Civitas delenda est

Ο λόγος δημιουργίας του αστικού κράτους ήταν η ανάγκη του κεφαλαίου για όλο και πιο συστηματική ικανοποίηση των επιθυμιών του. Γι αυτό η ανάγκη του για επιβίωση βρίσκεται πάντοτε απέναντι στο φυσικό δρόμο της εξέγερσης των καταπιεσμένων. Στο πέρασμα των αιώνων ο μπούσουλας που ακολουθεί το κράτος για την εφαρμογή των αποφάσεων της αστικής ελίτ παραμένει ο ίδιος. Αυτό που διαφοροποιείται είναι η μεθοδολογία, μιας και μεταβάλλονται ριζικά τα τεχνολογικά μέσα που μπορεί να χρησιμοποιεί. Θα μπορούσαν ν αναφερθούν πολλά συγκριτικά ιστορικά παραδείγματα αλλά δεν θα χε και τόση σημασία. Η ιστορία ξέρει να μιλάει αλλά σπάνια ακούει..

Τον τελευταίο καιρό, στα πρότυπα του «μακαρθισμού» το κράτος εξαπολύει μια πρωτοφανή, για τα μέχρι τώρα δεδομένα, πολεμική στον αναρχικό χώρο. Με ωμή σωματική βία και χυδαία λασπολογία ποινικοποιεί την δράσηόποιου σταθεί εμπόδιο στο σχέδιο του κεφαλαιοκρατικού ολοκληρωτισμού που έχει εκπονήσει. Όλη αυτή η επιχείρηση συκοφάντησηςτου αναρχικού χώρου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απέλπιδα προσπάθειατου κράτους να απενεργοποιήσει τον πυροκροτητήστην κοινωνική βόμβα που το ίδιο έχει δημιουργήσει. Το ζητούμενο δεν είναι η «τρομοκρατία». Ποτέ δεν ήταν. Αυτό που το κράτος πραγματικά επιδιώκειείναι η καταστολή των κοινωνικών αγώνων. Αυτό υπήρξε ανέκαθεν το «αγκάθι» στην προσπάθειατου κεφαλαίου να δώσεισάρκα και οστά σε κάθε ληστρική του επιθυμία. Είναι όμως αργά. Το καρότο τους σώθηκε και βαστάνε μόνο μαστίγιο. Ιστορικά καμία μορφή εξουσίας δεν επικράτησε, βασιζόμενη μόνο στους κατασταλτικούς τηςμηχανισμούς. Όποιο «δόλωμα» διαθέτουν πλέον είναι μπαγιάτικο και όποιος το τσιμπάει ούτε καν ψάρι με γούστο..

Τα καταναλωτικά όνειρα τέλειωσαν, η επίπλαστη ευημερία αποδήμησε σε τόπο χλοερό και το μόνο που έχει το κράτος να «υποσχεθεί» είναι περισσότεροι φόροι , περισσότερη ανεργία, περισσότερα κάγκελα, περισσότερη καταστολή , περισσότερεςεργατοώρες, περισσότερη διανοητική και συναισθηματική εξαθλίωση. Το «ευχαριστούμε» λοιπόν που καίεικαι τις τελευταίες αυταπάτες όσων σε πείσμα των γεγονότων ακόμη τις διαθέτουν και συσσωρεύει οργή στα καταπιεσμένα κοινωνικά κομμάτια, κάνοντας ακόμη και την καθημερινή επιβίωση ηρωικό άθλο. Συναρμολογεί εν αγνοία του το ικρίωμα στο οποίο οι επαναστατημένοι άνθρωποι θα του περάσουν την θηλιά..

Τα πράγματα πλέον είναι απλά. Όποιος/α αντιστέκεται στους κρατικούς σχεδιασμούςγίνεται αυτόματα ένα «είδος» που πρέπει να εκλείψει. Και εφόσον αυτό αποτελεί δεδομένο, το «βάπτισμα» απ τα μ.μ.ε με στόχο την κοινωνική περιθωριοποίηση έρχεταιως «λογικό» συμπλήρωμα . Ληστές ,τρομοκράτες, βάνδαλοι ,περιθωριακοί…Ετσι και αλλιώς το να μας λοιδορείτο «πιο ψυχρό απ όλα τα τέρατα» προσθέτει λίγους ακόμη πόντους ανάστημα στην αξιοπρέπεια μας. Αλίμονο αν μας κολάκευε..

Δεν είναι μόνο οι κρατικοί μηχανισμοί που στραγγαλίζουν το γέλιο μας. Είναι κυρίως οι επιθυμίες που το κεφάλαιο «φυτεύει» στο μυαλό μας, όλες αυτές οι πλαστές ανάγκες που καθημερινά καθορίζουν τις σχέσεις, το πόσο θα δουλεύουμε, την αίσθηση του χρόνου, κάθε πτυχή της πραγματικότητας μας. Όλα αυτά τα φανταχτερά μπιχλιμπίδια που συχνά κρατάνε την επιθυμία κάθε καταπιεσμένου για εξέγερση σε αδράνεια. Τα όνειρα μας, φτιαγμένα με ήχους και χρώματα, βρωμίζουν μ αποστειρωμένα υλικά. Κάθε μηχανισμός καταστολής προσπαθεί να κάνει κακοήθη μετάσταση στο κεφάλι μας.

Έτσι λοιπόν πέρα απ το ορατό προβάλλει η άυλη επιθυμία . Αυτή που γεννάεισυχνά αφεντικά και εργάτες, θιασώτες και μαριονέτες. Ο δρόμος όμωςπρος μια κοινωνία ανθρώπινη περνάει απ την καταστροφή κάθε μικροαστικού «ονείρου» μέσα μας, πριν αυτό γίνει κομμάτι του καπιταλιστικού εφιάλτη. Σε κάθε τεχνητή επιθυμία θ αντιτείνουμε την έλξη μας για το αδύνατο, την φυσική επιθυμία μας για κοινωνική απελευθέρωση.

Ο τρόπος επαναστατικής δράσης που επιλέγει ο καθένας είναι ζήτημα καθαρά προσωπικό. Η κριτική, δίχως φυσικά να περιέχει στοιχεία χλευασμού και ειρωνείας, είναι πάντα θεμιτή. Πολλά θα μπορούσαν να γραφούν για το αν η ατομική ταξική δράση και κυρίως η ένοπλη μορφή της έχει ή όχι κινηματικά στοιχεία, για το αν προωθεί την κοινωνική απελευθέρωση ή όχι, αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι του παρόντος. Διότι όποιος συνειδητά επιλέγει να ρισκάρει ακόμη και την ζωή του για ν αγγίξει έστω και λίγη σκόνη απ το όνειρο της ελευθερίας, αξίζει τουλάχιστον τον σεβασμό μας και μια συντροφική αγκαλιά. Η ένοπλη ατομική-ταξική δράση είναι μία ακόμη μορφή σύγκρουσης με το κράτος και το κεφάλαιο, άσχετα αν κάποιοι την απορρίπτουν,την συμπαθούν ή την υιοθετούν.

Επίσης όσοι πιστεύουν ακόμη ότι οι εξουσιαστές θα παραδώσουν τα κλειδιά αυτού του κόσμου δίχως ένοπλες συγκρούσεις με τις επαναστατικές δυνάμεις, χωρίς δολοφονίες και σφαγές, μάλλον δεν διαβάζουν πολλή ιστορία. Η ένοπλη ταξική-μαζική δράση, όσο εντείνεται ηεξαθλίωση της ανθρώπινης φύσης μας ,φαντάζει όλο και περισσότερο σαν ενδεδειγμένη επιλογή.

Οι ζωές μας δεν χρεοκόπησαν. Αυτοί που θα χρεοκοπήσουν θα ναι το κράτος και η παγκόσμια οικονομική ελίτ. Με ταξικούς-συγκρουσιακούς αγώνες, αλληλέγγυοι σε κάθε επαναστατημένο άνθρωπο, απ το μακρινότερο για μας σημείο της γης ως την διπλανή πόρτα, θα ξαναπάρουμε τις ζωές στα χέρια μας, θ απαλλοτριώσουμε τα κλεμμένα μας χαμόγελα απ τα κελιά της θλίψης. Κανένα κράτος ,κανέναςδυνάστης δεν είναι ισχυρότερος απ την φυσική ροπή του ανθρώπου για επανάσταση. Απέναντι στο κεφάλαιο και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς θ αντιτάξουμε την συντροφικότατα. Η αγάπη για την ζωή που μας στέρησαν θα ναι οδηγός για κάθε επαναστατική μας πράξη. Για όσους ο κόσμος αυτόςείναι ένα ξέθωρο σκιάχτροοι φωνές των αγωνιστών θα ναι πάντα μελωδία.

Την αγάπη και το ενδιαφέρον μας σ' όσους:
Δεν κάνουν το «παγώνι» όταν η κατασταλτική μέγγενη προσπαθεί να τουςσυνθλίψει..

Λάτρεψαν τόσο την ζωή που την αποχαιρέτησαν με τις επιθυμίες τους οπλισμένες..



«Όταν πεθάνω μην ψάξεις τον τάφο μου στο χώμα αλλά στις καρδιές των ανθρώπων».
Αντίο σύντροφε Λάμπρο.

BartSimpson & σύντροφοι απ το εξεγερτικό ηλιοστάσιο