Αλλά ξεχνάμε ή, χειρότερα, υιοθετούμε τις τηλεοπτικές απόψεις, όσον αφορά έναν άλλον αριστερό χώρο, αυτόν της αναρχίας. Μήπως όμως θα έπρεπε να μας απασχολεί περισσότερο; Ορίζουμε την αναρχία μόνο ως την ιδεολογία του Μπακούνιν ή του Κροπότκιν και, μην έχοντας διαβάσει και πολλά απ' τα γραπτά τους, απορρίπτουμε σαν δήθεν όλους όσοι σήμερα αυτοχαρακτηρίζονται αναρχικοί, δεχόμενοι ίσως μόνο κάποιους προυντονικούς αναρχοσυνδικαλιστές των πανεπιστημιακών αμφιθεάτρων (αφού στον εργατικό κόσμο ουσιαστικά λείπει η αναρχική παρέμβαση). Αλλά η άρνηση της αναρχικής ταυτότητας από κάθε τι το σημερινό και ζωντανό θυμίζει λίγο τη θέση του ΚΚΕ για τον ορθόδοξο μαρξισμό: η μόνη αληθινή επανάσταση έγινε το '17 στη Ρωσία. Και μόνο σε μια παρακμιακή και τηλεοπτική επανάπαυση μπορώ να αποδώσω τη γελοία περιφρόνησή μας γι' αυτό που, εμείς της κοινοβουλευτικής αριστεράς, ονομάζουμε υποτιμητικά "μπάχαλα". Γιατί, ακόμη κι αν διαφωνούμε με τη χρήση μιας μολότοφ ή μιας πέτρας ως μέσο για τον αγώνα και με την απόρριψη του κράτους και των θεσμών του της εκπροσώπησης, δεν μπορούμε να αποκηρύσσουμε δίχως σκέψη την αριστερή εκείνη ιδεολογία που κερδίζει ολοένα και μεγαλύτερο μέρος των αριστερών νέων και -κυρίως- φοιτητών.
Οι ενστάσεις μας για την ουτοπικότητα και την παραχώρηση του αναρχισμού στον ρομαντισμό είχαν ίσως περισσότερο νόημα, όσο η ηγεσία της αριστεράς δεν είχε αυτονομηθεί τόσο από τη βάση της, ώστε, παρά τις συνεχείς και επίσημες εκκλήσεις της για συζήτηση, να αγνοεί μονίμως το μόνο της αίτημα: την ενότητα. Τον πολυσυζητημένο Δεκέμβρη του '08, ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. και ο Συνασπισμός δέχτηκαν πυρά για την υποτιθέμενη σχέση τους με τους "βανδάλους". Έχοντας συμμετάσχει στο μαθητικό κίνημα, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι αυτές οι θεωρίες ήταν απόλυτα και καθαρά προϊόντα των δελτίων ειδήσεων. Ήμουν όμως περήφανη για τη στάση του χώρου μας, που αρνήθηκε να καταδικάσει την εξέγερση, να καταδικάσει τους εξεγερμένους.
Δεν μπορώ να πω ότι είμαι το ίδιο περήφανη σήμερα, που σφυρίζουμε αδιάφορα για ένα διάλογο για και με τον σύγχρονο ελλαδικό αναρχισμό και ίσως (ακόμη πιο ουτοπικά και σε βάθος χρόνου) γι' αυτό που θα ήταν "μια κάποια λύσις": μια συνεργασία με τον αναρχικό κόσμο σε τοπικό επίπεδο και ιδιαίτερα στα κινήματα πόλης (εκεί όπου οι έριδες και ο σνομπισμός από τη μια μεριά και η επιθετικότητα σε κάθε τι "κομματικό" από την άλλη απογοητεύουν καθημερινά τους πολίτες και τους οδηγούν σε μια βαθιά απολιτική στάση.
Το ερώτημα είναι: Θα ξεκλέψουμε λίγο χρόνο από την “ενδοσκόπηση” για να διώξουμε τις αντιλήψεις της τηλεόρασης απ' τον χώρο μας, όπου ήδη έχουν αρχίσει να εισχωρούν, και για να ορίσουμε κι εμείς ως πολιτικός χώρος τη θέση μας σχετικά με ένα θέμα που απασχολεί κατά κόρον την κοινωνία;
Της Μαρία Ζεπάτου για την εφημερίδα «Η Αυγή», της 12ης Ιουνίου του 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.