Ο Στόλος της Ελευθερίας απέδειξε, με βαρύ φόρο αίματος, ότι μπορούν. Σήμερα έχει τεθεί με τον πιο πιεστικό τρόπο όχι απλώς η ανάγκη περισσότερης ανθρωπιστικής βοήθειας, αλλά και η ίδια η ανάγκη άρσης του αποκλεισμού της Γάζας. Και δεν τίθεται πια μόνο από όσους και όσες είναι ενεργητικά αλληλέγγυοι στην υπόθεση της Παλαιστίνης, από τις αριστερές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο, από τους Άραβες ή από τους Ισραηλινούς που εναντιώνονται την κατοχή, αλλά τίθεται ακόμα και από τις κυβερνήσεις, συχνά ένθερμες υποστηρίκτριες του Ισραήλ, ακόμα και από φωνές μέσα στην ισραηλινή κυβέρνηση που αντιλαμβάνονται ότι απλά πια δεν αντέχουν πολιτικά, δεν τους παίρνει να συνεχίζουν το στραγγαλισμό των 1,5 εκατομμυρίων κατοίκων της Γάζας. Και στο βάθος αρχίζει να αμφισβητείται ακόμα και το προπαγανδιστικό πυροτέχνημα ότι η Χαμάς δεν είναι μια –τόσο σπάνιο για τη Μέση Ανατολή- δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, αλλά μια τρομοκρατική οργάνωση, ότι όσο υπάρχει Χαμάς δεν μπορεί να υπάρξει λύση στο Παλαιστινιακό. Τώρα πια όλοι ξέρουμε ποιος είναι το πολεμόχαρο γεράκι, ποιος είναι ο κατακτητής, ποιος ο τρομοκράτης, ποιος ο πειρατής.
Πώς όμως έγινε αυτό δυνατό; Υπήρξε θεια πρόνοια; Ήταν η ώρα η κακιά, μια άτυχη στιγμή για το Ισραήλ, που του στοιχίζει; Είναι ζήτημα γεωπολιτικών αλλαγών, στη Δύση και στην Τουρκία, που απλά ωρίμασαν; Η απάντηση βρίσκεται μάλλον σε δύο λέξεις που η Αριστερά στην Ελλάδα αγαπάει να μισεί και να συκοφαντεί: ακτιβισμός και διεθνισμός!
Όσοι και όσες συμμετείχαν στο Στόλο της Ελευθερίας, από πάνω από 40 χώρες, είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι πορείες για την Παλαιστίνη στις πόλεις τους, ακόμα και με προορισμό την τοπική ισραηλινή πρεσβεία, είναι απόλυτα αναγκαίες, αλλά, απλά, δεν είναι αρκετές, έπρεπε να γίνει το κάτι παραπάνω. Και είναι σαφές ότι προετοίμασαν με συστηματικότητα και αποτελεσματικότητα αυτό το κάτι παραπάνω. Μια πλατιά, πλουραλιστική και διεθνής συμμαχία συγκροτήθηκε για αυτόν το σκοπό. Έγινε όλη η αναγκαία οικονομική και πολιτική προετοιμασία. Το σπάσιμο του αποκλεισμού απαίτησε σημαντική επιμονή: η καμπάνια είχε ξεκινήσει ήδη από το 2008, αλλά το θετικότερο πολιτικό αποτέλεσμα ήρθε μόλις σε αυτήν, την ένατη απόπειρα, το 2010. Ο ακτιβισμός του Στόλου της Ελευθερίας δεν ήταν σε καμία περίπτωση μια πολιτική τρέλα που έτυχε να πετύχει. Το σημερινό Ισραήλ , της ήττας στο Λίβανο το 2006 και της μη νίκης στη Γάζα το 2008-2009, πολύ λίγο θυμίζει το Ισραήλ που τον Ιούνιο του 1967 νικούσε σε έξι μέρες τρεις αραβικούς στρατούς ή το Ισραήλ που τον Ιούλιο του 1976 εξόντωνε με κομάντος τους αεροπειρατές ακόμα και στο Έντεμπε της Ουγκάντας. Και στο πολιτικό επίπεδο όμως οι πιο καλοί σύμμαχοι του Ισραήλ αντιλαμβάνονταν, ειδικά μετά τους πολέμους στο Λίβανο και στη Γάζα, ήδη πριν από το Στόλο της Ελευθερίας, τα πολιτικά του αδιέξοδα και έβλεπαν, λιγότερο ή περισσότερο, την ανάγκη κάποιας αλλαγής πολιτικής. Ακόμα και η καλή φίλη του Ισραήλ Τουρκία είχε αρχίσει να υπολογίζει αλλιώς τα γεωπολιτικά της συμφέροντα.
Αυτή η συστηματική προετοιμασία και αυτή η σωστή εκτίμηση της πολιτικής κατάστασης δε θα ήταν όμως τίποτα χωρίς τη διάθεση 700 ακτιβιστών να υποστούν τις ταλαιπωρίες και τους κινδύνους ενός τέτοιου ταξιδιού - κινδύνους που μάλλον δεν είχαν υπολογίσει ότι θα έφταναν μέχρι και τη χρήση πραγματικών πυρών από την «Αμυντική Δύναμη του Ισραήλ», τον ισραηλινό στρατό. Κίνδυνοι όμως, και έχει σημασία αυτό, που δεν αναλήφτηκαν παράτολμα και με αδιαφορία για τις συνέπειες, αλλά με επίγνωση ότι όσο είναι αναγκαία η άμυνα απέναντι στην πειρατεία , αλλά τόσο αδύνατη, αυτοκτονική και πολιτικά ατελέσφορη θα ήταν η ένοπλη αντιπαράθεση με έναν τακτικό στρατό.
