Δε θα μας πάρει από κάτω

Εμφανώς λιγότερος ο κόσμος στην απεργιακή συγκέντρωση της περασμένης Τρίτης. Περισσότερα σκυμμένα κεφάλια, μικρότερη η διάθεση για ενημέρωση, όπως διαπίστωσαν οι σύντροφοι που διένειμαν το νέο έκτακτο φύλλο της «Κ» με την ανάλυση για την τελική μορφή του νέου ασφαλιστικού συστήματος .


Είναι προφανές ότι αρχίζει να αναπτύσσεται μια ψυχολογία ήττας και δεν προσφέρει υπηρεσίες στο εργατικό κίνημα όποιος αρνείται να μιλήσει γι’ αυτή, περιοριζόμενος σε αγωνιστικές εκκλήσεις και ανακοινωθέντα νίκης.


Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχει κάθε λόγο να το κάνει αυτό. Γι’ αυτό και έβγαλε και πάλι την ανακοίνωση-καρμπόν για τη μεγάλη επιτυχία της απεργίας, τα τεράστια ποσοστά συμμετοχής κ.λπ. Γιατί η ψυχολογία της ήττας είναι πρωτίστως έργο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.


Από την αρχή του χρόνου, με το που άρχισε να ξετυλίγεται η επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους, άρχισε να ξετυλίγεται και το σχέδιο της καλλιέργειας της λογικής της ήττας. Παραπληροφόρηση για την ουσία των διάφορων κυβερνητικών μέτρων (κορυφαίο ζήτημα το ασφαλιστικό, που ακόμα και τώρα παραπληροφορούν τους εργαζόμενους) και σκόρπιες 24ωρες απεργίες, χωρίς καμιά προοπτική, χωρίς σχέδιο, χωρίς καμιά ιδέα κλιμάκωσης έτσι που να προδιαγράφουν κάτι το διαφορετικό. Τι συνείδηση αποκτά ο εργαζόμενος όλους αυτούς τους μήνες; Οτι καλείται να απεργήσει για να διαμαρτυρηθεί και όχι για να ανατρέψει την κυβερνητική πολιτική, για να ανασχέσει έστω την επίθεση.
Βαθμιαία, λοιπόν, άρχισε να αναπτύσσεται η λογική της ήττας. Η συνείδηση της αναποτελεσματικότητας των αγώνων. Με αποτέλεσμα η εργατική τάξη να βαδίζει ξέπνοη σε μια τόσο μεγάλης σημασίας μάχη, όπως είναι αυτή για το συγκεκριμένο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που προωθεί την κατάργηση της ίδιας της Κοινωνικής Ασφάλισης.


Για μας τίποτα δεν αλλάζει. Δεν επενδύσαμε σε πρόσκαιρες καταστάσεις. Δε ντοπαριστήκαμε με ενέσεις αισιοδοξίας. Δεν περιοριστήκαμε σε αγωνιστικές εκκλήσεις. Επιλέξαμε το δύσκολο δρόμο της ζύμωσης, ξέροντας πως χωρίς τη γνώση δεν δημιουργείται κίνημα.


Αυτόν τον δρόμο θα συνεχίσουμε. Με την ίδια επιμονή και με μεγαλύτερο πείσμα. Ξέρουμε πως δεν δίνουμε χωριστές μάχες, αλλά έναν πόλεμο που δεν έχει φτάσει στην κατά μέτωπο αναμέτρηση. Εναν πόλεμο που απαιτεί συγκέντρωση των ταξικών δυνάμεων. Και τις ταξικές δυνάμεις δεν τις συγκεντρώνεις με σαλπίσματα, αλλά με επίμονη και επίπονη δουλειά.


Από εδώ και πέρα μας περιμένει περισσότερη δουλειά και σ’ αυτό το έργο πρέπει να στρατευθούν πολλοί περισσότεροι.

Αρθρο απο την Κόντρα