Ασφάλεια απόδρασης δούλου!...

ΕΙΝΑΙ κάτι που ακόμα δεν προβλέπεται από τα ασφαλιστικά και εργασιακά νομοσχέδια τα οποία προωθούνται ταυτόχρονα σ' όλη την Ευρώπη και προσπαθούν να μας γυρίσουν έναν αιώνα πίσω.

Αν περάσουν στην επόμενη φάση, το αργότερο μέχρι το 2030, όταν θα έχουν ωριμάσει οι συνθήκες επιστροφής στη βαρβαρότητα, θα φέρουν προς ψήφιση και το γνωστό ασφαλιστικό νομοσχέδιο της αρχαιότητας για την «ασφάλεια απόδρασης δούλου»...

ΣΤΗΝ «ασφάλεια απόδρασης δούλου» αναφέρονται πολλά κείμενα συγγραφέων της κλασικής περιόδου. Συνηθιζόταν να γίνεται συμφωνία, με βάση την οποία ο ιδιοκτήτης του δούλου πλήρωνε περιοδικές καταβολές, ώστε να εισπράξει αποζημίωση στην περίπτωση απόδρασης του δούλου του. Κατά την ελληνιστική εποχή, στα 324 π.Χ., ο αντίστοιχος τότε υπουργός Οικονομικών του τεράστιου κράτους του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ονομαζόμενος Αντιμένης ο Ρόδιος, συνέστησε την πρώτη στον κόσμο κρατική ασφαλιστική εταιρεία, η οποία ασφάλιζε τη ζημιά του ιδιοκτήτη του δούλου στην περίπτωση απόδρασης. Μάλιστα, θεωρείται από πολλούς ο πρώτος ασφαλιστής στον κόσμο!

ΑΡΧΑΙΟΣ ασφαλισμένος! Κι όμως υπήρχε. Η ασφάλιση άρχισε απ' τις κηδείες, αναφέρεται στο site diodos.gr απ' όπου αλίευσα τα παρακάτω. Στην αρχαία Ελλάδα, ήταν διαδεδομένη η ασφαλιστική κάλυψη των εξόδων κηδείας, σύστημα που αναπτύχθηκε μέσω θρησκευτικών μη κερδοσκοπικών οργανώσεων. Αργότερα, με νόμο του Σόλωνα, τον 6ο αιώνα, π.Χ. θεσπίστηκε ο όρος των «ομοτάφων», ο πρώτος ασφαλιστικός νόμος που καθόριζε τη λειτουργία εταιρειών που είχαν ως αντικείμενο την κάλυψη των εξόδων κηδείας. Τα σωματεία και οι ενώσεις της εποχής διεύρυναν την έννοια της ασφάλισης, δημιουργώντας εταιρείες που είχαν σαν αντικείμενο την αλληλοβοήθεια, την αμοιβαιότητα και τον καταμερισμό των κινδύνων, πέρα από τα έξοδα κηδείας και με κερδοσκοπικό πλέον χαρακτήρα.

ΣΤΗΝ Κύπρο, τον 5ο αιώνα π.Χ., εμφανίστηκε το πρώτο νοσοκομειακό πρόγραμμα της Ιστορίας. Ηταν η συμφωνία μεταξύ του βασιλιά Ιδαλίου και του γιατρού Ονάσιλλου και των αδελφών του. Η συμφωνία αυτή όριζε ότι ο Ονάσιλλος και οι αδελφοί του θα αναλάμβαναν την περίθαλψη των στρατιωτών στο ενδεχόμενο τραυματισμού τους σε επερχόμενη μάχη. Ως αντάλλαγμα, ο βασιλιάς Ιδάλιος προσέφερε χρήματα και γη.

ΤΟΝ 4ο αιώνα π.Χ., συναντάμε αναφορά στον θεσμό της ασφάλισης σε λόγους του Δημοσθένη, «Περί θαλασσίων πιστώσεων». Εδώ, περιγράφονται τα «θαλασσοδάνεια». Το εμπόριο, από αρχαιοτάτων χρόνων, είχε μεγάλα περιθώρια κέρδους, αλλά και πολύ υψηλό ρίσκο. Η πειρατεία και τα ναυτικά ατυχήματα ήταν σύνηθες φαινόμενο στην αρχαία Ελλάδα. Ετσι, αντί κάποιος έμπορος ή επενδυτής να δανείσει (επενδύσει) τα χρήματά του σε ένα πλοίο, με ορατό τον κίνδυνο της οικονομικής καταστροφής, σε περίπτωση που το πλοίο δεν επέστρεφε, απευθυνόταν σε ναυτομεσιτικό γραφείο, μέσω του οποίου μπορούσε να δανείσει χρήματα σε διάφορα πλοία, διασπείροντας έτσι τον κίνδυνο. Από τα κέρδη των πλοίων που επέστρεφαν, μπορούσε να αποσβέσει τη ζημιά εκείνων που δεν επέστρεφαν. Τα «θαλασσοδάνεια» αποτελούν παράδειγμα πρόληψης, σύνεσης και ευρηματικότητας.

ΜΙΑ ακόμη αρχαία έννοια είναι εκείνη της κοινής αβαρίας που θεσπίστηκε τον 4ο αιώνα π.Χ. από το Δίκαιο της Ρόδου και εμπεριέχει τη φιλοσοφία της ασφαλιστικής κάλυψης γιατί τον κίνδυνο επωμίζονται όλοι οι ενδιαφερόμενοι. Σύμφωνα με την κοινή αβαρία, κάθε ηθελημένη θυσία εμπορευμάτων που πραγματοποιείται χάριν του πλοίου και του υπολοίπου φορτίου, επιβαρύνει, αναλογικά, όλα τα διασωθέντα συμφέροντα. Η έννοια της κοινής αβαρίας ισχύει διεθνώς μέχρι και σήμερα.