Η συμμετοχή ακτιβιστών από πάνω από 40 χώρες ήταν μια εντυπωσιακή και αποτελεσματική επίδειξη διεθνούς αλληλεγγύης. Το πρόβλημα της Γάζας και η αιματηρή πειρατεία στο Στόλο της Ελευθερίας έγινε αναγκαστικά υπόθεση όλων αυτών των κοινωνιών, αλλά και των κυβερνήσεων, που είχαν πάνω στα πλοία συμπολίτες τους, «δικούς τους ανθρώπους». Ο έμπρακτος διεθνισμός του Στόλου της Ελευθερίας στηρίχτηκε τη μέρα της επίθεσης και τις επόμενες μέρες από διαδηλώσεις σε εκατοντάδες πόλεις σε όλο τον κόσμο, πολύ πέρα από τα όρια του αραβικού και ισλαμικού κόσμου, αλλά και μέσα στο ίδιο το Ισραήλ. Είχε και ένα ακόμα καθόλου δευτερεύον αποτέλεσμα: όχι μόνο κατέφερε ένα αποφασιστικό πλήγμα στη δυτική προπαγάνδα ότι στη Μέση Ανατολή έχουμε μια αντιπαράθεση χριστιανών και μουσουλμάνων, των δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατικών αξιών και του φονταμενταλισμού, αλλά κατάφερε πλήγμα στον ίδιο τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, που πατώντας στην ήττα της Αριστεράς και του αραβικού εθνικισμού, θέλει να απαντήσει στον MacWorldμε Τζιχάντ χωρίς να κάνει τη διάκριση σε κυβερνήσεις και κοινωνίες, σε Δυτικά αφεντικά και Δυτικούς δούλους.
Ο Στόλος της Ελευθερίας, πέρα από την έμπρακτη βοήθειά του στη Γάζα, υπογραμμίζει λοιπόν την επικαιρότητα του ακτιβισμού και του διεθνισμού. Επικαιρότητα που συνίσταται όχι μόνο στην αναγκαιότητά τους, αλλά και στη δραματική τους αποτελεσματικότητα. Μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε πέρα από τα συνήθη επιχειρήματα που βρίσκουν μπροστά τους οι όποιες ακτιβίστικες και διεθνιστικές διαθέσεις. Η καθολική αποδοχή της δράσης των 8 πλοίων για τη Γάζα και των 700 ακτιβιστών ακόμα και από αυτούς που, σε άλλες περιπτώσεις και υπό άλλες συνθήκες, θα αντιμετώπιζαν με μάλλον ξινισμένα μούτρα ακόμα και τη λέξη «ακτιβιστής» δείχνει την πολιτική γύμνια, τα εύκολα προσχήματα και την άφθονη συκοφαντία με την οποία αντιμετωπίζεται οτιδήποτε ακτιβίστικο ή διεθνιστικό.
Γιατί, τελικά, ο ακτιβισμός αποδεικνύεται ότι κάθε άλλο παρά «εκτόνωση του κινήματος και των αγωνιστικών διαθέσεων» είναι. Μάλλον αποτελεί μια προσπάθεια, άλλοτε επιτυχήμενη και καλοσχεδιασμένη άλλοτε όχι, όπως όλες οι πολιτικές προσπάθειες, μια προσπάθεια να αντιστραφεί η υποβάθμιση της ταξικής πάλης σε ρουτινιάρικη, τελετουργική δράση από καθήκον, τελετουργική δράση που όσο θεωρεί δεδομένο τον αγώνα άλλο τόσο θεωρεί δεδομένη και την ήττα του και που βασίζεται στη λογική «εμείς κάνουμε τη δουλειά μας και εκείνοι τη δική τους», εμείς δηλαδή συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για να αγωνιζόμαστε και οι αφέντες αυτού του κόσμου συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους και να είναι αφέντες μας. Γιατί και ο διεθνισμός, από την άλλη, αντί να συνιστά υπεκφυγή της πάλης ενάντια στα δικά μας αφεντικά, που συχνά μάλιστα είναι άμεσα συνένοχα και για πολλά εγκλήματα αλλού, όπως και στην Παλαιστίνη, μάλλον είναι η ώριμη πολιτική συνείδηση του ότι ο κοινωνικός πόλεμος διεξάγεται σε παγκόσμιο επίπεδο και οι νίκες και οι ήττες μας έχουν εξίσου παγκόσμιες επιπτώσεις.
Γιατί, τελικά, η άρνηση της παγκοσμιότητας του κοινωνικού πολέμου αντί να μας βοηθάει, υποτίθεται, να επικεντρωθούμε στην ταξική πάλη που διεξάγεται στο άμεσο πολιτικό μας περιβάλλον μοιάζει όλο και περισσότερο με την αυταπάτη του μέσου μικροαστού νοικοκυραίου, που πιστεύει πως, άμα αυτός κοιτάζει τη δουλίτσα του, το σπιτάκι του και την οικογένειά του, όλα θα πάνε καλά.
Ακτιβισμός και διεθνισμός. Δύο εφιάλτες στοιχειώνουν και πάλι τον ύπνο της Αριστεράς, ένας Στόλος της Ελευθερίας και δύο ιδέες κάνουν την ψυχή της να τρέμει μη τυχόν χρειαστεί κι αυτή μια μέρα να «χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι» που έχει δημιουργήσει στους δούλους και τους αφέντες αυτού του κόσμου.
ΟΚΔΕ - Σπάρτακος | Πυρήνας Ιωαννίνων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.