Απεργία στον φόβο.

Ο φόβος χρησιμοποιείται ως όπλο, είναι όμως συναίσθημα επίκτητο. Δεν είναι αυθύπαρκτος και κάθε άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος από φόβο. Αποκτά όμως δύναμη και παρουσία στο βαθμό που τροφοδοτείται συναισθηματικά μέσω της χρήσης του λόγου (βλέπε ΜΜΕ) και από μη ορθή χρήση της σκέψης και των νοητικών δυνάμεων του ατόμου. Διογκώνεται από την όψη της φαντασίας εκείνης που είναι αντίθετη ως προς την δημιουργική φαντασία (η οποία ενυπάρχει σε κάθε άνθρωπο) αλλά έχει την τάση να θρέφει τα αρνητικά συναισθήματα και τις σκέψεις.

Συνεπώς είναι κατά κάποιο τρόπο δημιούργημα της φαντασίας του ανθρώπου και ως τέτοιο έχει αποκτήσει τη θέση του στο χώρο και το χρόνο, λόγω εσφαλμένου εστιασμού σκέψης εκατοντάδων ετών, και μιας συναισθηματικής ζωής αφιερωμένης στο φόβο.

Υπό το καθεστώς φόβου προκύπτουν τρεις τρόποι να αντιδράσει ένα άτομο ή συλλογικά μια κοινωνία: I) γρήγορη διαφυγή από το πεδίο της απειλής κινδύνου, ΙΙ) παραμονή και μάχη, ΙΙΙ) πάγωμα και απόσυρση. Η τελευταία στάση είναι εκείνη που συνηθέστερα υιοθετεί ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.

Τι γίνεται όταν μια κοινωνία παγώνει από το φόβο της και αποσύρεται σε έναν «ασφαλή μικρόκοσμο»;

Πόσο μπορεί να διαρκέσει το πάγωμα και ποιά η συνεισφορά ενός κινήματος στη διαδικασία του «ξεπαγώματος»;

Ο φόβος δημιουργεί θλίψη, απογοήτευση, αίσθηση ματαιότητας, ανικανότητας, αχρηστίας, μειώνει τον ενθουσιασμό, θολώνει την αντίληψη, τη διάκριση, τη βούληση. Αμβλύνει την δυνατότητα διαχωρισμού του ψεύδους από το αληθινό, δημιουργεί αποκρυσταλλώσεις στο νοητικό υλικό, νοητική ακαμψία, φανατισμό, υπεροψία, εμποδίζει την δημιουργική στρατηγική.

Ο συσσωρευμένος φόβος μπορεί να μετασχηματιστεί σε μη δημιουργική βία προς όλους και προς όλα ακόμη και προς τα μέσα στο ίδιο άτομο που την ασκεί. Αφορά δηλαδή τη βία που στρέφεται στο εσωτερικό, την αυτοκαταστροφή. Όταν ο φόβος δεν αναγνωρίζεται, δεν βιώνεται και δεν αντιμετωπίζεται σε νοητικό και συναισθηματικό επίπεδο, σωματοποιείται. Ένας διεισδυτικός νους μπορεί να παρατηρήσει που ακριβώς στο σώμα έχει κρύψει το δικό του φόβο.

Σε συλλογικό επίπεδο, και κυρίως όσον αφορά ένα κίνημα, ο φόβος δρα χωριστικά δημιουργώντας καχυποψία, αλαζονεία, επίκριση. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν το κράτος θέλει είτε να διαλύσει ένα κίνημα, είτε να το εμποδίσει να ωριμάσει και να εξαπλωθεί, η διέγερση του φόβου στο εσωτερικό και η μη διαχείριση του από το ίδιο το κίνημα είναι η βασιλική οδός.

Όταν το άτομο φοβάται, συχνά η σκέψη κάνει διάφορα τερτίπια. Εστιάζεται σ΄ αυτό που εν δυνάμει διαχωρίζει κι όχι σ΄ αυτό που συνενώνει. Έτσι για παράδειγμα μπορεί κάποιος να αδυνατεί να «δει» και να αποδεχτεί τον διαφορετικό τρόπο δράσης που επιλέγει κάθε σύντροφος, ασχέτως αν συμφωνεί η διαφωνεί.

