούπα] ή θα τους κολλάμε τις φωτογραφίες μας πάνω στο σάντουιτς και θα μιλούν για το πώς θα ήταν τα πράγματα αν η ζωή τους ήταν κανονική;

Δεν θέλω να συναινέσω στο μικρό τους έγκλημα… θα πω στα παιδιά μου «συγγνώμη που δεν τα καταφέραμε να σας προστατεύσουμε από το ‘’νέο σχολείο’’, σίγουρα όμως δεν είναι για το καλό σας». Κι όσοι γονείς σκέφτηκαν «ευτυχώς, γιατί δεν είχα που να το αφήσω» ας θυμηθούν πως είναι εύκολο να βασανίζεις τα παιδιά από το να σηκώνεις το ανάστημα στους Μεγάλους. Άλλωστε τα παιδιά τα δέχονται όλα γιατί το ξέρουν πως «όλα γίνονται για το καλό τους…»

Όλγα Λιούλιου, μαμά

[Κείμενο που μοιράστηκε σήμερα 10-06 έξω από το 1ο Δημοτικό σχολείο Αίγινας, στη δια(δ)ούλευση-συγκέντρωση για την επικυρωμένη απόφαση του Υπουργείου να κάνει τα σχολεία να μοιάζουν ολοένα και περισσότερο, με φυλακές.]