Κοινωνικό κράτος, ώρα μηδέν

 Δεν χρειαζόταν να εφαρμοστούν τα νέα οικονομικά μέτρα για να γίνει αντιληπτό ότι η ελληνική κοινωνία βαδίζει πάνω σε τεντωμένο σχοινί χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Οσοι έρχονται σε επαφή με τις ελάχιστες δομές κοινωνικής αλληλεγγύης που λειτουργούν στη χώρα, ακούν την τελευταία διετία για τη διόγκωση μιας καινούριας κοινωνικής τάξης: των νεόπτωχων. Των ανθρώπων, δηλαδή, που ξαφνικά δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τα στοιχειώδη για την επιβίωσή τους.
Ανεργοι, οικογένειες χρεωμένες με δάνεια και κάρτες, άτομα χωρίς υποστηρικτικό περιβάλλον που καταλήγουν σε ξενώνες αστέγων ακόμη κι από τα 20 τους χρόνια, μόνες μητέρες με παιδιά αλλά χωρίς δουλειά, μετανάστες που αναζητούν στο δρόμο τα στοιχειώδη, είναι μερικοί από εκείνους που εξαρτώνται απόλυτα από υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας. Στελέχη και εργαζόμενοι σε αυτές διαπιστώνουν κλιμάκωση του φαινομένου και αδυνατούν πλέον να αντεπεξέλθουν στον αριθμό των αιτημάτων για βοήθεια που δέχονται.
Την ίδια στιγμή, όμως, καταγράφονται σοβαρά προβλήματα και σε δομές υπηρεσιών που αποτελούν θεμελιώδη λίθο του κοινωνικού κράτους. Παιδικοί και βρεφονηπιακοί σταθμοί, κέντρα δημιουργικής απασχόλησης για παιδιά (ΚΔΑΠ), Κέντρα Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων (ΚΗΦΗ), μονάδες Βοήθειας στο Σπίτι, κέντρα πρόληψης για τη χρήση ναρκωτικών, φορείς ψυχικής υγείας και άλλοι οργανισμοί, λειτουργούν επί χρόνια με πολύ σοβαρά προβλήματα χρηματοδότησης.

Κάποιοι από αυτούς είναι αμφίβολο αν θα παραμείνουν ανοιχτοί. Αλλά είναι βέβαιο πως αν μείνουν, σε λίγο καιρό δεν θα επαρκούν για τη στήριξη των θυμάτων της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού που θα γεννήσει η κρίση.
Αποδεκατισμένες λειτουργούν και οι Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης, μια δομή που απευθύνεται σε εξαθλιωμένες οικογένειες. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι έχουν φύγει μετά τη μονιμοποίησή τους σε άλλες υπηρεσίες ή για άλλους λόγους και δεν αντικαθίστανται.