Η νοητική ακαμψία εμποδίζει την εισροή του νέου, του καινούριου, του διαφορετικού. Μια άλλη μορφή εξουσίας γεννιέται. Η παγίδα συνεπώς είναι διπλή. Απ΄ τη μία μπορεί να οικειοποιούμαστε χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε λογικές και συμπεριφορές των εξουσιαστών, όπως έλλειψη σεβασμού στη διαφορετικότητα του συντρόφου (ο φόβος του διαφορετικού είναι εδώ!). Χλευασμός, βία, πίεση για απόδοση, έμμεση πίεση για «συμμόρφωση» ως προς την δική μας «ορθή οδό δράσης». Απ΄ την άλλη υπάρχει ο κίνδυνος να υποσκάπτουμε τις συντροφικές σχέσεις, την επικοινωνία. Κατά συνέπεια το ίδιο το κίνημα.

Με λίγα λόγια συχνά ο φόβος δημιουργεί κωφάλαλους. Ανθρώπους με στεγανά που δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν την αλήθεια τους και παράλληλα κλείνουν τα αυτιά τους στη αλήθεια του άλλου.

ΟΜΩΣ Ο ΦΟΒΟΣ ΛΕΕΙ ΨΕΜΑΤΑ!

Στα επόμενα χρόνια θα ξεχυθούν τεράστια ποσά βίας από τους καταπιεσμένους. Η εξουσία σκοπίμως θα προσπαθήσει να στρέψει τη βία στο εσωτερικό.

Καθείς που σέβεται τον εαυτό του και τους συντρόφους του οφείλει να επαγρυπνεί διορθώνοντας διαρκώς τα κακώς κείμενα του εαυτού του, πρωτ’ απ΄ όλα μέσω της αναγνώρισης και αποδοχής.

Οι σκληροί νόες ίσως δυσκολευτούν στην αναγνώριση του γεγονότος πως και αυτοί φοβούνται. Η μη αναγνώριση διογκώνει το φόβο, η ειλικρίνεια και η αποδοχή τον διαλύει.

Για να μειωθεί ο φόβος χρειάζεται:

1) Να αναγνωριστεί, 2) να βιωθεί συναισθηματικά στο εδώ και τώρα και στη συνέχεια να εξεταστεί από απόσταση, 3) να μοιραστεί με άλλους, 4) Να τοποθετηθεί ως πρόβλημα στο νου και να κατανοηθεί, 5) Χρήση δημιουργικής φαντασίας. Υποκατάσταση με θάρρος. 6) Δράση ατομική ή συλλογική και ανατρεπτική συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι με τον τρόπο που επιλέγει ο καθένας.

Να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να βιώνει συναισθήματα και να διευκολύνουμε και άλλους προς αυτή την κατεύθυνση.

Στο βαθμό που ο καθένας διαχειρίζεται τον ατομικό του φόβο συμμετέχει στη διάλυση της αυταπάτης του συλλογικού φόβου του κινήματος ακόμα και της κοινωνίας.

Για πρώτη ίσως φορά αμφισβητείται η χρησιμότητα της ύπαρξης εξουσίας από ένα μεγάλο κοινωνικό κομμάτι, το οποίο ακροβατεί ανάμεσα στο φόβο του εκμηδενισμού και το φόβο της ελευθερίας. Η εξουσία ως συμβολικός πατέρας χάνει όλο και περισσότερο έδαφος στις συνειδήσεις, στο βαθμό που τα άτομα επιλέγουν να πάψουν να ζουν ως ανήλικα τέκνα που χρειάζονται προστασία και αποφασίζουν να είναι ενήλικες.

Ο φόβος είναι το μόνο εμπόδιο που κάνει το τοπίο θολό μέσα στη συνείδηση. Η διάλυση του συνεπώς, είναι αυτή που καθιστά αυτονόητη την στροφή της προσοχής του ατόμου προς την μόνη δυνατή κατάσταση που μπορεί να υπάρξει πραγματικά ως ολότητα, την ελευθερία από κάθε μορφή εξουσίας.