ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ

Βασικό θεμέλιο της εκλογικής διαδικασίας είναι η πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να διαχειριστούν μόνοι τους τις υποθέσεις τους και στόχος της, η δημιουργία μιας ψευδαίσθησης για δήθεν συμμετοχή στα πράγματα.

Οι κάθε λογής τσαρλατάνοι, υπέρμαχοι αυτής της διαδικασίας, που στην ουσία παραχωρεί σε «κάποιον άλλον» το δικαίωμα να αποφασίζει για ‘σένα, έχοντας πολλά ιδιωτικά οφέλη από την συνέχιση αυτής της αφαίρεσης βασικών δικαιωμάτων, συνεχίζουν την παραπλάνηση εμφανιζόμενοι ως οι μόνοι ένθερμοι υποστηρικτές-«σωτήρες» των δικαιωμάτων των φοιτητών.



Οι τρόποι με τους οποίους επιτυγχάνεται η πολυπόθητη συναίνεση σε αυτή τη διαδικασία, είναι εξίσου ύπουλοι, υπόγειοι και παραπλανητικοί με την ίδια την ουσία των εκλογών και των αξιώσεων τους. Με γενικευμένη πλύση εγκεφάλου (τεράστια πανό, συνεχή και μονότονη επανάληψη αφισών με αόριστα - ακαταλαβίστικα «σλόγκαν» και συνεχή κατ’ ιδίαν πίεση στους φοιτητές), ρουσφέτια και εξυπηρετήσεις επιτυγχάνεται τελικά η καθολική αποδοχή της διαδικασίας ως λογικός μονόδρομος ή τουλάχιστον ως αναγκαίο κακό. Αυτό έχει οδηγήσει σε έναν χρόνιο, φαύλο κύκλο ελπίδων – υποσχέσεων – απογοητεύσεων – «ψήφων διαμαρτυρίας» - ελπίδων.



Αν αυτός ο φαύλος κύκλος οφείλει κάπου την ύπαρξή του, είναι στην αυταπάτη που συνεχίζουν να τρέφουν κάποιοι πως μια παράταξη θα λύσει το πρόβλημα αντί μιας άλλης. Πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί από τις ίδιες, που έχει δημιουργηθεί από το βασικό εκείνο θεμέλιο της εκλογικής διαδικασίας, το οποίο υπαγορεύει στους ανθρώπους την ανικανότητα λήψης αποφάσεων από τους ίδιους για τους ίδιους.



Ενώ οι συνθήκες στην κοινωνία συνεχώς επιδεινώνονται ο μέσος φοιτητής κλεισμένος στη γυάλα του πανεπιστημίου ελπίζει ότι “αυτός κάπου θα τη βολέψει”. Ακόμα και οι συλλογικές φοιτητικές διεκδικήσεις μιλούν για πτυχία με αξία, ώστε ο κάθε φοιτητής ατομικά να έχει περισσότερα “προσόντα”, για να ανταγωνιστεί τους συναδέλφους του, για μια θέση στην αγορά εργασίας. Ωθούμαστε έτσι σε έναν παραλογισμό, σε μια παρανόηση. Η απάθεια, ο ατομισμός, η παθητικότητα και η ανάθεση, αφού βαφτιστούν «συμμετοχή», παρουσιάζονται ως ορθές και εύλογες πρακτικές.



Η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί στην απόλυτη παραίτηση, που χρόνια προωθούν οι εξουσιαστές, είναι το ξεπέρασμα της αυταπάτης περί ενιαίων φοιτητικών συμφερόντων, η αυτοοργάνωση μας, η λήψη αποφάσεων «από τα κάτω», και η διεκδίκηση της μεταφοράς όλης της εξουσίας από τους αντιπροσώπους στις Γενικές Συνελεύσεις., με σκοπό τη συμπόρευση σε ένα κοινό συλλογικό αγώνα με τα τμήματα της εργαζόμενης κοινωνίας που πλήττονται από τους εργοδότες και το κράτος , αφού ατομικές λύσεις διεξόδου από την κρίση δεν υπάρχουν.



ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ





ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΝΤΙΙΕΡΑΡΧΙΑ-ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ





Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι